CD

Het had niet veel gescheeld of de Finse progmetalband Stratovarius had er een punt achter gezet, maar de met persoonlijke problemen kampende gitarist Timo Tolkki heeft zich kennelijk op tijd kunnen herpakken en de lijmpoging met vooral zanger Timo Kotipelto lijkt vooralsnog geslaagd.

Stratovarius mag je beschouwen als een van de grondleggers van de progmetal. De Finnen timmeren al bijna twintig jaar aan de weg en combineren metal met klassieke en orkestrale invloeden. Dat betekent zeer stevige fundamenten van drums, de bas van de fantastische Jari Kainulainen, zware gitaarriffs gelardeerd met orkestraties en afwisselend razendsnelle loopjes van gitaar en/of toetsen, bespeeld door het fenomeen Jens Johanssson.

Dirk Schlörner, voormalig lid van de agitrockband Ton Steine Scherben is ongetwijfeld de voornaamste persoon van het project Stella Maris, want hij speelt toetsen, gitaar en fluit. Bovendien produceerde hij het album To The Promised Land, en is hij de voornaamste componist. De begeleidende informatie praat over mystery pop, maar op het album zelf wordt het genre ambient/trip hop genoemd. Voor elk wat wils dus en inderdaad, de twaalf nummere bieden variatie genoeg.

De Amerikaanse band Starcastle werd in de late jaren zeventig ook wel een Yes-kloon genoemd, maar deslaniettemin maakte de band drie prachtige lp's, te weten: Starcastle (1976), Fountain Of Light (1977) en Citadel (1977). Terugblikkend zeggen de bandleden op hun website dat de vierde lp Real To Reel (1978) eigenlijk nooit uitgebracht had mogen worden, omdat dat album te afwijkend klonk; daarmee ben ik het volledig eens.

Acht jaar na zijn prachtige debuut met Star One is Arjen Lucassen terug met een nieuw heavy album. Ditmaal geen space crusaders maar een trip geïnspireerd op een aantal dystopische, post-apocalyptische films zoals A Clockwork Orange.

De achttien jaar jonge Lisbee Stainton uit Southampton wilde maar één ding: muziek maken. Na haar pianolessen stapte ze op achtjarige leeftijd over op gitaar en schreef ze haar eerste songs toen ze tien was. Samen met producer en arrangeur Rain, die bekend is van het album Cerulean Blue (2004), nam zij Firefly op, waarbij zij de zang, de akoestische gitaar, de teksten en de muziek voor haar rekening nam. Rain speelde keyboards, gitaar, bas en drums.

Ooit maakte de huidige illustrator Rodney Matthews deel uit van de groep Squidd. Hoewel hij vandaag de dag mogelijk weer iets wil beginnen in dat genre, is de hier besproken mini-cd Twice Upon A Time van Squidd een juweeltje uit de progressieve rock van beginjaren zeventig. Steve Swindells - toetsenman van Hawkwind eind jaren zeventig - maakte ook deel uit van die band, Steve Webb was verantwoordelijk voor de zang en de gitaar.

Op deze tot duizend stuks gelimiteerde oplage van Orpan Waves, het nieuwste album van de kunstzinnige Duitser Wolfgang Spyra, vermengt hij zijn eigen elektronische muziek (EM) met een aansprekende en toegankelijke vorm van ambient jazzrock, zoals hij het zelf noemt. Deze relaxte muziek streelt de oren, maar de kampvuurconversaties en andere stemgeluiden die zo nu en dan opduiken, hadden wat mij betreft achterwege mogen blijven. Sommige stukken herken ik van E-Day alwaar Der Spyra een puik concert verzorgde.

De in 1964 geboren Duitser Wolfgang 'Der' Spyra is geen onbekende op het gebied van elektronische muziek (EM). Hij concerteerde op het Nederlandse E-Live Festival in 1999, maar ook op het Alfa Centauri festival in 2002. Eveneens uit 2002 dateert het livealbum Headphone Concert dat vier lange stukken bevat en het wat kortere stuk Quinto. In 2004 werd dit concert uitgebracht op het kleine Poolse label Wydawnictwo.

De jaren zeventig waren gouden jaren voor de progressieve rockmuziek! Het veelvuldig gebruik van de Mellotron, de opkomst van synthesizers en de ongebreidelde creativiteit van veel jonge artiesten, zorgden voor een overvloed aan prachtige muziek. Naast de blijvers, zoals Yes, Pink Floyd en Genesis, waren er ook veel korte carrières van bands die slechts één album uitbrachten.