CD

Samen met Un Amico en Un’Isola vormen deze drie aanvullende liveregistraties van maart 2014, de boxset Il Suono Del Tempo. Ruim veertig jaar geleden bracht PFM studioalbums uit die de geschiedenis van de progressieve rock zouden ingaan als behorende tot het beste wat de jaren zeventig van Italiaanse bodem hebben voortgebracht.

Een liveconcert in het planetarium van Bochum, Duitsland in 2006 was de basis voor Astronomical Unit van Erik Seifert, een Duitse musicus die zich in het elektronische muziekgenre beweegt (EM). Met prachtige kristalheldere geluiden, diepe bastonen en zelfs af en toe ritmes afkomstig van de Nieuw-Zeelandse Maori's, creëert Seifert een bijzondere ruimtereis. Zoals het een album uit de Berlijnse School betaamt, duurt het even voordat er muzikaal echt iets te beleven valt. Wat achtergrondgeluiden ondersteunen de robotachtige stem die minutenlang overheerst.

Eindelijk is-tie er dan: Endless Forms Most Beautiful, het eerste studioalbum van de Finse gothicmetalgrootmacht Nightwish met zangeres Floor Jansen (ex-After Forever). Vorig jaar kregen we al een voorproefje van deze cd in de vorm van de buitengewoon overtuigende live-dvd van het optreden tijdens Wacken Open-Air 2013.

In de schaduw van grote namen als Edgar Froese, Klaus Schulze, Jean Michel Jarre en Vangelis is Stephan Kaske – beter bekend als Mythos − een ondergewaardeerde pionier in het genre van de elektronische muziek (EM). Al vroeg in de jaren zeventig bewandelde Kaske nieuwe paden met toen nog de band Mythos om vervolgens solo verder te gaan. Hij deed dat vanaf beginjaren tachtig zowel onder de naam Mythos als M.A.S.S. en bracht tal van uitstekende EM-platen uit.

Veel oude rotten hebben op tijd het losbandige leven van de jaren zestig en zeventig achter zich gelaten en hebben zich aangepast aan een minder ongezonde levensstijl. De in 1972 opgerichte band Magnum is daar een voorbeeld van. Het Britse gezelschap onder aanvoering van gitarist-componist Tony Clarkin produceert sinds de wederopstanding in 2001 geregeld nieuwe albums waarvan Escape From The Shadow Garden (2014, zie iO121) het meest recente is.

Dushan Petrossi is dé gitaargod van onze zuiderburen. Met Magic Kingdom heeft hij een neoklassieke uitlaatklep naast zijn andere project Iron Mask (zie iO119). Naast bassist Vasili Moltchanov en drummer Michael Brush, kreeg Petrossi hulp van ex-Adagio zanger Christian Palin, een door de wol geverfde vocalist die ook nog wat toetsen bespeelt. Verder komt alles uit de koker van Petrossi: composities, orkestraties en arrangementen die allemaal breed worden uitgemeten.

Het internationale gezelschap Kamelot timmert al ruim twintig jaar aan de weg onder leiding van Thomas Youngblood. Haven, het negende studioalbum lijkt mij, meer nog dan zijn voorgangers, mede vorm gegeven door toetsenist-gitarist Oliver Palotai, die inmiddels zijn tienjarig jubileum bij Kamelot viert. Ook zanger Tommy Karevik (Seventh Wonder) blijkt van een gelegenheidskracht een vaste waarde te zijn geworden.

ZOOM uit 2001was het comebackalbum van Electric Light Orchestra (ELO), of beter gezegd van Jeff Lynne met wat muzikale vrienden onder wie Ringo Starr en George Harrison (beiden ex-Beatles), maar ook van het trouwe bandlid Richard Tandy. Na vijftien jaar was dit album een logisch vervolg op Balance Of Power (1986), het laatste album dat onder de naam ELO werd uitgebracht.

Op A Gentle Sting, het nieuwe album van Cloudmachine, prijken elf nieuwe composities van zanger Ruud Houweling. Dit keer is het album deels in Nederland en deels in Groot-Brittannië (Kent) opgenomen met Tristan Longworth als producer en daar is niets mis mee. Houwelings stem lijkt er alleen maar beter op te worden; zijn composities zijn evenwichtig, origineel en naar mijn smaak erg mooi en pakkend. De muziek valt enigszins te vergelijken met die van The Nits, ook zo'n geweldige band wiens muziek tegen de symfo aan schuurt.

Armchair Theatre, heet eerste soloalbum van Jeff Lynne (Electric Light Orchestra) uit 1990 is nu opgewaardeerd en opnieuw uitgebracht in 2013. Aan dit album werkten onder anderen Tom Petty en George Harrison (The Beatles) mee. Mede hierdoor schuift de muziek meer richting The Beatles, George Harrison en zeker ook Traveling Wilburys dan naar ELO.