CD

In 1969, dre jaar voordat zangeres Annie Haslam de band kwam versterken, bestond Renaissance uit zangeres Jane Relf, drummer-zanger Jim McCarthy, bassist Louis Cennamo, toetsenist John Hawken en gitarist Keith Relf (ex-Yardbirds).

De kenners van progmetal of neoklassiek metal zullen Richard Andersson inmiddels wel kennen van Majestic, Time Requiem of Richard Andersson's Odyssey. Andersson is een echte fan van Jens Johansson (Stratovarius) - hij is ook gastmuzikant op dit album - en hij heeft voor The Ultimate Collection een aantal composities opnieuw opgenomen met de van Yngwie Malmsteen bekende zanger Göran Edman.

Voordat het Duitse Trilogy het symfonische popalbum Nachtlichter omstreeks 1984 uitbracht, hadden toetsenisten Jochen Kirstein en Guido Harding, drummer Martin Breuer, bassist Ludger Samson en gitarist Detlef Deeken in 1979 al een aantal stukken opgenomen die je als op en top symfo mag beschouwen. Die stukken dateren van eind jaren zeventig en zijn van een kaliber waarvan je versteld staat! Zelf ontdekte ik de muziek tijdens het surfen op YouTube.

De Finse band Amberian Dawn is bezig zich in de top van de symfonische female fronted metal te nestelen. Met zangeres Päivi ‘Capri’ Virkkunen, die tevens de teksten schrijft, heeft de band in 2012 een formidabele frontvrouw in huis gehaald die er ook als verschijning mag zijn. De tien nieuwe stukken op Innuendo − en enkele bonustracks afhankelijk van de uitgave die je aanschaft − zijn alle gecomponeerd door gitarist-toetsenist Tuomas Seppälä.

Return To Evermore, het zevende stduioalbum van de Britse melodieuze (hard)rock band TEN werd in 2004 uitsluitend via internet uitgebracht. Men had toen net de nieuwe gitarist Chris Francis in de gelederen, die het stokje overnam van Vinnie Burns. Op dit album gaat men qua stijl terug naar het geluid van de eerste albums uit de jaren negentig. Dat wil zeggen: mooie gepolijste songs, pakkende refreinen en een goede productie.

Waken Eyes is een nieuwe naam in de melodieuze progmetal. Het lijkt eigenlijk meer een project van gitarist, toetsenist en componist Tom Frelek te zijn dan een band, want de drummer is Marco Minnemann, de bassist Michael Lepond (Symphony X) en de zanger Henrik Båth (Darkwater). Diens heldere stem bepaalt de sfeer van dit album, want hij fluistert, zingt donker, strak en overtuigend. Hij kan echter ook aardig uithalen, maar gelukkig zeer gedoseerd en verantwoord.

Het dertigjarig bestaan van de Duitse formatie Vanden Plas komt met rasse schreden naderbij. Het vijftal zet dat op handen zijnde jubileum luister bij met het dubbelalbum Chronicles Of The Immortals: Netherworld II, het vervolg van de saga van de onsterfelijke Andrej Delãny. Qua tijdsduur had de muziek op één cd kunnen staan, maar vanwege het uitgebreide verhaal koos men voor een dubbelalbum. ‘Intelligente progmetal’ staat er in de informatie. Dat is absoluut waar, maar tevens te zwak uitgedrukt, want wat een klasseplaat leveren onze oosterburen hier af!

De titel van dit album is veelzeggend en als je weet dat deze muziek dateert uit 1969 en voornamelijk met akoestische instrumenten wordt gespeeld, dan krijg je al een idee dat het vreemd moet klinken. En dat is het ook. Deze negen tracks, verrijkt met een extra song van het Procol Harum-trio Gary Brooker, Keith Reid en Matthew Fisher − in mijn beleving het beste nummer van de plaat − zijn niet progressief, maar het is ook geen hitmateriaal.

Het kon niet uitblijven: brachten eerder, zowel Geoff Tate als zijn ex-maatjes − die nu terecht de naam Queensrÿche mogen dragen − vorig jaar om dezelfde tijd een album uit, nu is het met Condition Hüman opnieuw raak. Het grappige is dat de muziek van beide bands op deze nieuwe cd’s minder ver uit elkaar ligt dan bij vorige albums.

Na dertien jaar is Flo Schwarz terug met het zesde album van de Duitse band Pyogenesis. A Century In The Curse Of Time behoort volgens de informatie tot het meest gewaagde en epische wat Pyogenesis tot op heden heeft uitgebracht. Bij de eerste tonen meende ik een verkeerd album toebedeeld te hebben gekregen: shouts, grunts, dubbele basdrums en je reinste ‘herrie’, gezien vanuit een symfonisch standpunt. Maar wel een mooi refreintje à la Cannata met een aardig tussenstukje, dus toch maar even doorbijten.