ONCE AND FUTURE KING, PART 2

De meeste lezers van deze website zullen de naam Gary Hughes wel weten te plaatsen als het brein achter en de stem van de melodieuze rockband Ten. Zo niet, dan zal men hem zeker kennen als componist en producer van de eerste soloalbums van zanger Bob Catley (Magnum). Deze productieve gitarist, toetsenist, producer en componist heeft zich voor de rockopera Once And Future King laten inspireren - zoals veel andere artiesten voor hem - door de legende van koning Arthur, die in Engeland zou hebben geleefd rond 460 na Christus. Samen met zijn band Ten en enkele gastmuzikanten, onder wie 'onze eigen' Arjen Lucassen, heeft Hughes een smaakvol, maar weinig vernieuwend werkstuk gecomponeerd, waarin hij de geschiedenis rond deze legendarische Britse koning uiteenzet. Naast Hughes zelf werken aan dit album diverse andere gastzangers mee, zoals Damian Wilson (Landmarq, Threshold), Lana Lane (Erik Norlander), Dougie White (Rainbow, Yngwie Malmsteen), Sabine Edelsbacher (Edenbridge) en Bob Catley. Zou dat niet geval zijn geweest dan had dit eerste deel van deze rockopera gemakkelijk een album van Ten kunnen zijn, maar dan wel stukken beter dan bijvoorbeeld Far Beyond The World (2001). De melodieën liggen zonder uitzondering prima in het gehoor, maar zijn onmiddellijk herkenbaar als je op de hoogte bent met het repertoire van Ten. Dit tweede deel van de rockopera duurt zo'n 56 minuten; het bevat veel symfonische intro's, maar is verder meer rock georiënteerd dan deel een. Alleen het nummer Deius kan eigenlijk de term rockopera waarmaken; voor het overige is het gewoon prima melodieuze rock. De promotie is niet voor niets voornamelijk gericht op de metalbladen, want de gitaar overheerst als solo-instrument, terwijl bas, drums en toetsen meer een ondersteunende rol vervullen. Het artwork ziet er ook op deel twee fraai uit en de productie is eveneens weer van een hoog gehalte. Mogelijk is naast commerciële redenen voor een gespreide release van deel een en deel twee gekozen. De herkenbaarheid en het relatieve gebrek aan variatie zijn echter voor mij ook nu de zwakke punten. Om die reden is dit geen wereldschokkend album, maar een prima 'Ten-album'.