CD

Tangerine Dream grossiert in soundtracks; dat is algemeen bekend bij de kenners. In 1984 componeerden Edgar Froese, Chris Franke en Johannes Schmoelling er maar liefst drie, te weten Firestarter, Flashpoint en Heartbreakers. Dat herhaalde de heren nog eens in 1985 met Legend, Shy People en The Park Is Mine, van welke die laatste overigens niet in de complete discografie op de website van de Duitsers staat vermeld.

Ik heb niet vaak het idee gehad dat Tangerine Dream andere bands dan zichzelf kopieerde, maar het begin van het album Shy People, een soundtrack van de gelijknamige film, lijkt wel heel erg veel op Shine On You Crazy Diamond van Pink Floyd! Daarna gaat het over in een stuk dat ook op het album Tyger (1987) had kunnen staan, want het wordt gezongen door Jacquie Virgil.

Heartbreakers (1985) is een voorbeeld van een soundtrack van Tangerine Dream dat evengoed een reguliere cd had kunnen zijn. Er staan elf nummers op deze schijf, die samen helaas nog geen veertig minuten duren. Het is een heerlijk album met een uiterst melodieus en dromerig knuffelrockbegin met Heartbreakers en Footbridge to Heaven. Daarna komt er wat meer tempo in met Twilight Painter. De gitaar van Edgar Froese is te horen in Gemini, The Looser en Pastime. Die laatste track zou je bijna bluesrock kunnen noemen.

De kern van het Italiaanse T.A.C., een afkorting van Tomografia Assiale Computerizzata, bestaat uit Monica Serra (zang), Simon Balestrazzi (electronica) en Corrado Loi (bas). Daarnaast zijn er gastrollen voor viool, gitaar en op één nummer zelfs trompet. Zoals de bandnaam al suggereert speelt de computer een zeer belangrijke rol op Waiting For The Twilight.

Twilight Rituals van het Italiaanse T.A.C.

Splintered is het derde album van het Italiaanse T.A.C. (Tomografia Assiala Computerizzata) in successie en de hoeveelheid ritmische klanken ten opzichte van melodieën en zang is in het nadeel van de laatste verschoven. In een nummer als Broken is te horen dat zang en donkere bastonen een mooie sfeer kunnen creëren, maar dit soort nummers delft helaas het onderspit op deze cd. Wat je veel hoort zijn metaalachtige hamerklanken met echo’s, effecten en wat zeurderige stemmetjes.

Kevin Bate is de man achter Synthetik. Met een bescheiden bijdrage van zijn broer Gill Bate, brengt Kevin op Precision Movements een krap uur muziek die overduidelijk geïnspireerd is op de synthipop uit de jaren tachtig. Zijn eerste synthesizer kocht hij in 1985 en in 2005 vierde hij zijn twintigjarig jubileum als muzikant.

Sequencer, het tweede album van Larry Fast alias Synergy, is evenals de overige heruitgaven voorzien van een bonustrack. In dit geval is dat Sequence 14 en zoals de titel en ook die van het album al aangeeft, betekent dat een hoofdrol voor sequencers. Het album bevat opnieuw zwaar klassiek getinte muziek verdeeld over acht tracks. Het is wat agressiever en bombastischer dan Electronic Realizations.

Games is het vierde album van Larry Fast alias Synergy. Het is opnieuw geremasterd en voorzien van de bonustrack Delta Four die mijns inziens weinig toevoegt. Ook de kwaliteit is niet significant beter dan de, zeker voor die tijd, prima uitgaven van Passport Records. Bovendien is het artwork nogal sober. De opnieuw uitgebrachte albums zijn echter wel interessant voor hen die nooit aan de aanschaf van cd's van Synergy zijn toegekomen of hem pas recentelijk hebben ontdekt.

Beginjaren zeventig waren er enkele pioniers op het gebied van de elektronische muziek (EM). Naast de zweverige, kosmische stijl waren er ook muzikanten die een andere weg insloegen. De meesten van hen bleken het nodige aan klavieronderricht te hebben genoten en zij speelden bij voorkeur tweehandig. Denk hierbij aan Rick Wakeman (Strawbs, Yes), Keith Emerson (The Nice, Emerson, Lake & Palmer), Vangelis en Larry Fast alias Synergy.