JAMES BYRD'S ATLANTIS RISING (1998), heruitgave

Het Lion Music-label is een goed tehuis voor nogal wat snelle jongens op de gitaar. Een van die snelle gitaargoden is de Amerikaan James Byrd. Als zoveel anderen werd hij geïnspireerd door de uitvoering van het Amerikaanse volkslied door Jimi Hendrix tijdens het Woodstock-festival op 18 augustus 1969. Deze cd is een heruitgave van het album dat oorspronkelijk in 1998 werd uitgebracht bij Mascot Records. Zelfs Yngwie Malmsteen prees de kwaliteiten van Byrd aan. Zijn gitaarspel is, zoals te verwachten, zeer snel. De adembenemende staaltjes van techniek vliegen je om de oren op James Byrd's Atlantis Rising, maar daarmee heb je natuurlijk nog geen goed album. De composities zijn natuurlijk zeker zo belangrijk en Byrd is helaas niet in staat om met iets origineels te komen. Vergelijkingen met Malmsteen, Ritchie Blackmore (ex-Deep Purple, ex-Rainbow) - van wie hij dat blikkerige geluid heeft overgenomen - en Ring Of Fire liggen voor de hand, hoewel de composities gebaseerd zijn op aardige, gemakkelijk in het gehoor liggende, maar niet bijster originele melodieën. De stem van Kendall Torrey is vrij rauw en hij is zeker niet zo breed inzetbaar als die van Jeff Scot Soto, Mark Boals of Goran Edman. Ook het drumwerk van Chase Culp is niet van topklasse en zelfs geregeld irritant monotoon en bovendien klinkt de kit mij te blikkerig. Ten opzichte van de oorspronkelijke versie met tien tracks zijn er twee toegevoegd. Dat wil zeggen: er staan twaalf nummers op mijn promo, maar Lion Music maakt gewag van één bonustrack. Hoe dan ook Shot Down In Flames is een aardig nummer vrijwel volledig gespeeld in de stijl van Malmsteen, terwijl Bolero niet geheel toevallig een instrumentaal klassiek getint stuk is. Het moge duidelijk zijn dat niet alle progliefhebbers deze progmetal in hun eregalerij zullen bijzetten, maar voor gitaarfreaks is dit uur muziek op James Byrd's Atlantic Rising een serieuze luiterbeurt waard.