CD

Ooit dwong de ziekte ALS Jason Becker van het podium met verlammimgsverschijnselen tijdens een concert van David Lee Roth. Korte tijd later maakte deze dodelijke ziekte hem ook het gitaarspelen onmogelijk. Toch heeft Becker in zijn korte carrière veel gitaristen beïnvloed met zijn opvallende speelstijl. Hij creëerde nieuwe combinaties van techniek en geluid, waardoor hij een nieuwe dimensie toevoegde aan het toch al rijke arsenaal van gitaarspel en -geluid.

Wat een heerlijke oude kost! Esoteric Recordings is subliem in het vinden van vergeten juweeltjes, is mijn conclusie na beluistering van Ring Of Changes, een ‘vergeten’ album uit 1972. Beginjaren zeventig zei Gary Wright Spooky Tooth na Ceremony (1969) vaarwel en begon een solocarrière. De oorspronkelijke aanleiding om Wonderwheel te formeren was het feit dat hij muzikanten nodig had om zijn solodebuut Extraction (1970) live te brengen.

Wolverine maakt progressieve donkere metal, maar wel van de melodieuze soort. Zo zou ik Cold Light Of Monday, het derde studioalbum van deze Zweedse formatie willen karakteriseren. De elf aan elkaar gekoppelde songs duren samen bijna 52 minuten. De verhaallijn op het album gaat over de jonge, misbruikte vrouw Sarah.

Orpheo bestaat uit een zeer getalenteerd stel muzikanten uit Groningen. Dat durf ik te stellen na beluistering van het bijna 34 minuten durende mini-album Songs Of The Past Days To Come. Via het meedoen en winnen van talentenjachten is de band in het zadel geholpen. Zij zijn niet alleen verantwoordelijk voor de muziek op deze mini-cd, maar ook voor het artwork en de tweetalige website. Dat zie je niet dagelijks. Als dan de muziek ook nog eens alleszins goed klinkt, word ik enthousiast en hoopvol, want er komen steeds meer nieuwe bands met aansprekende muziek.

Het Bulgaarse snarenwonder Nikolo Kotzev heeft na zijn Nostradamus-project zijn oude liefde weer opgepakt. Ruim zes jaar na het verschijnen van het vorige album Bad Religion (1996) van Brazen Abbot is er nu het nieuwe album Guilty As Sin.

Het Nederlandse trio S.O.T.E. heeft er zeven jaar over gedaan om Time To End, een bijna één uur durend conceptalbum te schrijven. De cd handelt over drie karakters in het geteisterde geweten van één man, die om beurten proberen zich aan de overheersing van de andere twee te ontworstelen. Dat is geen alledaagse kost en het resultaat mag er bovendien zijn. Time To End is een indrukwekkend werkstuk dat alle aandacht opeist door zijn verscheidenheid aan stemmingen en stijlen.

De Duitser Michael Cretu, het brein achter Enigma, heeft de nodige tijd genomen om te beslissen of hij zou moeten doorgaan met zijn project. Uiteindelijk heeft hij dertien jaar na zijn succesvolle eertse album MCMXC AD zijn muzikale reis te vervolgen met Voyageur. Hij zit inmiddels al 25 jaar in het vak en met dit nieuwe album levert hij zijn langste album tot dusver af, te weten 47 minuten.

Het is alweer vijf jaar geleden dat we het laatste studioalbum Abandon (1998) van Deep Purple konden verwelkomen. Daarna volgde in 1999 de hernieuwde kennismaking met Concerto For Group And Orchestra en de liveregistratie Total Abandon in hetzelfde jaar. Aangezien toetsenman Jon Lord zich (nog) meer op de klassieke toer wenste te begeven, vond de band in Don Airey een uitstekende vervanger.

De twee zangers Glenn Hughes en Joe Lynn Turner - beiden ex-Deep Purple - zijn onvermoeibaar en onuitputtelijk waar het de inspiratie betreft. Na hun succesvolle eerste samenwerkingsverband als Hughes Turner Project van voorjaar 2002 en de daaropvolgende goed verlopen tournee, hebben deze rockgiganten opnieuw besloten om elf op Led Zeppelin, Deep Purple en Rainbow geïnspireerde songs te schrijven. Het resultaat is een voorspelbaar, maar o zo degelijk (hard)rockalbum.

In 1996 was Norm het laatste studioalbum van Marathon uit Twente. Dat de band een doorstart maakte onder de naam ENorm zal bij veel progliefhebbers bekend zijn. Na de nodige tegenslagen en enkele singles presenteerde de band in mei 2003 de cd Real Today. Het wachten werd beloond, hoewel dit album in bijna niets meer herinnert aan de meer symfonische voorgangers. Deze cd bevat sprankelende poprock, waarbij namen als Lenny Kravitz, Live, Rush maar zeker ook U2 te binnen schieten.