INTERNATIONAL DAYLIGHT

Ogenschijnlijk vanuit het niets is daar plotseling de Belgische symfoband MIndgames bestaande uit Bart Schram (zang, gitaar), Rudy Van Der Veeken (sologitaar), Tom Truyens (toetsen), Eric Vandormael (bas) en Benny Petak (drums). De band levert met International Daylight een prima album af in het symfonische rockgenre. De kern van Mindgames ontstond in 1997, waarna twee jaar later een demo werd opgenomen met eigen materiaal in de stijl van Yes, Genesis, Marillion, Pink Floyd, maar ook van Frank Zappa en Spock's Beard. De songs van die demo staan eveneens op deze cd. Zeker voor een debuut met een beperkt budget is de productie alleszins acceptabel. De bas en de toetsen hadden wat zwaarder aangezet mogen zijn en het geheel had iets voller gemogen, maar alles staat er goed en helder op. Zonder hun inspiratiebronnen te verloochenen, proberen de Belgen complexe, maar toch toegankelijke symfo te maken. Op elke track staan instrumentale stukken en zeer originele tempo- en stijlwisselingen. De zeven tracks variëren van in lengte van tweeënhalve minuut tot het ruim zeventien minuten durende Selling The Moon. Mental Argue begint met cello en akoestische gitaar gevolgd door een basmelodietje en vervolgens een rustige slaggitaar en drums, waarna een passage volgt in de stijl van Twin Age of Galleon, inclusief een wat steviger intermezzo. Het orgel luidt een op Script For A Jester's Tear (Marillion) geënt stuk in, afgewisseld door een folkachtig fluitpassage gevolgd door slepende symfo. Voordat deze track is afgelopen, hoor je nog een passage in de stijl van Gentle Giant. In Signes Of The Sky komen Starcastle en Focus voorbij. Toetsen, gitaar en cello begeleiden zanger Schram in de korte ballad Beggars Breakfast en in het ruim twaalf ninuten klokkende Approach To Mankind kun je onder meer Rush en Genesis herkennen met Gabrielachtige zanglijnen. Schrams stem lijkt op een wat hogere versie van die van Johan Hansson (Twin Age). Dreaming The Circus bevat passages die sterk doen denken aan Wish You Were Here (Pink Floyd). De cd sluit af in de stijl van Marillion met fraaie orkestrale passages en iel, maar smaakvol gitaarwerk.

Het lijkt erop dat ondanks de niet zo bijster sterke zang, deze cd wel degelijk internationale aspiraties mag koesteren. Wat mij betreft is het de beste Belgische cd in jaren in het symfonische genre.