APOCALYPSE OF THE MERCY

Bad Dreams komt uit Argentinië. Dit vijftal jonge muzikanten was mij − tot voor de laatste Cruise To The Edge − volslagen onbekend. Tijdens deze cruise imponeerde de band met zijn optreden en veel bezoekers snelden na afloop naar de ‘booth’ om de cd Apocalypse Of The Mercy te bemachtigen. Zo ook uw recensent. Ik heb er geen moment spijt van, want dit is (h)eerlijke symfo, zoals die zou kunnen klinken als je het Pink Floyd van David Gilmour zou laten fuseren met het Genesis ten tijde van Ray Wilson. De zes tracks zijn gecomponeerd door gitarist-zanger Gabriel Agudo en toetsenist Jorge Tenesini, die ook het artwork voor zijn rekening nam. Het eerste deel van de in vier delen opgesplitste titeltrack, is een majestueuze toetsenpassage die over gaat in een langzaam, melodieus symfonisch stuk dat qua sfeer dicht in de buurt komt van Genesis’ Calling All Stations (1997), evenals overigens Closer en Souls Of Lost Love, het derde en vierde deel. In deel twee blijven de referenties hetzelfde, maar gaat het tempo omhoog en zingt Agudo gepassioneerd. Ik vind vooral de instrumentale stukken buitengewoon aansprekend. De sfeer in het laatste deel neigt naar Shine On You Crazy Diamond (Pink Floyd), maar het pianospel van Tenesini verschilt duidelijk. The Hunters is uptempo met prima gitaarsolo’s van Ariel Triffunof die enigszins te vergelijken zijn met Arena. A Good Man heeft weer wat meer een Pink Floyd-signatuur, maar je zou ook Castanarc kunnen noemen met gedragen symfo, orkestraties en een belangrijke rol voor de piano als ondersteunend instrument. Ook Marillion is hierin te herkennen, zeker als Triffunof soleert als Steve Rothery. In het laatste nummer hoor je opnieuw veel toetsenwerk, verschillende tempi en de zeer aangename zang van Agudo. Misschien is Apocalypse Of The Mercy niet het toppunt van originaliteit, maar het album bevat wel vijftig minuten eersteklas symfo en je zou willen dat een Europese band zo’n album zou maken. Bad Dreams: een naam om in de gaten te houden!