MENNO VON BRUCKEN FOCK

CD

VINCERE

Circle Unbroken is een Belgische nieuwkomer in de female-fronted progressive metal. Kom niet te snel met vooroordelen, want deze band is opgericht door de klassiek geschoolde toetsenist Franky De Mangelaere en drummer Marty Boinnetain. Zij vonden in Tilburg de opgeleide zangeres Marieke Bresseleers en vervolgens de overige bandleden Matthias Jacobs en Kevin De Brauwer op gitaar en Rutger Meert op bas.

THE WITNESS

Paul Bremner is bij veel lezers wellicht bekend als de gitarist van de Amerikaanse formatie IZZ. Als je naar de gastmusici kijkt, is het eigenlijk gewoon IZZ, want die band inclusief zangeressen doet mee. Het enige verschil is dat de nummers door Bremner zijn gecomponeerd. Zoals te verwachten, is op The Witness een belangrijke rol weggelegd voor Bremners gitaren, maar op de achtergrond doen de toetsen van John Galgano goed mee.

WE NEVER SAID GOOD-BYE

In 1998 verraste de Duitse-Amerikaanse band Amon Ra de progressieve rockfans met een heerlijk symfoalbum. Helaas bleef het daarna stil en leek er geen opvolger meer te komen. Tot mei dit jaar, want drie van de vijf originele leden, te weten Scott Balaban (zang, toetsen), Lothar Hermann (drums) en Thomas Wenzel (gitaar) hebben elkaar weer gevonden en zij verzekerden zich van de medewerking van Dierk Nielder (toetsen).

ALPHA RALPHA (1977), heruitgave

Het Franse kwintet Alpha Ralpha nam dit gelijknamige album in 1976 op en het werd een jaar later uitgebracht. De gastrol van François Bréant, een artiest van enige faam in kringen van de elektronische muziek (EM), zegt wel iets over de stijl en de kwaliteit van de muziek op deze cd. De negen composities, vrijwel alle van de hand van gitarist Michel Mareska, zijn grotendeels instrumentaal op twee passages met overigens prachtige meerstemmige a-capellazang na.

FORCE OF LUNA

Het kwartet Visionatica komt uit het zuiden van Duitsland en is ontstaan op initiatief van gitarist Manuel Buhl en zangeres Amara Avodem. De bijgeleverde informatie op Force Of Luna roemt de kristalheldere sopraan van Avodem en de orkestraties. De stem van Avodem heeft in mijn beleving echter meer weg van die van een kind dan van een geschoolde sopraan.

APOCALYPSE AGAIN

De Finse melodieuze powermetalband Thunderstone bestaat alweer vijftien jaar en is na een pauze van maar liefst zeven jaar terug met het zesde album Apocalypse Again. Negen songs met flitsende gitaar- en toetsensolo’s en met de herkenbare, krachtige en wat raspende stem van Pasi Rantanen. De negen composities zijn goed voor zo’n drie kwartier stevige, maar zeer toegankelijke melodieuze ‘herrie’ in de stijl van bands als Stratovarius.

SPIRAL OF FEAR

Na een hiaat van maar liefst acht jaar is de Duitse progmetalformatie Poverty’s No Crime terug met Spiral Of Fear. Het album bevat negen nieuwe songs die al in 2014 en 2015 werden opgenomen. Het befaamde proglabel InsideOut Music werd verruild voor Metalville en van de eerste bezetting uit beginjaren negentig zijn alleen zanger-gitarist Volker Walsemann, gitarist Marco Ahrens en drummer Andreas Tegeler nog over.

UPRISE

De inmiddels tot trio gereduceerde Nederlandse band Nemesea, heeft een interessante en eigenlijk ook wel bijzonder ontwikkeling doorgemaakt. Manda Ophuis (zang) en HJ (gitaar) waren toen zij deze Groningse band begonnen erg in de ban van Nightwish. Het duo staat al vanaf de start van Nemesea in de beginjaren van dit millennium voor muziek, die je in mijn beleving eigenlijk niet bij Napalm Records zou verwachten en dat is nadrukkelijk positief bedoeld.

HEROES TEMPORIS (WORLD EDITION) (2007), heruitgave

In 2006 begonnen Giancarlo Trotta (composities) en Luca Contegiacomo (piano, keyboards, programming) Magni Animi Viri, een project in het melodieuze, symfonische metalgenre met als oogmerk een groot deel van de opbrengst van de verkopen te bestemmen voor autistische kinderen.

KEYNOTES

In feite is Keynotes, het album van het Duitse trio Amos Key, geen klassieker in de ware zin des woords. Hoewel de opnamen dateren uit 1973, werd de cd pas in 2010 uitgebracht. Zoals bij veel juweeltjes uit de jaren zeventig is Amos Key een voorbeeld van een band die het niet heeft ‘gemaakt’ en gefrustreerd de pijp aan Maarten gaf, terwijl men magnifieke muziek aan de opnamebanden had toevertrouwd. In dit geval kwamen de opnamen uit 1973 boven water; ze werden opgepoetst en op cd gezet.

Pagina's