CD

De van origine Duitse muzikant Henning Pauly is thuis in veel muzikale stijlen. Hij is onder meer bekend van de bands Frameshift en Chain. Met Babysteps schotelt Pauly de luiteraar een album voor dat ruim 75 minuten duurt. Aanvankelijk was het de bedoeling om een dubbel-cd uit te brengen, maar problemen met de tijdschema's van de gastmuzikanten noopten hem om de planning te wijzigen. Bij de gastzangers zijn onder anderen James LaBrie (Dream Theater) en Michael Sadler (Saga) te horen.

Cold Comfort is het vijfde album van de Friese band Autumn en het tweede met zangeres Marjan Welman. Het 'vintage' geluid, waarvoor men overigens bewust heeft gekozen, is herkenbaar op het hele album. Hoewel dit geluid en de vaak twee- of meerstemmige zang van Welman anno 2010 en later het handelsmerk van de groep zou kunnen zijn, bekruipt mij toch een gevoel van verveling bij steeds weer datzelfde vervormde gitaargeluid.

De opvolger van het album No Pictures (1977) van Lady Lake stond gepland voor 1979. Het kwam er echter nooit van. Nadat bassist Eddy Bakker was vervangen door Ton van Erp, besloot de band in 1982 - vanwege de tanende belangstelling voor progressieve rock - er een punt achter te zetten. De bandleden hebben zich nooit gerealiseerd dat van de vele oefensessies gedurende de periode 1979 tot 1981 min of meer bij toeval bijzonder goede geluidsopnamen waren gemaakt.

De gloriejaren van de eind jaren tachtig opgerichte band Royal Hunt zijn helaas voorbij, maar de groep − met D.C. Cooper als formidabele zanger − brengt nog altijd nieuwe albums uit. Devil’s Dozen is het dertiende studioalbum van dit internationale gezelschap onder leiding van toetsenist André Andersen. Natuurlijk druipt het vakmanschap er af, zijn de flitsende solo’s van gitarist Jonas Larsen adembenemend en kun je drie kwartier genieten van deze symfonische rock, maar van vernieuwing is helaas geen sprake.

Het tiende studioalbum van Praying Mantis met veteranen Tino & Chris Troy met Andy Burgess, is een feit. Vers bloed moest voor nieuwe impulsen zorgen en zowaar, dat is ook gebeurd. John Cuijpers is een uitstekende zanger en Hans In ’t Zand is een meer dan gemiddelde drummer. De elf songs zijn een schoolvoorbeeld van hoe je pakkende en stevige AOR − of classic rock zo je wilt − moet maken.

Geoff Tate moet gedacht hebben: als ik de naam Queensrÿche niet meer mag gebruiken dan neem ik wel de naam van het meest succesvolle album van die band. Was Frequency Unknown (2013) in mijn optiek een zwak en stuurloos album, dit eerste deel van de door Tate geplande trilogie is beduidend beter. Het album begint rustig, waardoor er een zekere spanning wordt opgebouwd, want je verwacht heavy metal.

King Of Kings bevat een krappe drie kwartier gothicmetal van de internationale, maar toch overwegend Duitse band Leaves’ Eyes met de Noorse frontvrouw Liv Kristine. De band heeft wat weg van de eerste bezetting van Nightwish, maar mede door grunter Alexander Krull klinkt de band ook enigszins als Epica in de beginperiode. Een track als Edge Of Steel komt aardig in de buurt van het melodieuzere werk van HammerFall.

I Teoremi is een rockband uit Rome. De muziek van de band kan het best omschreven worden als een kruising tussen The Police en Rush, waarbij de nadruk op de gelijkenis met laatstgenoemde ligt. Het enige ‘probleem’ dat zich daarbij voordoet, is dat I Teoremi dit album al in 1972 uitbracht, terwijl genoemde referenties pas jaren daarna hun debuutalbum uitbrachten.

Tears Of The Sun is het derde Space Odyssey-album van de Zweedse toetsenist-componist Richard Andersson (Time Requiem). Samen met gitarist, bassist en componist Magnus Nilsson nam hij negen tracks op met als resultaat 42 minuten spierballenmuziek. Op het nieuwe album ontbreekt zanger en alleskunner Patrik Johansson. Omdat de progressieve elementen vrijwel geheel zijn verdwenen, is dit een behoorlijk stevig album geworden gedomineerd door gitaar en toetsen.

Het duo Ritchie Blackmore (ex-Deep Purple, ex-Rainbow) en Candice Night maakt alweer ruim achttien jaar muziek en All Our Yesterdays is hun tiende studioalbum. De nu 70-jarige Blackmore geeft weliswaar nog op een enkel nummer zijn visitekaartje van Deep Purple af, maar de overtuiging, de originaliteit en de scherpte zijn er langzamerhand wel af. Voor wat betreft de composities is de combinatie van eigen nummers, bewerkte traditionals en covers inmiddels een vertrouwd concept.