CD

In iO Pages nr. 40 stond een redelijk positieve recensie van Emotive Bay, het debuutalbum van de Brit Alan Emslie. Driven Heavy is de tweede soloschijf van de drummer, toetsenist, producer en zanger. Drummen kan hij zeker en produceren ook; zijn toetsenspel is echter onopvallend en zijn zang is helaas onder de maat. Het klinkt als een matige combinatie van de stemmen van Peter Gabriel en Ozzy Osbourne.

De Britse band Third Quadrant is vrij onbekend in iO Pages, want eind jaren tachtig en beginjaren negentig bracht de band drie albums uit en die stammen − áls ze al gerecenseerd zijn – nog uit het SI Magazine-tijdperk. In 2012 kwamen de bandleden weer bij elkaar en nu is er dus een nieuw album dat er zijn mag. Je hoort elementen van Pink Floyd in Bell: 106 en verder Porcupine Tree, FM, Rush, Yes en Jean Michel Jarre in de overwegend symfonische muziek.

Vijf jaar na het tweede album van het inmiddels van trio tot kwartet uitgebreide Amerikaanse gezelschap TCP, is er dan eindelijk een opvolger voor Fantastic Dreamer (iO101). Toetsenist-componist Glenn Arpino, die aan Fantastic Dreamer een onmiskenbare bijdrage leverde, is nu toegevoegd als vast bandlid.

Geoff Tate, voormalig frontman van Queensrÿche, heeft niet stilgezeten, want exact een jaar na deel 1 van de aangekondigde trilogie komt Tate met deel 2: Resurrection. Op de cover opnieuw een verwijzing naar de band, bij welke hij jarenlang aan het roer stond. Natuurlijk heeft Tates stem aan bereik en kracht ingeboet, maar aardige nummers pennen blijkt hij met zijn nieuwe band nog heel goed te kunnen.

Esoteric Recordings brengt de eerste drie albums van The Move uit in een zeer luxueuze versie met extra materiaal, zoals veel bonustracks bestaande uit radio-opnamen, liveregistraties, BBC-sessies, singles, alternatieve ‘takes’, stereomixen en posters.

Twintig jaar geleden bracht Arjen Lucassen (Ayreon, Star One) zijn obscure soloalbum Strange Hobby uit zonder daarbij zijn naam te vermelden. Nu is dit door veel fans gezochte tributealbum weer beschikbaar inclusief vier bonustracks. Lucassen koos songs die hij als jongeman erg goed vond en hij nam die nummers op in een licht metaljasje.

De veteranen van Kansas hebben al heel wat stormen doorstaan en kende de nodige bezettingswisselingen. Toch spelen drummer Phil Ehart, gitarist Rich Williams, bassist-zanger Billy Greer en violist-zanger David Ragsdale alweer tien jaar samen.

Drummer Aquiles Priester (ex-Angra) is de enige grote naam in Hangar, een voor mij volstrekt onbekend kwintet uit Brazilië. Fabelachtig kunnen drummen is echter geen garantie dat je ook een overtuigend album kunt produceren. Als liefhebber van progressieve muziek beschouw ik Stronger Than Ever dan ook als een schoolvoorbeeld van een gezelschap van goede muzikanten dat desondanks niet in staat is om een puik album af te leveren.

Volgend jaar viert het symfonische metalgezelschap Epica zijn vijftienjarig bestaan en dat is in belangrijke mate de verdienste van oprichter Mark Jansen (ex-After Forever). Volgens de bijgeleverde informatie staan de letters EPICA voor Excellence, Power, Intelligence, Creativity en Ambition. Ik denk dat de band al die begrippen waarmaakt. Met dit lange, ruim een uur durende album The Holographic Principle heeft Epica de excellente, overtreffende trap in symfonische metal bereikt.

DGM heeft inmiddels het twintigjarig bestaan gevierd en met The Passage levert deze Italiaanse progmetalformatie zijn negende studioalbum af. Naast zanger Mark Basile is stergitarist Simone Mularoni zonder twijfel de toonaangevende figuur bij het vijftal. Hij is al tien jaar de ‘stem’ van de band, want ’s mans onnavolgbare solo’s zijn het handelsmerk van DGM geworden.