CD

Stephan Kaske alias Mythos, veteraan van de elektronische muziek (EM), weet telkens te verrassen. Eerder geïnspireerd door Kama Sutra en Edgar Allen Poe, is het wederom Jules Verne die Kaske heeft bewogen om diens reis om de wereld in tachtig dagen te vertalen in bijna tachtig minuten muziek. Het album opent met Foggs droom; kennelijk dacht Fogg daarbij aan het zuidelijk halfrond, want Kaske combineert hier wereldmuziek met didgeridooachtige klanken en Afrikaans klinkende zang.

Na 28 jaar was de Engels-Duitse band Lucifer’s Friend weer te zien en te horen op het Sweden Rock festival. Dat de band opnieuw geformeerd was, bleek al uit de release van Awakening (iO131). Nu volgt dus een liveregistratie van 5 juni 2015. De muziek klinkt als bands als Deep Purple (In The Time Of Job), Rainbow en Uriah Heep en lijkt dus nauwelijks origineel te noemen, maar je mag daarbij niet vergeten dat deze band al in 1970 zijn eerste lp uitbracht.

Delirium, het achtste studioalbum van de Italiaanse band Lacuna Coil, hoort wat mij betreft niet langer thuis in een blad als iO Pages. Loodzware gitaarmuren en snoeiharde grunts van Andrea Ferro openen dit drie kwartier klokkende album. Pas in de titeltrack is er een wat grotere rol weggelegd voor zangeres Cristina Scabbia evenals in Downfall, een van de meer toegankelijke nummers op dit album.

De progmetalpioniers van Fates Warning verrassen vriend en vijand en mij in het bijzonder met hun twaalfde studioalbum, want ik hoor hier absoluut geen routineklusje van uitgebluste veteranen. Ray Alder zou geen stem meer hebben, maar ik hoor niets minder dan een sensationele prestatie!

Douglas Docker is een getalenteerd manusje-van-alles; hij produceert, schrijft, speelt toetsen en zingt. Zijn gedurfde project beslaat maar liefst negen albums, waarvan dit pas het tweede is. In vijf ervan is de centrale figuur Dr. Heisenberg. Als je in de bijgeleverde informatie leest ‘massive prog metal space opera super project’ ga je automatisch denken dat je een album van ongeëvenaarde klasse in handen hebt. Helaas, oude wijn in nieuwe zakken zou voor dit album een betere omschrijving zijn.

Circle Unbroken is een Belgische nieuwkomer in de female-fronted progressive metal. Kom niet te snel met vooroordelen, want deze band is opgericht door de klassiek geschoolde toetsenist Franky De Mangelaere en drummer Marty Boinnetain. Zij vonden in Tilburg de opgeleide zangeres Marieke Bresseleers en vervolgens de overige bandleden Matthias Jacobs en Kevin De Brauwer op gitaar en Rutger Meert op bas.

Paul Bremner is bij veel lezers wellicht bekend als de gitarist van de Amerikaanse formatie IZZ. Als je naar de gastmusici kijkt, is het eigenlijk gewoon IZZ, want die band inclusief zangeressen doet mee. Het enige verschil is dat de nummers door Bremner zijn gecomponeerd. Zoals te verwachten, is op The Witness een belangrijke rol weggelegd voor Bremners gitaren, maar op de achtergrond doen de toetsen van John Galgano goed mee.

In 1998 verraste de Duitse-Amerikaanse band Amon Ra de progressieve rockfans met een heerlijk symfoalbum. Helaas bleef het daarna stil en leek er geen opvolger meer te komen. Tot mei dit jaar, want drie van de vijf originele leden, te weten Scott Balaban (zang, toetsen), Lothar Hermann (drums) en Thomas Wenzel (gitaar) hebben elkaar weer gevonden en zij verzekerden zich van de medewerking van Dierk Nielder (toetsen).

Het Franse kwintet Alpha Ralpha nam dit gelijknamige album in 1976 op en het werd een jaar later uitgebracht. De gastrol van François Bréant, een artiest van enige faam in kringen van de elektronische muziek (EM), zegt wel iets over de stijl en de kwaliteit van de muziek op deze cd. De negen composities, vrijwel alle van de hand van gitarist Michel Mareska, zijn grotendeels instrumentaal op twee passages met overigens prachtige meerstemmige a-capellazang na.

Het kwartet Visionatica komt uit het zuiden van Duitsland en is ontstaan op initiatief van gitarist Manuel Buhl en zangeres Amara Avodem. De bijgeleverde informatie op Force Of Luna roemt de kristalheldere sopraan van Avodem en de orkestraties. De stem van Avodem heeft in mijn beleving echter meer weg van die van een kind dan van een geschoolde sopraan.