HORMONAL

Het Argentijnse kwintet Omnia - Latijn voor dit is alles - bestaat sinds 1996. In 2000 zag het debuutalbum Ultimo Genarador De Equilibrio het levenslicht. Hormonal werd eind 2002, begin 2003 opgenomen en deze tweede proeve van bekwaamheid is duidelijk aansprekender dan het debuut. Het album klokt 41 minuten en bevat tien stukken die in lengte variëren van anderhalve tot zesenhalve minuut. De plaat handelt over het leven; vanaf de geboorte tot de hormonale invloeden zich laten gelden. Daarna wordt alles moeilijker, je stompt af en uiteindelijk ga je de 'tunnel' in op weg naar de dood. Frederico Fernández (drums), Hernán Naccarato (bas), Nicolás Nunez (zang), Pablo Sangineto (toetsen) en Sebastian Perossa (gitaar) maken gevarieerde muziek die zeker onder de symfonoemer valt. Het orgelwerk en het geluid van de synthesizers doen denken aan het Genesis van midden jaren zeventig, terwijl de gepassioneerde Spaanse zang voor onmiskenbare latininvloeden zorgt. De vele sfeer-, tempo- en ritmewisselingen maken het moeilijk om de muziek van Omnia in een hokje te plaatsen. De opening Conoce A Tus Enimigos is ouderwetse symfo, terwijl je Hormonal en Tren En Movimento als een rustige Focus zou kunnen betitelen, inclusief piano en dwarsfluit. Later hoor je ook subtiele orkestraties in Los Primeros Ojos. Mi Hermano, Yo Mismo klinkt wat atmosferischer. Hierin vertolkt de bas een wat grotere rol samen met een solerende gitaar. 40 Oras en Ocaso hebben door de overheersing van toetsen een wat dreigende sfeer in een Mark Shreeve-achtige stijl. Los Peores Ojos zou je bijna new age kunnen noemen met wat perscussie, achtergrondtoetsen en een wat zeurderig gitaartje. El Tunnel  neigt wat meer naar funk en het album sluit wat jammerlijk af met met elektronisch vervormde stemgeluiden en toetsentapijtjes. Hormonal is geen slechte cd, maar wat er te genieten valt, is aan de korte kant. Bovendien liggen de Spaanstalige zang en de manier van zingen mij persoonlijk niet zo, maar dat is een kwestie van smaak.