CD

De gloriejaren van de eind jaren tachtig opgerichte band Royal Hunt zijn helaas voorbij, maar de groep − met D.C. Cooper als formidabele zanger − brengt nog altijd nieuwe albums uit. Devil’s Dozen is het dertiende studioalbum van dit internationale gezelschap onder leiding van toetsenist André Andersen. Natuurlijk druipt het vakmanschap er af, zijn de flitsende solo’s van gitarist Jonas Larsen adembenemend en kun je drie kwartier genieten van deze symfonische rock, maar van vernieuwing is helaas geen sprake.

Het tiende studioalbum van Praying Mantis met veteranen Tino & Chris Troy met Andy Burgess, is een feit. Vers bloed moest voor nieuwe impulsen zorgen en zowaar, dat is ook gebeurd. John Cuijpers is een uitstekende zanger en Hans In ’t Zand is een meer dan gemiddelde drummer. De elf songs zijn een schoolvoorbeeld van hoe je pakkende en stevige AOR − of classic rock zo je wilt − moet maken.

Geoff Tate moet gedacht hebben: als ik de naam Queensrÿche niet meer mag gebruiken dan neem ik wel de naam van het meest succesvolle album van die band. Was Frequency Unknown (2013) in mijn optiek een zwak en stuurloos album, dit eerste deel van de door Tate geplande trilogie is beduidend beter. Het album begint rustig, waardoor er een zekere spanning wordt opgebouwd, want je verwacht heavy metal.

King Of Kings bevat een krappe drie kwartier gothicmetal van de internationale, maar toch overwegend Duitse band Leaves’ Eyes met de Noorse frontvrouw Liv Kristine. De band heeft wat weg van de eerste bezetting van Nightwish, maar mede door grunter Alexander Krull klinkt de band ook enigszins als Epica in de beginperiode. Een track als Edge Of Steel komt aardig in de buurt van het melodieuzere werk van HammerFall.

I Teoremi is een rockband uit Rome. De muziek van de band kan het best omschreven worden als een kruising tussen The Police en Rush, waarbij de nadruk op de gelijkenis met laatstgenoemde ligt. Het enige ‘probleem’ dat zich daarbij voordoet, is dat I Teoremi dit album al in 1972 uitbracht, terwijl genoemde referenties pas jaren daarna hun debuutalbum uitbrachten.

Tears Of The Sun is het derde Space Odyssey-album van de Zweedse toetsenist-componist Richard Andersson (Time Requiem). Samen met gitarist, bassist en componist Magnus Nilsson nam hij negen tracks op met als resultaat 42 minuten spierballenmuziek. Op het nieuwe album ontbreekt zanger en alleskunner Patrik Johansson. Omdat de progressieve elementen vrijwel geheel zijn verdwenen, is dit een behoorlijk stevig album geworden gedomineerd door gitaar en toetsen.

Het duo Ritchie Blackmore (ex-Deep Purple, ex-Rainbow) en Candice Night maakt alweer ruim achttien jaar muziek en All Our Yesterdays is hun tiende studioalbum. De nu 70-jarige Blackmore geeft weliswaar nog op een enkel nummer zijn visitekaartje van Deep Purple af, maar de overtuiging, de originaliteit en de scherpte zijn er langzamerhand wel af. Voor wat betreft de composities is de combinatie van eigen nummers, bewerkte traditionals en covers inmiddels een vertrouwd concept.

Dat prog ook in Italië populair was en daar nog altijd op een flinke schare fans mag rekenen, bewijzen bands als PFM, Banco, Latte Miele en New Trolls. Biglietto Per L’ Inferno, wat ‘ticket to hell’ betekent, maakte beginjaren zeventig slechts twee albums, maar wordt desondanks tot de baanbrekende bands gerekend.

Evenals in andere landen heeft zich vermoedelijk ook in Zweden vanaf de jaren negentig een bescheiden wederopleving van progressieve rock voltrokken. Dat wordt onder meer bewezen door Agusa, want Två, het tweede album van krap veertig minuten, telt slechts twee composities die stijltechnisch doen denken aan Colosseum en Amon Düül, maar bij beluistering moest ik ook nadrukkelijk aan het eerste titelloze album van Camel (1973) denken.

De Tsjechische band Synkopy ontstond al in 1960 en heeft tijdens zijn carrière tot beginjaren negentig verschillende levens gehad. De voornaamste componist is toetsenist-zanger Oldrich Veselý die de band midden jaren zeventig vaarwel zei om te gaan spelen bij Modry Efekt, ook een band om eens ‘in te duiken’!