COLD LIGHT OF MONDAY

Wolverine maakt progressieve donkere metal, maar wel van de melodieuze soort. Zo zou ik Cold Light Of Monday, het derde studioalbum van deze Zweedse formatie willen karakteriseren. De elf aan elkaar gekoppelde songs duren samen bijna 52 minuten. De verhaallijn op het album gaat over de jonge, misbruikte vrouw Sarah. Ondanks dit naargeestige onderwerp en de soms wat donkere muziek, is mede door het gebruik van piano, orgel, strings en synthesizers, de cd heel toegankelijk en op onderdelen zelfs symfonisch te noemen, waarbij sommige fragmenten aan Yes en Camel doen denken. Over het geheel hangt verder een onmiskenbare Anathema-sfeer. Slechts zo nu en dan domineert het metalelement, maar dat stoort in het geheel niet. Ook de twee gitaristen spelen niet overstuurd en verwennen je met enkele prachtige, slepende gitaarsolo's. Het aangename stemgeluid van zanger Stefan Zell bevindt zich in het middengebied tussen hoog en laag. Verrassend zijn de bijna atmosferische intermezzi, zoals in Red Canvas, ter afwisseling van de gezongen gedeeltes en de wat bombastische refreinen. Hoogtepunten zijn wat mij betreft de twee twee tracks met de meeste variatie en opbouw, namelijk Sarah en The Final Redemption. Ook de productie en het cd-boekje scoren ruim boven het gemiddelde. Samenvattend kan ik stellen dat Cold Light Of Monday een zeer degelijk, enigszins vernieuwend album is dat zeker niet alleen voor de metalfans interessant is, maar de aandacht verdient van prog- en symfoliefhebbers.