CD

Dat prog ook in Italië populair was en daar nog altijd op een flinke schare fans mag rekenen, bewijzen bands als PFM, Banco, Latte Miele en New Trolls. Biglietto Per L’ Inferno, wat ‘ticket to hell’ betekent, maakte beginjaren zeventig slechts twee albums, maar wordt desondanks tot de baanbrekende bands gerekend.

Evenals in andere landen heeft zich vermoedelijk ook in Zweden vanaf de jaren negentig een bescheiden wederopleving van progressieve rock voltrokken. Dat wordt onder meer bewezen door Agusa, want Två, het tweede album van krap veertig minuten, telt slechts twee composities die stijltechnisch doen denken aan Colosseum en Amon Düül, maar bij beluistering moest ik ook nadrukkelijk aan het eerste titelloze album van Camel (1973) denken.

De Tsjechische band Synkopy ontstond al in 1960 en heeft tijdens zijn carrière tot beginjaren negentig verschillende levens gehad. De voornaamste componist is toetsenist-zanger Oldrich Veselý die de band midden jaren zeventig vaarwel zei om te gaan spelen bij Modry Efekt, ook een band om eens ‘in te duiken’!

Symphony X viert het ruim twintigjarige bestaan met Underworld, het negende studioalbum. Zoals de titel al doet vermoeden, is het een ‘donker’ conceptalbum met de onderwereld als onderwerp. Zanger Russell Allen ‘moest’ van gitarist Michael Romeo kennelijk veel hoger gaan zingen, maar hij mag dat compenseren met duister, maar gepolijst gebrul waardoor de zang in elk geval zeer gevarieerd te noemen is.

In januari van dit jaar vond in Den Bosch de fantastische introductie plaats van Karmaflow – The Rock Opera Videogame. Het was een zeer theatrale voorstelling met een band en een orkest op het podium en schitterende kostuums; kortom een prachtig spektakel. Vaak is het zo dat een eerste kennismaking met een origineel stuk muziek het meest wordt gewaardeerd. In dit geval was dat bij mij niet anders. Ondanks de grunts van George Oosthoek en het redelijke hoge metalgehalte, vond ik de uitvoeringen schitterend.

Timo Tolkki, de voormalige hoofdman van het Finse Stratovarius, is een bezig baasje. Dit keer geen muziek van zijn band Avalon, maar twaalf composities van het melodieuze, symfonische powermetalkanon Chaos Magic, waarin de jonge vocaliste Caterina Nix centraal staat. Het is wat flauw om te zeggen dat de zang van deze jongedame ‘nix’ is, maar ik ben er niet echt kapot van.

De Canadese band Borealis viert het tienjarig bestaan met de derde cd Purgatory, een album dat er toe doet. Niet dat er zoveel nieuws onder de zon is, maar de kwaliteit is ruim bovengemiddeld en de twaalf songs zijn goed voor ruim 52 minuten symfonische, melodieuze metal. Stevige riffs, krachtige maar soms wat schreeuwerige zang van Matt Marinelli, watervlugge gitaarsolo’s en een oerdegelijke ritmesectie is wat de luisteraar kan verwachten.

Na een demo en een debuutalbum zijn de Finse Vikingen van Crimfall terug met The Writ Of Sword, de tweede schijf. Het album bevat een mengeling van folk, veel metal en wat melodieuzere stukken gezongen door de redelijk kolossale zangeres Helena Haaparanta

De Zweedse band Road To Ruin is eigenlijk meer een project dan een band. Sampo Axelsson (bas) en Lars Chriss (gitaar), die beiden deel uitmaken van Lion's Share, konden kennelijk hun creativiteit onvoldoende kwijt in hun eigen band en dus werden zanger Matti Alfonzetti en voor de drumstokken Thomas Broman (Glenn Hughes, John Norum) gestrikt om vervolgens negen songs op te nemen voor het album RIIR.

Het Belgische gezelschap Beyond The Labyrinth vierde in 2011 zijn 15-jarig bestaan met het derde album Chapter III - Stories. Met de wortels in de classic rock doet de band een stapje in de richting van de progressieve rock. Men voorziet de veelal duidelijke couplet-refrein-coupletstructuur van vrij bombastische orkestraties en bovendien voegt men elementen toe uit de filmmuziek en de gothicmetal. Daardoor denk je aan bands als Delain maar dan met zanger Jo De Boeck in plaats van een zangeres.