PLAYING THE UNIVERSE

De Portugese band Sonic Pulsar is inmiddels uitgebreid met bassist Nuno Ferreira, hoewel op Playing The Universe alleen Hugo Flores (gitaar, zang, bas, synths, drumsamples, productie) en Carlos Mateus (gitaar, synths) te horen. Dit album bevat dertien tracks die samen ruim 72 minuten klokken. De muzikale stijl varieert van bijna-ambient tot bombastische, melodieuze metal en symfonische rock. Hoewel de Ibanez-gitaar van Flores de hoofdrol opeist, is er veelvuldig ruimte voor orkestraties, synths en piano. De plaat boeit vanwege die variatie, terwijl het stevige Chris Squire-achtige basgeluid een mooi tegenwicht vormt voor de wat blikkerige en niet steeds even fraaie drumsamples. De vaak gebruikte echo op de gitaar en in de drumsamples zorgen voor een wat kitscherig en hol geluid, terwijl Flores' een aardige, maar zeker geen geschoolde en overtuigende zangstem heeft. Ook de productie vind ik onder de maat, maar compositorisch is er wél goed nieuws; de instrumentale passages zijn zeker de moeite waard en doen nogal eens aan Björn Lynne denken in Dreamscapes, Sonic Pulsar, Slow Motion en de titeltrack, terwijl in Wasting en Made Of Dreams het atmosferische geluid van Anathema te horen is. De ritme-, stijl- en sfeerwisselingen zorgen ook binnen de songs dat het album boeiend blijft. Ik ben benieuwd naar het nieuw uit te brengen album Out Of Place. Wellicht dat men gedrieën tot een betere productie komt, waardoor een internationale erkenning wellicht binnen handbereik komt.