CD

Anthem Of The Year 2020 is de tweede schijf van Addiktio, een uit Oslo Noorwegen afkomstig trio. Het vorige album Verraton heb ik niet besproken op deze website. Het album is zeer energetisch maar heeft wel twee gezichten. De ene helft van de nummers is rauw met sterk vervormde en soms snijdende gitaren, zoals in de openingstrack; de andere helft is veel melodieuzer mede door het inhuren van toetsenisten die op enkele nummers meespelen.

Je moet het maar durven om van je twee meest recente albums een ‘best of’ uit te brengen op cd, vinyl en ook nog digitaal met een nog meer uitgebreide tracklist. David Minasian maakte nieuwe bewerkingen van oude songs en koos voor de tracks waarin grootheden uit de prog schitterden, zoals gitaristen Steve Hackett en Andy Latimer (Camel) en zang van Annie Haslam (Renaissance) en Justin Hayward (The Moody Blues). Ook Billy Sherwood (Yes) droeg een steentje bij.

Octarine Sky is een merkwaardig trio, want de band werd geformeerd tijdens de opnamen van Close To Nearby. Zangeres en pianiste Dyanne Potter Voegtlin (Potter’s Daughter), bassist-producer Jan-Christian Voegtlin en slagwerker extraordinaire Simon Phillips vonden elkaar en besloten om gemeenschappelijk stukken muziek op te nemen.

Helaas postuum, maar hier is dan Not In Kansas Anymore, het eerste en enige soloalbum van Robby Steinhardt, de voormalige violist-zanger van Kansas. De composities zijn voornamelijk geschreven door Michael en Tim Franklin, waarbij Michael ook de productie van dit album voor zijn rekening nam. In hoeverre je dit dus een echt soloalbum kunt noemen, laat ik in het midden. Michael Franklin zorgde tevens voor de vaak behoorlijk gecompliceerde arrangementen waarbij ook koor en orkest bijdragen leveren.

Eos is het twaalfde album van de Italiaanse progmetalformatie Eldritch die dit jaar het dertigjarig bestaan mag vieren. Vaste waarden zijn zanger Terence Holler en gitarist Eugene Simone, terwijl toetsenist Oleg Smirnoff na een afwezigheid van tien jaar weer is teruggekeerd op het oude nest. Hoewel de band zegt vooral door Queensrÿche en Fates Warning beïnvloed te zijn, ligt een vergelijking met Dream Theater verreweg het meest voor de hand.

Het van origine Deense gezelschap Royal Hunt bracht het eerste album uit in 1992. De heruitgave Land Of Broken Hearts is bedoeld om het dertigjarig bestaan van de band te markeren. Heruitgaven zijn inmiddels niet meer weg te denken uit de hedendaagse muziekindustrie. De wat opgepoetste versies worden over de consumenten uitgestrooid als confetti en de liefhebber wordt verleid met uitgebreide boekjes en bonustracks of met boxsets, zoals bij grootmachten als Jethro Tull, Marillion en andere acts van wereldfaam.

Stein Roger Sordal, de toetsenist van het Noorse gezelschap Green Carnation, wist tijdens de lockdown niet wat hij met zijn tijd moest doen. Derhalve besloot hij om met authentieke apparatuur uit de jaren zeventig en tachtig een tribute op te nemen voor de muzikanten met wie hij tijdens de jaren tachtig opgroeide. Een heuse soloplaat waarbij hij gebruik maakte van de Roland Juno 106, en de fameuze Jupiter 8, vandaar ook de titel Juno & Jupiter.

Vanexa bestond al sinds 1978, maar bracht het debuutalbum pas uit in 1988. De Italianen golden destijds als exponent van de ‘new wave of heavy metal’. Dat de band nog niet van opgeven weet, bewijst The Last In Black, het zevende album waarop alleen de ritmesectie nog origineel is. Beide nieuwe gitaristen en zanger Andrea Ranfagni doen het uitstekend.

De jaren zeventig zijn nog steeds voor velen het ultieme decennium van progressieve rock en talloze muzikanten hebben hun inspiratie geput uit hetgeen toen werd bedacht. G.A.S.

Bijna vijftig jaar na het enige soloalbum Dedicato A Giovanna G. van Roberto Carlotto – bijnaam Hunka Munka – uit 1972, komt de man met Foreste Interstellari, zijn tweede plaat die in de categorie ouderwetse prog valt. Orgel en piano worden afwisselend gebuikt maar daarnaast ook diverse geluiden uit synthesizers. Het drumwerk is niet altijd even fantasierijk, maar de instrumentale passages zijn best de moeite waard. De zang, uiteraard in het Italiaans, is zoals vaak niet het sterkste punt.