2

De twee zangers Glenn Hughes en Joe Lynn Turner - beiden ex-Deep Purple - zijn onvermoeibaar en onuitputtelijk waar het de inspiratie betreft. Na hun succesvolle eerste samenwerkingsverband als Hughes Turner Project van voorjaar 2002 en de daaropvolgende goed verlopen tournee, hebben deze rockgiganten opnieuw besloten om elf op Led Zeppelin, Deep Purple en Rainbow geïnspireerde songs te schrijven. Het resultaat is een voorspelbaar, maar o zo degelijk (hard)rockalbum. Ondersteund door J. J. Marsh (gitaar), Ed Roth (keyboards) en Shane Galaas (drums) en met gastmuzikanten Steve Vai, Chad Smith en Jeff Kollman, zijn beide heren erin geslaagd om alleszins acceptabele en pakkende rocksongs te produceren, die hier en daar naar AOR neigen. Een nummer als Time And Time Again lijkt bijvoorbeeld behoorlijk veel op Street Of Dreams (Rainbow). Hughes zingt, schreeuwt en krijst, onder meer in het Kashmirachtige Losing My Head, alsof zijn stem nooit kapot kan gaan. Alone I Breath en Going My Way hadden zo afkomstig kunnen zijn van Stormbringer (1974, Deep Purple). Beide heren hebben ook al ruimschoots bewezen dat ze op eigen benen kunnen staan. Deze spetterende, ouderwetse hardrock zal waarschijnlijk een smakelijke hap zijn voor de veteranen onder ons en een uitdaging voor de jongeren die willen weten hoe dit genre muziek in de jaren zeventig en tachtig klonk. Ook de productie is goed, al had die van mij wel iets vetter gekund en verder dreunt met name de bas nogal. Om kort te gaan: het tweede album van Hughes Turner Project is verplichte kost voor alle Deep Purple-, Whitesnake- en Led Zeppelin-fans.