CD

De Finse band Amberian Dawn is bezig zich in de top van de symfonische female fronted metal te nestelen. Met zangeres Päivi ‘Capri’ Virkkunen, die tevens de teksten schrijft, heeft de band in 2012 een formidabele frontvrouw in huis gehaald die er ook als verschijning mag zijn. De tien nieuwe stukken op Innuendo − en enkele bonustracks afhankelijk van de uitgave die je aanschaft − zijn alle gecomponeerd door gitarist-toetsenist Tuomas Seppälä.

Return To Evermore, het zevende stduioalbum van de Britse melodieuze (hard)rock band TEN werd in 2004 uitsluitend via internet uitgebracht. Men had toen net de nieuwe gitarist Chris Francis in de gelederen, die het stokje overnam van Vinnie Burns. Op dit album gaat men qua stijl terug naar het geluid van de eerste albums uit de jaren negentig. Dat wil zeggen: mooie gepolijste songs, pakkende refreinen en een goede productie.

Waken Eyes is een nieuwe naam in de melodieuze progmetal. Het lijkt eigenlijk meer een project van gitarist, toetsenist en componist Tom Frelek te zijn dan een band, want de drummer is Marco Minnemann, de bassist Michael Lepond (Symphony X) en de zanger Henrik Båth (Darkwater). Diens heldere stem bepaalt de sfeer van dit album, want hij fluistert, zingt donker, strak en overtuigend. Hij kan echter ook aardig uithalen, maar gelukkig zeer gedoseerd en verantwoord.

Het dertigjarig bestaan van de Duitse formatie Vanden Plas komt met rasse schreden naderbij. Het vijftal zet dat op handen zijnde jubileum luister bij met het dubbelalbum Chronicles Of The Immortals: Netherworld II, het vervolg van de saga van de onsterfelijke Andrej Delãny. Qua tijdsduur had de muziek op één cd kunnen staan, maar vanwege het uitgebreide verhaal koos men voor een dubbelalbum. ‘Intelligente progmetal’ staat er in de informatie. Dat is absoluut waar, maar tevens te zwak uitgedrukt, want wat een klasseplaat leveren onze oosterburen hier af!

De titel van dit album is veelzeggend en als je weet dat deze muziek dateert uit 1969 en voornamelijk met akoestische instrumenten wordt gespeeld, dan krijg je al een idee dat het vreemd moet klinken. En dat is het ook. Deze negen tracks, verrijkt met een extra song van het Procol Harum-trio Gary Brooker, Keith Reid en Matthew Fisher − in mijn beleving het beste nummer van de plaat − zijn niet progressief, maar het is ook geen hitmateriaal.

Het kon niet uitblijven: brachten eerder, zowel Geoff Tate als zijn ex-maatjes − die nu terecht de naam Queensrÿche mogen dragen − vorig jaar om dezelfde tijd een album uit, nu is het met Condition Hüman opnieuw raak. Het grappige is dat de muziek van beide bands op deze nieuwe cd’s minder ver uit elkaar ligt dan bij vorige albums.

Na dertien jaar is Flo Schwarz terug met het zesde album van de Duitse band Pyogenesis. A Century In The Curse Of Time behoort volgens de informatie tot het meest gewaagde en epische wat Pyogenesis tot op heden heeft uitgebracht. Bij de eerste tonen meende ik een verkeerd album toebedeeld te hebben gekregen: shouts, grunts, dubbele basdrums en je reinste ‘herrie’, gezien vanuit een symfonisch standpunt. Maar wel een mooi refreintje à la Cannata met een aardig tussenstukje, dus toch maar even doorbijten.

Charlotte Wessels blijkt buiten Delain nog andere activiteiten te ontplooien getuige het samenwerkingsverband Phantasma met ex-Everon voorman Oliver Philipps en Serenity-zanger Georg Neuhauser. Bassist Randy George, onder meer van de Neal Morse Band, is geen onbekende en diverse gasten van naam dragen bij, zoals Tom Englund (Evergrey) en Chloe Lowry (Trans Siberian Orchestra).

In de biografie van Melted Space wordt de band omschreven als een orkestraal en operatesk metalcollectief. Dat is een wat misleidende omschrijving van dit door de Fransman Pierre Le Pape gestuurde project. Net als op het vorige album Between (2013), presenteert Le Pape op The Great Lie met tal van gastmusici en –zangers een muziekstuk, waarin hij elementen uit de filmmuziek, de musical en snoeiharde metal combineert met klassiek getinte orkestraties.

Het Franse Kerion, met zangeres Flora Spinelli als frontvrouw, levert met CloudRiders Part 2: Technowars de opvolger af van het in 2012 uitgebrachte Road To Skycity. De symfonische metal viert hoogtij op dit conceptalbum waarop de lieftallige zang van Spinelli wordt aangevuld met de mij wat minder aansprekende zang − of eigenlijk meer reciteren of gedoseerd schreeuwen − van de diverse gastvocalisten. De mooie, instrumentale opening is klassiek getint, gevolgd door een stuk dat van Rhapsody (Of Fire) had kunnen zijn.