CD

Acht jaar na zijn prachtige debuut met Star One is Arjen Lucassen terug met een nieuw heavy album. Ditmaal geen space crusaders maar een trip geïnspireerd op een aantal dystopische, post-apocalyptische films zoals A Clockwork Orange.

De achttien jaar jonge Lisbee Stainton uit Southampton wilde maar één ding: muziek maken. Na haar pianolessen stapte ze op achtjarige leeftijd over op gitaar en schreef ze haar eerste songs toen ze tien was. Samen met producer en arrangeur Rain, die bekend is van het album Cerulean Blue (2004), nam zij Firefly op, waarbij zij de zang, de akoestische gitaar, de teksten en de muziek voor haar rekening nam. Rain speelde keyboards, gitaar, bas en drums.

Ooit maakte de huidige illustrator Rodney Matthews deel uit van de groep Squidd. Hoewel hij vandaag de dag mogelijk weer iets wil beginnen in dat genre, is de hier besproken mini-cd Twice Upon A Time van Squidd een juweeltje uit de progressieve rock van beginjaren zeventig. Steve Swindells - toetsenman van Hawkwind eind jaren zeventig - maakte ook deel uit van die band, Steve Webb was verantwoordelijk voor de zang en de gitaar.

Op deze tot duizend stuks gelimiteerde oplage van Orpan Waves, het nieuwste album van de kunstzinnige Duitser Wolfgang Spyra, vermengt hij zijn eigen elektronische muziek (EM) met een aansprekende en toegankelijke vorm van ambient jazzrock, zoals hij het zelf noemt. Deze relaxte muziek streelt de oren, maar de kampvuurconversaties en andere stemgeluiden die zo nu en dan opduiken, hadden wat mij betreft achterwege mogen blijven. Sommige stukken herken ik van E-Day alwaar Der Spyra een puik concert verzorgde.

De in 1964 geboren Duitser Wolfgang 'Der' Spyra is geen onbekende op het gebied van elektronische muziek (EM). Hij concerteerde op het Nederlandse E-Live Festival in 1999, maar ook op het Alfa Centauri festival in 2002. Eveneens uit 2002 dateert het livealbum Headphone Concert dat vier lange stukken bevat en het wat kortere stuk Quinto. In 2004 werd dit concert uitgebracht op het kleine Poolse label Wydawnictwo.

De jaren zeventig waren gouden jaren voor de progressieve rockmuziek! Het veelvuldig gebruik van de Mellotron, de opkomst van synthesizers en de ongebreidelde creativiteit van veel jonge artiesten, zorgden voor een overvloed aan prachtige muziek. Naast de blijvers, zoals Yes, Pink Floyd en Genesis, waren er ook veel korte carrières van bands die slechts één album uitbrachten.

Ceremony is een van de meest omstreden albums uit 1969. Toetsenist Gary Wright - geïntrigeerd door de mogelijkheid om de Spooky Tooth-bluesrock te laten fuseren met Pierre Henry’s avant-garde en elektronica - schreef een zestal songs geïnspireerd op Henry’s concept van An Electronic Mass, dat vervolgens als Spooky Tooth-muziek werd opgenomen.

Eerder sprak ik mijn aangename verrassing en waardering uit voor de Nederlandse band Splinter die in 2003 met de ep Reflections de aandacht op zich vestigde. Is Devil's Jigsaw nieuw werk? Ja en nee. Volgens de bijgevoegde informatie betreft het een verzamelalbum van stukken uit de Reflections-periode. Nou, zeg, als dit ‘slechts’ een verzamelalbum is; goedemorgen, wat een binnenkomer!

Joost van den Broek (ex-Sun Cage, ex-After Forever), verantwoordelijk voor toetsen en productie, en zanger André Vuurboom (ex-Sun Cage) werken opnieuw samen op het progalbum From The Ashes... van Sphere Of Souls. Samen met Kees Harrison (bas), Rob Cerrone (gitaar), Anand Mahangoe (sologitarist) en Ruud van Diepen (drums) namen zij dertien songs op, goed voor een krap uurtje muziek. Hiervan werden er twaalf door Vuurboom geschreven.

Maar liefst twaalf jaar had gitarist Tony Spada (ex-Holding Pattern) nodig om een opvolger uit te brengen voor zijn fraaie solodebuut Balance Of Power, dat enigszins in de stijl van Happy The Man klonk. The Human Element klinkt vooral overduidelijk als Steve Morse met de Dixie Dregs.