CD

Het Noorse gezelschap Motorpsycho bestaat al sinds 1989. De oerleden Bent Sæther (zang, bas, gitaar, toetsen en drums) en Hans Magnus ‘Snah’ Ryan  (leadgitaar, zang, toetsen, viool, mandoline en bas) vormen de kern. De omvangrijke discografie wordt met The All Is One opnieuw uitgebreid met maar liefst 85 minuten nieuwe muziek, waarbij een bonte verzameling stijlen en genres moeiteloos worden verenigd.

De in Melbourne, Australië opgerichte band Vanishing Point bestaat al zo’n 25 jaar. In die periode nam de band slechts een handvol albums op. Het zesde album Dead Elysium is de opvolger van Distant Is The Sun (2014). Het album bevat tien tracks, die samen goed zijn voor een uur progressieve ‘down under’ metal. Hoewel zanger Silvio Massaro het enige overgebleven lid is vanaf het begin, is het geluid van dit gezelschap nauwelijks veranderd.

Het Britse Lionheart vindt zijn oorsprong in de jaren tachtig toen ex-leden van Iron Maiden, UFO en de Michael Schenker Group (MSG) elkaar vonden en met zanger Chad Brown het eerste album opnamen. Daarna viel de band vrij snel uiteen. Een hernieuwde poging ontstond na een reünieconcert in 2016 en in 2017 volgde het album Second Nature met nieuwe zanger Lee Small.

Love is het tweede album van het uit Zuid-Californië afkomstige duo Staring Into Nothing dat bestaat uit Steve Rogers (zang, piano, keyboards) en Kurt Barabas (bas, gitaar, Taurus-pedalen). Ondanks de hulp van progmuzikanten Mike Keneally, Greg Bissonette en Trey Gunn neigen de twaalf nummers wel erg naar popmuziek. Zo is de muziek sterk geworteld in de sfeer van jarentachtigbands als Fiction Factory of China Crisis.

Te midden van die vele heruitgaven en nieuwe releases komt het een enkele keer voor, dat een album onbesproken blijft. Dat is het geval met Several More Musiks van Kerry Livgren, de voormalige gitarist, toetsenist en componist van Kansas. Het laatste wapenfeit van Livgren was Forth (2011) met Proto-Kaw, zijn oorspronkelijke pre-Kansas-band. Hij is al vele jaren bezig met wat vermoedelijk ’s mans magnum opus zou moeten worden namelijk Cantata, een album gewijd aan Lazarus.

Het Amerikaanse duo bestaande uit ambient-artiest Matthew Robert Cooper (Eluvium) en gitarist Mark T. Smith (Explosions In The Sky) hernieuwt op Continuous Portrait de samenwerking. Beide mannen zijn inmiddels routiniers, want ze zijn al meer dan twintig jaar actief op muzikaal gebied. De negen nummers op dit album klokken slechts 37 minuten die qua stijl enigszins variëren. De achtergrond van Cooper als ambient-artiest komt het duidelijkst naar voren.

Kaitlyn Aurelia Smith komt uit de VS. Zij kreeg op zeker moment de beschikking over een forse hoeveelheid elektronische apparatuur en begon daarmee te experimenteren. Als fan van Terry Riley leerde ze zichzelf om wegwijs te worden in de wirwar van draden, knopjes, geluiden en interacties. Ze verschafte zichzelf toegang tot databanken met geluiden en componeerde op The Mosaic Of Transformation 38 minuten gesynthetiseerde klanken, want echte muziek kan ik deze verzameling niet noemen.

De Griekse zanger-toetsenist Jargon presenteert zijn eerst soloalbum met behulp van muzikale vrienden op gitaar, bas, drums en een strijkje. De negen tracks op The Fading Thought, die samen rond de vijftig minuten klokken, variëren in stijl: van vrij lieflijke, op klassiek georiënteerde muziek tot vrij pittige orkestrale rock. De composities getuigen van gevoel voor detail, vooral van emoties en hebben geen doorsnee structuur van couplet-refrein-couplet.

Kristoffer Gildenlöw is uiteraard bekend als de voormalige bassist van het nog immer actieve Pain Of Salvation. Velen van ons zullen hem ook kennen van de Neal Morse Band en als de huidige bassist van Kayak. De man is echter niet alleen bassist maar ook multi-instrumentalist, zanger en componist. Terwijl hij werkte aan zijn derde soloalbum, kwam hij tot de conclusie dat hij eigenlijk te veel materiaal had.

Het Noorse kwintet Fatal Fusion is vooral beïnvloed door progressieve muziek uit de jaren zestig en zeventig, maar je hoort ook invloeden van de neoprog uit de jaren tachtig, bijvoorbeeld van Arena. Zo kun je op Dissonant Minds soms Marillion, dan weer IQ en vervolgens de vroege Genesis herkennen, zeker als de dwarsfluit een bijdrage levert.