CD

Als je een beoordeling leest via ‘streaming’ is dat heel irritant, want je kunt dan alleen via de pc luisteren. Je moet telkens opnieuw inloggen en dat is verre van ideaal. Dat is te ‘danken’ aan collega’s die de reguliere stroom van promo’s of downloads verzieken door ze ongewenst te verspreiden. Genoeg hierover, want deze recensie behelst het vierde album van het Noorse vijftal dat zich Circus Maximus noemt. De band beschikt over een geweldig veelzijdige zanger in de persoon van Michael Eriksen.

Het uit het Ruhrgebied afkomstige kwintet Ashby trok de aandacht van Eloy-voorman Frank Bornemann en wist na een debuut-ep Christian Moos (Everon) en Eroc (Grobschnitt) te enthousiasmeren om de muziek voor Fragmental perfect op de plaat te zetten. Zangeres Sabina Moser kreeg bekendheid via The Voice of Germany, maar trok zich voor de finaleronde terug. Instrumentaal zit het wel goed bij dit sinds 2011 bestaande gezelschap.

Het in geremasterde heruitgaven en obscure uitgaven gespecialiseerde bedrijf Esoteric Recordings heeft weer een buitenbeentje ontdekt. Jo Sago (1970) van Tea And Symphony bevat eigenzinnige muziek die nogal gedomineerd wordt door de teksten met weinig nadruk op de afwerking en de begeleiding van meestal akoestische gitaar, soms wat percussie en bas of piano. De harde kern van dit gezelschap bestaat uit Daw (gitaar, bas, fluit, percussie) en Langston (zang, gitaar).

Het Finse Stratovarius is inmiddels uitgegroeid tot een neoklassieke metallegende. De groep is vanaf 1984 baanbrekend in het genre. Met Timo Tolkki aan het roer is de bezetting in de loop der jaren behoorlijk van samenstelling veranderd. Vandaag de dag zijn de oudgedienden zanger Timo Kotipelto − vanaf 1995, maar met een klein hiaat na 2004 − en toetsenist Jens Johansson, eveneens sinds 1995.

Liefhebbers van de Hammond kunnen hun hart ophalen. Het Duitse duo Sixty-Nine bestaande uit toetsenist, gitarist en zanger Armin Stöwe en drummer-percussionist Roland Schupp, maakte slechts één album in 1973 en was vooral bekend als live-act. Het duo speelde op tal van festivals en het moeilijk te verkrijgen album Live! uit 1974 bevat louter nieuw werk. Stöwe bespeelde vooral het Hammond-orgel en incidenteel hoor je een piano en een synthesizer.

Georg Neuhauser is de zanger en voornaamste componist van de Oostenrijkse band Serenity die recentelijk met Charlotte Wessels (Delain) en veteraan Oliver Phillips (Everon) een uitstekend album afleverde (Phantasma). Qua muziek komt Serenity vaak dicht in de buurt van bands als Delain, Vision Of Atlantis of van een meer populaire versie van Rhapsody Of Fire.

Bijna twintig jaar geleden begonnen toetsenist Alex Staropoli en gitarist Luca Turilli met Rhapsody, een band die grote bekendheid verwierf. Juridische perikelen forceerden een aanpassing van de bandnaam van deze uitvinders van de symfonisch-epische metal. Na negen studioalbums stapte Turilli op met in zijn kielzog bassist Patrice Guers en livegitarist Dominique Leurquin. Drummer Alex Holzwarth bleef vooralsnog bij beide bands spelen.

De eerste noten van The Art Of Loss, de zesde schijf van Nick van Dyk (gitaar, toetsen), Ray Alder (zang), Sean Andrews (bas) en Chris Quirarte (drums) slaan in als mitrailleurs en je zou denken dat je met een band als Artension te maken hebt. Supersnelle gitaarloopjes, dubbele basdrums, heerlijk donker basspel en de zo herkenbare stem van Ray Alder (Fates Warning) schallen uit mijn boxen.

Het Lion Music-label is een goed tehuis voor nogal wat snelle jongens op de gitaar. Een van die snelle gitaargoden is de Amerikaan James Byrd. Als zoveel anderen werd hij geïnspireerd door de uitvoering van het Amerikaanse volkslied door Jimi Hendrix tijdens het Woodstock-festival op 18 augustus 1969. Deze cd is een heruitgave van het album dat oorspronkelijk in 1998 werd uitgebracht bij Mascot Records. Zelfs Yngwie Malmsteen prees de kwaliteiten van Byrd aan. Zijn gitaarspel is, zoals te verwachten, zeer snel.

Arjen Lucassen (Ayreon, Star One) heeft niet lang stilgezeten na het indrukwekkende dubbelalbum The Human Equation. In zijn zoektocht naar nieuw talent vond hij Marcela Bovio, de van origine Mexicaanse zangeres van de groep Elfonia. In haar zag Lucassen de mogelijkheid om een album te maken, maar tegelijkertijd ook een band te formeren, waarmee hij zou kunnen gaan optreden.