CD

Robbie van Stiphout (zang, gitaar), Dolf van Heugten (toetsen), Daan Liebregts (drums) en nieuwkomer Eric Smits (drums), die samen Day Six vormen, vieren hun tienjarig bestaan met een retrospectieve compilatie van hun vorige twee albums en met muziek uit de tijd dat de toenmalige bezetting nog als Peanuts door het leven ging. Het album is ook de afsluiting van een periode, want mede-oprichter Van Heugten heeft begin dit jaar zijn vertrek bij de band aangekondigd.

David Feinstein is een doorgewinterde muzikant van gevorderde leeftijd. Hij speelde sologitaar in de inmiddels legendarische band Elf - waaruit ook Ronnie James Dio voortkwam - en in The Rods. Voor de zangpartijen op Third Wish benaderde hij een goede bekende van hem en waarschijnlijk ook voor de lezer dezes, namelijk John West, gewaardeerd als soloartiest, maar vooral als de stem van Royal Hunt en Artension. Op dit album zing West aangenaam en beheerst.

Wolverine, de door zanger Stefan Zell en drummer Marcus Losbjer opgerichte band uit Zweden, bestaat alweer ruim twintig jaar. De oorspronkelijke deathmetal heeft plaats gemaakt voor een melancholiek soort progmetal, maar de muziek is feitelijk te zoet voor die omschrijving. De sfeer doet geregeld denken aan Anathema met dát verschil dat de toetsen een meer prominente rol vervullen. Zell heeft een solide stem, maar wel een met weinig variatie en met een timbre dat snel zou kunnen vervelen.

De Israëlische gitarist Yossi Sassi (Orphaned Land) wordt ook wel de Oriental rock pioneer genoemd. Dat is niet alleen een vleiende benaming, maar ook een terechte. De man speelt op Roots And Roads weergaloos diverse stijlen en hij gebruikt een arsenaal van zo’n zeventien verschillende snaarinstrumenten, waaronder de door hem ontwikkelde Bouzouki-gitaar. Hoewel er op papier een heuse band wordt genoemd, is Sassi verantwoordelijk voor de composities, het gitaarwerk en daarnaast deels voor de toetsen, de zang én de productie.

Cleopatra Records brengt maar liefst 35 jaar na dato een cd uit met een concert van Rainbow, de band rond de legendarische gitarist Ritchie Blackmore. De voormalige snarenvirtuoos van Deep Purple, die tegenwoordig in de weer is met zijn folkrockband Blackmore’s Night, wordt op Boston 1981 bijgestaan door drummer Bobby Rondinelli (Axel Rudi Pell), zanger Joe Lynn Turner, bassist Roger Glover (Deep Purple) en toetsenist Don Airey (Deep Purple).

Stephan Kaske alias Mythos, veteraan van de elektronische muziek (EM), weet telkens te verrassen. Eerder geïnspireerd door Kama Sutra en Edgar Allen Poe, is het wederom Jules Verne die Kaske heeft bewogen om diens reis om de wereld in tachtig dagen te vertalen in bijna tachtig minuten muziek. Het album opent met Foggs droom; kennelijk dacht Fogg daarbij aan het zuidelijk halfrond, want Kaske combineert hier wereldmuziek met didgeridooachtige klanken en Afrikaans klinkende zang.

Na 28 jaar was de Engels-Duitse band Lucifer’s Friend weer te zien en te horen op het Sweden Rock festival. Dat de band opnieuw geformeerd was, bleek al uit de release van Awakening (iO131). Nu volgt dus een liveregistratie van 5 juni 2015. De muziek klinkt als bands als Deep Purple (In The Time Of Job), Rainbow en Uriah Heep en lijkt dus nauwelijks origineel te noemen, maar je mag daarbij niet vergeten dat deze band al in 1970 zijn eerste lp uitbracht.

Delirium, het achtste studioalbum van de Italiaanse band Lacuna Coil, hoort wat mij betreft niet langer thuis in een blad als iO Pages. Loodzware gitaarmuren en snoeiharde grunts van Andrea Ferro openen dit drie kwartier klokkende album. Pas in de titeltrack is er een wat grotere rol weggelegd voor zangeres Cristina Scabbia evenals in Downfall, een van de meer toegankelijke nummers op dit album.

De progmetalpioniers van Fates Warning verrassen vriend en vijand en mij in het bijzonder met hun twaalfde studioalbum, want ik hoor hier absoluut geen routineklusje van uitgebluste veteranen. Ray Alder zou geen stem meer hebben, maar ik hoor niets minder dan een sensationele prestatie!

Douglas Docker is een getalenteerd manusje-van-alles; hij produceert, schrijft, speelt toetsen en zingt. Zijn gedurfde project beslaat maar liefst negen albums, waarvan dit pas het tweede is. In vijf ervan is de centrale figuur Dr. Heisenberg. Als je in de bijgeleverde informatie leest ‘massive prog metal space opera super project’ ga je automatisch denken dat je een album van ongeëvenaarde klasse in handen hebt. Helaas, oude wijn in nieuwe zakken zou voor dit album een betere omschrijving zijn.