CD

Als zangeres van Blackmore's Night is de van origine Amerikaanse Candice Night al geen vreemde meer. Dat zij ook alleen wat kan, blijkt uit Reflections, een album dat ik echter niet zou hebben besproken als zij niet 'de vrouw van' zou zijn geweest. De muziek varieert namelijk van zoete pop tot wat meer funky en uptempo melodietjes. Qua uitstraling heeft ze wel wat weg van Stevie Nicks (Fleetwood Mac) in haar glorietijd. Haar stem kan fluweelzacht klinken, maar soms ook schel.

Toen Barclay James Harvest (BJH), dé symfonische popband bij uitstek, in 1983 Ring Of Changes en in 1984 Victims Of Circumstance uitbracht, was de band gereduceerd tot het trio Mel Pritchard, John Lees en Les Holroyd met op toetsen gastmuzikant Bias Boshell. Desondanks behoren deze werkjes tot de meest symfonische die BJH ooit heeft opgenomen, al bleef de nadruk liggen op melodieuze popmuziek met een duidelijk herkenbaar kader.

Australis, de Peruaanse beoefenaar van elektronische muziek, heeft met Sentient Genus uit 2010 een prima derde product afgeleverd. Ruim 67 minuten klokken de twaalf composities die doen denken aan Yanni, het Tangerine Dream van de jaren tachtig en soms aan Amethystium. Je hoort vlotte en langzame ritmes met veel speelse percussie, mooie sequences, gedragen achtergrondorkestraties en prettig in het gehoor liggende melodiën.

De twee broers Julien Putigny (gitaar) en Maxime Putigny (bas) zijn de oprichters van het Franse progmetaltrio Atlantyca uit Lyon. Samen met de professionele drummer Laurent Falso namen de heren negen  originele composities op.

We blijven dwepen met oude bands. Is dat een zwaktebod of zijn de nieuwe bands gewoon niet aansprekend genoeg? Als oudgediende neig ik naar het eerste. Wat John Wetton, Geoffrey Downes, Steve Howe en Carl Palmer dertig jaar na hun debuutalbum op XXX presenteren is uitermate degelijk. Het nieuwe is er wel af en je herkent duidelijk de wat popgerichte kant van Icon, maar de negen composities zitten voortreffelijk in elkaar. Wetton zingt een tikkeltje heser, maar wel goed en zuiver.

Saga bracht in 2007 het livealbum Worlds Apart Revisited uit, Roger Waters deed datzelfde met The Wall, Styx kwam met Paradise Theatre. Dus waarom zou Asia niet het meest succesvolle album live mogen uitbrengen? Onvermijdelijk kennelijk, want Under The Bridge is een liveregistratie uit 2008, opgenomen in San Francisco.

De samenwerking tussen de Duitse beoefenaars van elektronische muziek (EM) Thorsten Sudler-Mainz en Thorsten Rentsch leidt tot zeer aardige opnamen. Die conclusie lijkt meer dan gerechtvaardigd na beluistering van dit ruim 55 minuten durende album. Met een prachtige productie en veel aandacht voor detail hebben de heren elf nummers opgenomen. Natuurlijk zijn de invloeden van de pioniers en hun volgelingen herkenbaar. Zo zijn er tracks die ritmischer zijn en met enige vocale toevoegingen in de stijl van Double Fantasy (Dancing Fantasy).

In de jaren tachtig bestond de kern van Fates Warning (FW) uit zanger John Arch en gitarist Jim Matheos. Vanwege financiële verplichtingen besloot John Arch om Fates Warning vaarwel te zeggen. Zijn opvolger was Ray Alder. Dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, bewijst deze reünie van de twee leden van het eerste uur, die worden bijgestaan door drie andere FW-leden: bassist Joey Vera, drummer Bobby Jarzombeck en Frank Aresti voor de extra gitaarsolo's.

Andre Matos is langzamerhand een gevestigde naam in de wereld van melodieuze metal. Hij startte zijn carrière bij de groep Viper, vervolgens verkreeg vele jaren nationaal en ook internationaal succes met Angra. Hij maakte daarna twee prima albums met Shaman om vervolgens toch onder zijn eigen naam verder te gaan. Met hem spelen drie voormalige leden van Angra en Shaman: Hugo Mariutti, Luis Mariutti en Fabio Ribeiro.

Het uit Amerika afkomstige kwartet Andeavor bestaat uit Chris Rodler (gitaar synth/keys), Doug Peck (bas/zang), Steve Starvaggi (drums) en Steve Matusik (gitaar). In 1999 zag hun debuut album Once Upon A Time het licht en daarna bleef het lang stil. Nu zijn ze terug met toch wat complexe muziek ligt in de lijn van Queensrÿche, Fates Warning en Rush maar is  meer onvoorspelbaar. Vele tempo overgangen en de zang die er heel vaak net tegenaan hangt maakt de muziek niet echt tot een ‘hapklare brok’.