Het valt tegenwoordig niet mee om nog op te vallen in het gothicmetalgenre. Het recept is immers bekend: een mooie dame met liefst een flinke operastem, een aantal lelijke kerels daarachter die je vooral niet te veel op de videoclip mag zien, een aantal heftig stuwende songs die vaak nogal eenvormig zijn, en vooruit, doe er als afsluiter maar een ballad bij. Ook het Noorse Tristania ontkomt niet aan deze formule, maar er is toch een verschil met veel andere gothicbands. De vrouwenstem verzorgt hier namelijk geregeld de tweede stem en klinkt ook minder over-de-top.