CD

De Amerikaanse band Zeroesque is eigenlijk het geesteskind van gitarist-bassist Shawn Christie en toetsenist Tim Lehner, maar met drummer Rob DiRocco en bassist Rob Smith - niet op alle tracks te horen - is het inmiddels wel een echte band die ook live zou kunnen spelen. Multipick Technique is de opvolger van het titelloze debuut uit 2003. Hoewel dat niet noodzakelijk was, hebben de heren verschillende gastgitaristen uitgenodigd om een bijdrage te leveren.

Zello, de Kansas-kloon uit Zweden, is nieuw leven ingeblazen. Het titelloze debuutalbum is opgepoetst en heruitgebracht als First Chapter, Second Verse. De band is versterkt met gitarist Janne Stark (Locomotive Breath).

De van origine Griekse toetsenist Yanni is inmiddels wereldwijd een bekende artiest. Na zijn studie psychologie in Minnesota in de jaren zeventig koos hij voor muziek. Zijn debuut Optimystique (1984) bleef nog onopgemerkt, maar de opvolgers Keys To Imagination (1986), Out Of Silence (1987), Chameleon Days (1988) en Niki Nana (1989), bleven dat zeker niet.

Xystus is een band van eigen bodem geformeerd rond de broers Ivo van Dijk (drums, synths, composities) en Tim van Dijk (bas) en verder met Bas Dolmans (gitaar, zang) en Bob Wijtsma (gitaar). Behalve Wijtsma zijn de overige leden autodidacten, maar desondanks levert dit viertal met behulp van producer Rob van Boeckel een puik stukje werk af.

Na het debuut Receiving Tomorrow (2004) en de opvolger Surreal (2007) presenteren de vijf mannen van Xystus uit Den Bosch en omstreken een gigantisch project: Equilibrio, een rockopera in samenwerking met nationale beroemdheden uit de gothicmetal, zoals Simone Simons (Epica) en George Oosthoek (Orphanage), uit de theaterwereld John Vooijs en Michelle Spietelhof plus het voltallige Utrechtsch Studenten Concert (USC).

Far From The Madding Crowd (2003) is het derde album van de Deense formatie Wuthering Heights onder aanvoering van gitarist, toetsenist en bassist Erik Ravn die bovendien vrijwel alle composities voor zijn rekening neemt. Voor de inspiratie vist Ravn uit dezelfde vijver als Tempest en ene Ritchie Blackmore met zijn Blackmore’s Night.

Zo'n twee jaar na een ep en een new ageplaat is Gary Wright, de voormalige toetsenman van Spooky Tooth, terug met Connected, een volwaardig album met symfonische popliedjes in de voor hem zo kenmerkende stijl. 's Mans hese stem herken je uit duizenden, evenals zijn synthesizers.

Het aardige van compilatiealbums is dat ze vaak een lange speelduur hebben. Returning Tides: Best Of David Wright 1991-2004  van David Wright klokt maar liefst 79 minuten. Daarop heeft Wright achttien (!) stukken bewerkt tot 24-bit remasters. De man die destijds mede-oprichter was van de groep Code Indigo, waarmee hij vijf albums opnam, heeft inmiddels al een indrukwekkend aantal soloalbums achter zijn naam staan. Zijn melodieuze en zeer toegankelijke ritmische muziek die goed in het gehoor ligt, zal menig liefhebber aanspreken.

Aangezien David Wright zelf aanwezig was als standhouder op het E-Live Fesival, kocht ik bij hem zijn laatste album Deeper. Ik had nooit gedacht dat ik zou concluderen dat dit album wat mij betreft het beste is wat Wright tot nu toe heeft opgenomen. Rustige ritmes, harmonieuze orkestraties, vloeiende solo’s en warme melodieën die prettig in het gehoor liggen. Alles is perfect in balans op Deeper.

René van der Wouden is een elektronische muziekbeoefenaar uit eigen land. Ofschoon hij al diverse albums heeft uitgebracht, werd er alleen in iO Pages nr. 63 aandacht aan hem besteed vanwege het E-Live Festival. Van der Wouden gebruikt software, maar ook een aantal echte keyboards en werkstations waaronder de MiniMoog Voyager, de Roland M-VS1 en de Yamaha SY77.