ONE EYE TO THE SUNRISE

Gitarist Adrian Jones is de drijvende kracht achter de Brits-Nederlandse band Nine Stones Close, die verder bestaat uit toetsenist Brendan Eyre, zanger Marc Atkinson - beiden uit Riversea - drummer Pieter van Hoorn (Knight Area) en good old Peter Vink (Finch, Star One) op bas. One Eye To The Sunrise is een uur genieten als je van het wat steviger werk van Pink Floyd houdt. Een subtiel, symfonisch geluid blijkt het voorspel tot een Floydiaans begin in de stijl van On The Turning Away. Ruimtelijke gitaarklanken en de omfloerste emotionele stem van Atkinson nemen je mee en laten je wegdromen, zeker als Eyre ook een duit in het zakje doet. Jones gaat vervolgens aardig tekeer in het tweede deel. In het meeslepende Janus hoor je de band instrumentaal in volle glorie. Akoestische gitaar, piano en wat strijkers zijn te horen in ...And Dream Of Sleep, terwijl de titelsong een echte epic is met de nodige variatie. Een akoestisch begin en een tussenstuk met sensuele zang van Atkinson en de cello van Katy Bell worden gevolgd door een veel steviger, maar aangrijpende passage gespeeld door de hele band en gedomineerd door Jones en Atkinson. Eos gaat wel heel duidelijk richting Pink Floyd periode Wish You Were Here (1975) met gitaarspel dat gelijkenissen vertoont met dat van David Gilmour. The Weight is melodieus, slepend en met een hoofdrol voor Jones' gitaren. Het wordt voortgezet en ook afgesloten met akoestische gitaar en de magistrale stem van Atkinson, voordat ook Vink en Van Hoorn van zich laten horen en Eyre in de achtergrond orkestrale klanken toevoegt. Qua sfeer en emotionele lading doet de muziek sterk aan Anathema denken, zeker in het wat heftiger slot, al zijn de toetsen wat nadrukkelijker aanwezig. The Distance is een rustig nummer dat qua sfeer wat weg heeft van Closer To The Heart van Rush, behalve natuurlijk de zang van Atkinson. Frozen Moment is een typisch lang prognummer tijdens welke het wat zwaardere, bombastische werk wordt afgewisseld met zachte Floydiaanse passages. Natuurlijk is er tijdens die bombast ruimte voor de gitaar van Jones en stevig drumwerk van Van Hoorn. Sunset is de zwoele afsluiter van dit voor mij onverwacht sterke album. Eyre en gastmuzikante Bell hebben het laatste woord.