CD

The Shadow Self is na het voorproefje The Brightest Void het vierde volwaardige studioalbum van zangeres Tarja Turunen (ex-Nightwish). Zij speelt nu ook toetsen en is betrokken bij de productie. Verder staat ze bij vrijwel alle songs genoteerd als mede-componist. Zelf zegt ze dat dit haar meest heavy album is, maar dat valt in mijn beleving best mee. Veel rustpuntjes, akoestische stukjes met piano, fijnbesnaarde orkestraties en passages die neigen naar soundtrackmuziek komen voorbij in de elf composities die dit album telt.

Morten Veland staat ferm aan het roer bij de Noorse gothicmetalband Sirenia die voortkwam uit Tristania. Door mezzosopraan Emmanuelle Zoldan als frontvrouw naar voren te schuiven, die al een decennium bij de band als achtergrondzangeres zingt, hoopt Veland de bezetting nu constant te kunnen houden. Vooral zangtechnisch waren er nogal wat veranderingen, waardoor vrijwel elk album duidelijk anders klonk.

De jonge Engelse band Maia leerde ik kennen op het Cropredy Festival in Engeland. De muziek is lastig te rubriceren, maar dit kwartet is op alle fronten origineel bezig: van de muziek tot en met de verpakking, alles is anders dan anders. Wild Waters is gestoken in een van hergebruikt materiaal vervaardigde hoes en bevat negen korte songs die bijzonder prettig in het gehoor liggen. De bandleden noemen hun muziek ‘sci-fi-folk’. Naast melodieuze popmuziek hoor je elementen uit jazz, fusion, latin en funk.

De samenwerking tussen bassist Paul Logue en gitarist Thorsten Koehne krijgt een vervolg op Cardinal, het vijfde album van Eden’s Curse. De twaalf composities benadrukken het technisch vermogen van de heren instrumentalisten en de muziek wordt door de uitstekende en heldere stem van Mijic gedragen. Orkestraties en progressieve trekjes larderen de muziek die overwegend in de melodieuze metalhoek bivakkeert.

Was Argia (2014) al een aardig album, Dirge For The Archons, een wat lastige titel die zoveel als ‘treurzang voor de Archonten (oud-Griekse gezagsdragers)’ betekent, is dat zeker ook. Dat wil zeggen, als je van gothicmetal houdt. Waar Dark Sarah en Amberian Dawn het meer in de melodieuze en symfonische hoek zoeken, gaat het Spaanse Diabulus In Musica meer de kant op van Epica en soms van Lacuna Coil.

Het tweede album van zangeres Heidi Parviainen (ex-Amberian Dawn), beter bekend als Dark Sarah, is een verzameling van tien prettige songs in de stijl van de eerste Nightwish-albums. Heavy, maar wel zeer melodieus en zang waarbij het gebruik van de sopraanstem overheerst. Mooie orkestraties, fragmenten die aan een musical doen denken en soundtrackachtige stukjes maken van dit album een harmonisch en symfonisch geheel, waarbij in Dance With The Dragon zelfs een uitstapje naar de tango wordt gemaakt.

Jaren geleden hoorde Arjen Lucassen de stem van de Mexicaanse zangeres Marcela Bovio. Niet lang daarna richtte Lucassen Stream Of Passion (SOP) op met Bovio als frontvrouw. Lucassen trok zich na één album en een liveregistratie terug uit de band en Bovio, die in 2011 trouwde met bassist Johan van Stratum, trachtte de band te leiden naar internationaal succes wat maar deels lukte. Inmiddels heeft SOP de handdoek in de ring geworpen en moeten de bandleden omzien naar een andere toekomst.

Kalle Wallner, de gitarist van het Duitse RPWL, presenteert met Liquid zijn derde ‘soloalbum’ onder de naam Blind Ego. Hij kreeg daarbij opnieuw hulp van drummer Michael Schwager (ex-Dreamscape) en van de bassisten Heiko Jung, Sebastian Harnack (Sylvan) en vooral van Ralf Schwager (Subsignal).

Talent van eigen bodem, zo mag je de nieuwe Nederlandse groep Splinter toch wel noemen. Vijf mannen van rond de dertig die de ambitie hebben om progressive rock te maken. Voordat ik de website had bezocht, was ik al tot de conclusie gekomen dat de voornaamste inspiratiebron Spock's Beard (SB) ten tijde van de oude bezetting moest zijn en dat wordt inderdaad bevestigd bij de biografie van de heren.

Eind jaren zestig scoorde de Delftse band After Tea, die voortkwam uit Tee Set, enkele hits. Wat veel muziekliefhebbers echter niet weten, is dat de band later pure bluesrock ging spelen, voordat de bandleden opgingen in andere bands of voor een eigen  carrière kozen. Terwijl kant twee van dit prachtig gepresenteerde album een samenvoeging is van drie nummers, live gespeeld als één lange en deels geïmproviseerde track, staan op kant een vijf nummers geschreven door Polle Eduard (bas, zang) en Ulli Grün (toetsen).