CD

Geïnspireerd door de Griekse mythologie schreef Kelly Fletcher de teksten voor Pan: An Urban Pastoral, een conceptalbum van Persephone's Dream, het vijfde album van de band in zijn ongeveer vijftienjarig bestaan. De albums zijn steeds intrigerend en onvoorspelbaar, mede doordat de band steeds van zanger wisselt.

Maar liefst 36 jaar na het uiteenvallen van een van de meest opvallende progpopgroepen uit de jaren zeventig, is er dan eindelijk Live And Unleashed, het eerste officiële livealbum van Pavlov's Dog. Over de lengte valt niet te klagen, want het tijdens Europese concerten in 2009 Europa opgenomen album duurt maar liefst zo'n 76 minuten.

De meeste oudere progliefhebbers zullen Pavlov’s Dog nog wel kennen van de eerste twee albums Pampered Menial (1974) en At The Sound Of The Bell (1976). Hoewel de muziek van de band het midden houdt tussen pop, prog en rock is de uit duizenden herkenbare stem van zanger David Surkamp het handelsmerk van de band.

Retro? Waarom ook niet? Jawel, 35 jaar na Pampered Menial (1975) komen oudgedienden David Surkamp (zang, gitaar, toetsen) en Mike Safron (drums) samen met een handvol muzikanten met een nieuw album van Pavlov's Dog. Dertien nieuwe songs, grotendeels gepend door Surkamp en uiteraard met zijn karakteristieke stem als handelsmerk, al is die stem nu een stuk minder schel en hoog.

Evenals Pendragon blinkt de Schotse progband Pallas niet uit in een hoge productie van studioalbums. Het laatste album The Cross And The Crucible dateert alweer van 2002 en werd door veel progliefhebbers als een prima album gewaardeerd. Met het nieuwe album The Dreams Of Men heeft Pallas opnieuw een droomplaat afgeleverd en dat heb ik het nog niet eens over de special edition met zijn 74 minuten tellende bonusdisc.

De in Groot-Brittannië geboren alleskunner George Bellas is vooral bekend als ex-gitarist van Ring Of Fire, maar hij speelde onder anderen ook bij John West.

Insane Logic, het eerste officiële album van Ozone Player bestaat uit twaalf tracks. De Fin Otso Pakarinen schotelt met enige hulp van gastmusici, de luisteraar vijftig minuten intrigerende elektronische muziek (EM) voor. De muziek valt grotendeels in het general melodic-genre, waarbij de meeste tracks toegankelijke melodielijnen hebben. Tijdens de eerste vijf minuten is mooie EM te horen: klanktapijten met zwoele synthesizers zonder sequencers of ritmiek.

Zanger John Lawton (ex-Uriah Heep) bundelt in OTR de krachten met gitarist Jan Dumee (ex-Focus). Zij laten zich begeleiden door een Braziliaanse band bestaande uit bassist Ney Conceicao, drummer Xande Figuiredo en toetsenist Marvio Ciribelli. Het resultaat is Mamonama, een album dat tien composities bevat met duidelijke referenties aan Focus en Uriah Heep.

Vanuit Polen komen gestaag mooie albums deze kant op. Uninvited Dreams van Osada Vida is er ook weer zo een. Het vijfde album van dit kwartet is het meest volwassen product tot nu toe. Geweldige composities, schitterende instrumentale stukken en de zang, het minst sterke punt, is verbeterd en slechts spaarzaam aanwezig. De band combineert symfo en prog met jazzy invloeden en doet dit op een zeer originele wijze.

De Poolse bands doen het steeds beter, zo lijkt het. Net als Japanners keken ze eerst de kunst af om het vervolgens dunnetjes over te doen, maar de muzikanten brengen zoveel enthousiasme en eigen ideeën in dat het eindresultaat vaak zeer goed klinkt. Het vierde studioalbum van Osada Vida heet The Body Parts Party en ik ben er best over te spreken, al is de zang zeker niet verbluffend te noemen en nog steeds voor verbetering vatbaar. De stem van bassist Lukasz Lisiak is echter storend en de muziek is zeer gevarieerd en intens.