CD

Het dertigjarig bestaan van de Duitse formatie Vanden Plas komt met rasse schreden naderbij. Het vijftal zet dat op handen zijnde jubileum luister bij met het dubbelalbum Chronicles Of The Immortals: Netherworld II, het vervolg van de saga van de onsterfelijke Andrej Delãny. Qua tijdsduur had de muziek op één cd kunnen staan, maar vanwege het uitgebreide verhaal koos men voor een dubbelalbum. ‘Intelligente progmetal’ staat er in de informatie. Dat is absoluut waar, maar tevens te zwak uitgedrukt, want wat een klasseplaat leveren onze oosterburen hier af!

De titel van dit album is veelzeggend en als je weet dat deze muziek dateert uit 1969 en voornamelijk met akoestische instrumenten wordt gespeeld, dan krijg je al een idee dat het vreemd moet klinken. En dat is het ook. Deze negen tracks, verrijkt met een extra song van het Procol Harum-trio Gary Brooker, Keith Reid en Matthew Fisher − in mijn beleving het beste nummer van de plaat − zijn niet progressief, maar het is ook geen hitmateriaal.

Het kon niet uitblijven: brachten eerder, zowel Geoff Tate als zijn ex-maatjes − die nu terecht de naam Queensrÿche mogen dragen − vorig jaar om dezelfde tijd een album uit, nu is het met Condition Hüman opnieuw raak. Het grappige is dat de muziek van beide bands op deze nieuwe cd’s minder ver uit elkaar ligt dan bij vorige albums.

Na dertien jaar is Flo Schwarz terug met het zesde album van de Duitse band Pyogenesis. A Century In The Curse Of Time behoort volgens de informatie tot het meest gewaagde en epische wat Pyogenesis tot op heden heeft uitgebracht. Bij de eerste tonen meende ik een verkeerd album toebedeeld te hebben gekregen: shouts, grunts, dubbele basdrums en je reinste ‘herrie’, gezien vanuit een symfonisch standpunt. Maar wel een mooi refreintje à la Cannata met een aardig tussenstukje, dus toch maar even doorbijten.

Charlotte Wessels blijkt buiten Delain nog andere activiteiten te ontplooien getuige het samenwerkingsverband Phantasma met ex-Everon voorman Oliver Philipps en Serenity-zanger Georg Neuhauser. Bassist Randy George, onder meer van de Neal Morse Band, is geen onbekende en diverse gasten van naam dragen bij, zoals Tom Englund (Evergrey) en Chloe Lowry (Trans Siberian Orchestra).

In de biografie van Melted Space wordt de band omschreven als een orkestraal en operatesk metalcollectief. Dat is een wat misleidende omschrijving van dit door de Fransman Pierre Le Pape gestuurde project. Net als op het vorige album Between (2013), presenteert Le Pape op The Great Lie met tal van gastmusici en –zangers een muziekstuk, waarin hij elementen uit de filmmuziek, de musical en snoeiharde metal combineert met klassiek getinte orkestraties.

Het Franse Kerion, met zangeres Flora Spinelli als frontvrouw, levert met CloudRiders Part 2: Technowars de opvolger af van het in 2012 uitgebrachte Road To Skycity. De symfonische metal viert hoogtij op dit conceptalbum waarop de lieftallige zang van Spinelli wordt aangevuld met de mij wat minder aansprekende zang − of eigenlijk meer reciteren of gedoseerd schreeuwen − van de diverse gastvocalisten. De mooie, instrumentale opening is klassiek getint, gevolgd door een stuk dat van Rhapsody (Of Fire) had kunnen zijn.

De Zweedse multi-instrumentalist Magnus Karlsson schreef en speelde voor artiesten als Allen/Lande, Starbreaker, Bob Catley (Magnum) en Kiske/Somerville. Kingdom Of Rock is de opvolger van zijn debuut Free Fall (2013) en de titel is veelzeggend.

Deze Amerikaans klinkende debuutschijf van Junkyard Princess komt van Nederlandse bodem. De basis voor de band werd enkele jaren geleden gelegd als studioproject van zangeres Maaike Janssen, Rick van Heuzen (bassist, schrijver) en gitarist Salvator Carlino, die overigens niet meespeelt op dit album. Nadat men bij Maaike Janssen kanker had geconstateerd, moest er noodgedwongen een rustpauze worden ingelast.

De Braziliaan Eloy Fritsch, voormalig universitair docent computermuziek, heeft al meer dan tien soloalbums op zijn naam staan naast bijdragen aan de vermaarde groep Apocalypse. De muziek van deze klassiek geschoolde musicus is vaak orkestraal, uitstekend gearrangeerd en vrij bombastisch. Niet voor niets wordt hij geregeld vergeleken met de Griek Vangelis. Spiritual Energy uit 2014 bevat maar liefst zeventien nummers die Fritsch componeerde voor film, televisie en theater.