THE ART OF LOSS

De eerste noten van The Art Of Loss, de zesde schijf van Nick van Dyk (gitaar, toetsen), Ray Alder (zang), Sean Andrews (bas) en Chris Quirarte (drums) slaan in als mitrailleurs en je zou denken dat je met een band als Artension te maken hebt. Supersnelle gitaarloopjes, dubbele basdrums, heerlijk donker basspel en de zo herkenbare stem van Ray Alder (Fates Warning) schallen uit mijn boxen. Gitarist Bernie Versailles moest om gezondheidsredenen verstek laten gaan, maar dat heeft voor het maken van dit album van ruim zeventig minuten geen consequenties gehad. De negen composities bestrijken het gehele veld van neoklassiek tot progrock, zodat je soms aan Threshold moet denken, dan weer aan Fates Warning en soms zelfs aan Dream Theater. Bij de gastmusici bekende namen als John Bush (Armored Saint), Simone Mularoni (DGM), Chris Broderick, Marty Friedman en Chris Poland (allen ex-Megadeth), die op diverse tracks superieur meespelen. Alder houdt rekening met zijn beperkingen en overstuurt niet en Van Dyk is zijn strijd met kanker kennelijk geheel te boven. Ook subtiele stukjes op piano sieren dit album, zoals het begin van Love Reigns Over Me of in Hope Dies Last, dat in het eerste deel toch al een bijzonder sterke ballad is, gevolgd door een uptempo Fates Warningachtig deel. De achtergrondtoetsen en het totaal andere gitaargeluid zijn echter duidelijke verschillen. Kortere tracks wisselen langere af, maar steeds is er die geniale combinatie van complexiteit en toegankelijkheid. Aansprekende stukken zang en complexe instrumentale stukken wisselen elkaar continu af. In de deels snelle track Thirty Silver trachten de voormalige Megadeth-gitaristen elkaar naar hartenlust af te troeven, maar zang en orkestraties voorkomen dat het een demonstratie wordt van gitaarspierballerij. De teksten hebben als ‘leitmotiv’: liefde is sterker dan angst. Het frivole van Headspace, het snelle van Artension en de beste ingrediënten uit de progmetal worden op The Art Of Loss in stelling gebracht. De cd is in zijn geheel wat aan de zware kant, maar vergeleken met de vorige albums is dit het meest progressieve en beste album van dit gezelschap tot nu toe en dat terwijl Redemption van InsideOut verhuisd is naar Metal Blade Records. De indrukwekkende epic van meer dan 22 minuten herinnert aan het beste van Enchant; het bevat diverse prachtige symfonische stukken en vormt de kers op de taart. The Art Of Loss is een ‘Dyk’ van een album!