THE ILLUSION'S RECKONING

Mantra Vega een nieuwe supergroep? Wellicht te veel eer, maar namen als Dave Kerzner (ex-Sound Of Contact), Heather Findlay (ex-Mostly Autumn) en Dave Kilminster (ex-Roger Waters) zijn toch aardig bekend. Findlay is een prachtvrouw om te zien, maar uiteindelijk gaat het om de muziek en die valt me niet mee. De bijna ambient klinkende opening van The Illusion’s Reckoning is prachtig, maar daarna volgt een doorsnee popsong in de sfeer van Moonlight Shadow (Mike Oldfield) of Go Your Own Way (Fleetwood Mac). Dat nummer is niet voor niets op single uitgebracht. Veil Of Ghosts klinkt een beetje Hotel California-achtig, waarin Findlay mierzoet met een kopstem zingt. De instrumentale tussenstukjes hebben wel aardige progressieve trekjes. Heel sfeervol, maar ook wat slaapverwekkend is Lake Sunday, gevolgd door Mountain Spring, een redelijk progressief nummer. De toetsen zijn nadrukkelijk aanwezig en de muziek gaat richting IOEarth. De samenzang klinkt wat schel in mijn beleving en het is te veel een herhaling van zetten. In A Dream is een fluisternummer, een zoete ballad met invloeden van volksmuziek dankzij fluiten, piano en akoestische gitaar. Gaandeweg is er een mooie opbouw, waarin ook bas en drums gaan meedoen en de bekende meezing-ho-ho-ho’s klinken. Learning To Be Light roept opnieuw associaties op met Stevie Nicks en Fleetwood Mac. De kaarsjes mogen opnieuw aan bij de folkloristische ballade I’ve Seen Your Star, een erg mooie, gevoelig gezongen track, maar niet spectaculair. Via een korte reprise van Island komen we bij het titelstuk, de sterkste track van dit album. De opening heeft wat weg van I’m The Walrus (The Beatles); de rest doet opnieuw aan IOEarth denken, vooral de zang. Arjen Lucassen geeft op gitaar zijn indrukwekkende visitekaartje af en tilt daarmee dit nummer boven de middenmoot uit. Ondanks de gastrollen van gitarist Troy Donockley (Nightwish), zangeres Irene Jansen (Ayreon, Star One) en de toegevoegde ‘akoestische’ versie van Mountain Spring – ja, tussen aanhalingstekens, want zo akoestisch klinkt deze uitvoering niet − is The Illusion’s Reckoning kwalitatief weliswaar een verantwoord album, maar de composities en de zangstijl konden mij helaas niet boeien.