THE ASTRAL EPISODE

The Astral Episode is het tweede album van toetsenwonder Richard Andersson (Time Requiem, Majestic) en gitaarvirtuoos Magnus Nilsson. De cd werd al anderhalf jaar geleden opgenomen, maar werd begrijpelijkerwijs niet eerder uitgebracht vanwege 'concurrerende' uitgaven, zoals het eerste Space Odyssey-album in 2003 en de twee albums van Time Requiem: The Inner Circle Of Reality en Unleashed In Japan, beide uit 2004. Bij het eerste album van Andersson was basgrootheid Marcel Jacob (Talisman), er nog bij; dit keer vond Andersson dat Nilsson behalve de gitaarpartijen ook de baspartijen voor zijn rekening moest nemen en ik moet zeggen dat hij dat geweldig gedaan heeft. Aangezien alle composities, orkestraties en arrangementen van Andersson zijn, is het niet vreemd dat het gebodene sterke gelijkenissen vertoont met het vorige album en het werk van Time Requiem. De aparte mix van stevige rock en metal à la Black Sabbath en Rainbow, met zwaar klassiek georiënteerde loopjes en melodielijnen waarbij bas, gitaar, de drums van Andreas Brobjer en toetsen een waanzinnig tempo bereiken, beukt nog lang in je oren na. Ook zanger Patrik Johansson (Astral Doors) is van veel markten thuis en laat horen dat hij zijn stem op totaal verschillende manieren kan gebruiken. Hij klinkt als David Coverdale (Rainbow) in een deel van de titeltrack; daarnaast heeft zijn stem veel overeenkomst met die van Ronnie James Dio (Rainbow), maar hij heeft ook een mooie 'gewone' stem, waarbij je niet het idee hebt dat die van een en dezelfde persoon afkomstig is. Andersson laat natuurlijk weer horen dat hij de supersnelle Jens Johansson (Stratovarius) naar de kroon steekt. Het is evident dat we hier met klassemuzikanten te maken hebben, maar echt rustig wordt je niet van deze gejaagde veel-noten-in-een-seconde-muziek. Maar voor de liefhebbers van dat soort werk is The Astal Episode een niet te versmaden album met name voor fans van Symphony X, Artension, Time Requiem en meer van dat soort bands.

Het eerste album sprak mij net iets meer aan, want op dit album komt de zang mij te geforceerd over. Johansson is een geweldige zanger, maar die klassieke inslag ligt hem naar mijn smaak wat minder. Misschien daarom ook is de instrumentale track Presence Of Mind mijn favoriete!