CD

Na dertien jaar is Flo Schwarz terug met het zesde album van de Duitse band Pyogenesis. A Century In The Curse Of Time behoort volgens de informatie tot het meest gewaagde en epische wat Pyogenesis tot op heden heeft uitgebracht. Bij de eerste tonen meende ik een verkeerd album toebedeeld te hebben gekregen: shouts, grunts, dubbele basdrums en je reinste ‘herrie’, gezien vanuit een symfonisch standpunt. Maar wel een mooi refreintje à la Cannata met een aardig tussenstukje, dus toch maar even doorbijten.

Charlotte Wessels blijkt buiten Delain nog andere activiteiten te ontplooien getuige het samenwerkingsverband Phantasma met ex-Everon voorman Oliver Philipps en Serenity-zanger Georg Neuhauser. Bassist Randy George, onder meer van de Neal Morse Band, is geen onbekende en diverse gasten van naam dragen bij, zoals Tom Englund (Evergrey) en Chloe Lowry (Trans Siberian Orchestra).

In de biografie van Melted Space wordt de band omschreven als een orkestraal en operatesk metalcollectief. Dat is een wat misleidende omschrijving van dit door de Fransman Pierre Le Pape gestuurde project. Net als op het vorige album Between (2013), presenteert Le Pape op The Great Lie met tal van gastmusici en –zangers een muziekstuk, waarin hij elementen uit de filmmuziek, de musical en snoeiharde metal combineert met klassiek getinte orkestraties.

Het Franse Kerion, met zangeres Flora Spinelli als frontvrouw, levert met CloudRiders Part 2: Technowars de opvolger af van het in 2012 uitgebrachte Road To Skycity. De symfonische metal viert hoogtij op dit conceptalbum waarop de lieftallige zang van Spinelli wordt aangevuld met de mij wat minder aansprekende zang − of eigenlijk meer reciteren of gedoseerd schreeuwen − van de diverse gastvocalisten. De mooie, instrumentale opening is klassiek getint, gevolgd door een stuk dat van Rhapsody (Of Fire) had kunnen zijn.

De Zweedse multi-instrumentalist Magnus Karlsson schreef en speelde voor artiesten als Allen/Lande, Starbreaker, Bob Catley (Magnum) en Kiske/Somerville. Kingdom Of Rock is de opvolger van zijn debuut Free Fall (2013) en de titel is veelzeggend.

Deze Amerikaans klinkende debuutschijf van Junkyard Princess komt van Nederlandse bodem. De basis voor de band werd enkele jaren geleden gelegd als studioproject van zangeres Maaike Janssen, Rick van Heuzen (bassist, schrijver) en gitarist Salvator Carlino, die overigens niet meespeelt op dit album. Nadat men bij Maaike Janssen kanker had geconstateerd, moest er noodgedwongen een rustpauze worden ingelast.

De Braziliaan Eloy Fritsch, voormalig universitair docent computermuziek, heeft al meer dan tien soloalbums op zijn naam staan naast bijdragen aan de vermaarde groep Apocalypse. De muziek van deze klassiek geschoolde musicus is vaak orkestraal, uitstekend gearrangeerd en vrij bombastisch. Niet voor niets wordt hij geregeld vergeleken met de Griek Vangelis. Spiritual Energy uit 2014 bevat maar liefst zeventien nummers die Fritsch componeerde voor film, televisie en theater.

Oost-Europa was in de jaren zeventig voor de meeste West-Europeanen onbekend terrein. Het lag gewoon buiten het aandachtsveld van de meeste progliefhebbers, op een enkele uitzondering na, zoals Omega en wellicht SBB. Dat er echter uitstekend werd gemusiceerd en dat de bands uit het Oostblok heel goed mee konden komen, blijkt onder meer uit het debuutalbum Játékok (1981) van de Hongaarse band East.

De Oostenrijkse band Dragony bestaat sinds 2007 en wordt thans gevormd door zes heren die hun invloeden uit tal van melodic metal bands halen. Daarnaast schuwt de band ook het gebruik van invloeden uit de volksmuziek niet. De muziek doet me geregeld denken aan Rhapsody (Of Fire), met dit verschil dat de klassieke invloeden wat minder duidelijk en de melodielijnen wat simpeler zijn. Zanger Siegfried Samer heeft een prettig, omfloerst stemgeluid dat nergens over de top gaat.

Het debuutalbum The Start Of Something New (2013) was zeer veelbelovend vond de muziekpers. Nu gaat dit Zweedse viertal op eigen kracht verder met tien nieuwe songs op het tweede album Purpose & Cause. Zanger-bassist Robert Olsson heeft een breed inzetbare stem en omdat hij nogal eens een zoetgevooisde kopstem gebruikt, lijkt zijn zang vaak op die van Matt Bellamy (Muse). In de rustige stukken is de op singer-songwriter georiënteerde muziek gevoelig en heerlijk om bij weg te dromen.