CLOCKWORK ANGELS

Al bijna veertig jaar in het vak en nog altijd geven de drie Canadezen van Rush hun fans veel voldoening: Clockwork Angels, het twintigste studioalbum, ligt in mijn cd-speler en de volgende wereldtournee is alweer op komst. De heren Geddy Lee (zang, bas, toetsen), Alex Lifeson (gitaar) en Neil Peart (drums) hebben ruim 66 minuten aan nieuw materiaal opgenomen samen met producer Nick Raskulinecz - onder meer van de Foo Fighters - die ook het vorige album Snakes & Arrows (2007) produceerde. Het album opent met een pakkende riff en de opbouw doet denken aan de geweldige opening van Far Cry van het vorige album. BU2B herinnert qua stijl aan Working Man, evenals track vijf Carnies; een knipoogje naar het vroege werk dus. De diverse intro's getuigen van routine, maar ook van finesse. Instrumentaal hebben de heren nog niets aan klasse ingeboet. De titeltrack bevat alle elementen die Rush zo uniek maken, compleet met een heerlijke solo van Lifeson en tweestemmige zang van Lee. Door de achtergrondorkestraties klinkt The Anarchist aardig symfonisch, maar het is toch vooral Lee's imposante basspel dat de dienst uitmaakt. Ook Halo Effect is verhoudingsgewijs symfonisch en redelijk rustig, maar in Seven Cities Of Gold wordt duidelijk dat het drietal de Blue Cheer-achtige hardrock nog niet de rug heeft toegekeerd. The Wreckers is een melodieuze song die teruggrijpt naar het sfeertje van de Merseybeat uit de jaren zestig, maar qua gitaarspel vertoont het ook trekjes van My Back Pages van The Byrds. De single Headlong Flight is de meer symfonische versie van Bastille Day van het album Caress Of Steel (1975). Na een met strijkers en synthesizers verrijkt kort stukje dat BU2B2 heet, volgt het stevige Wish Them Well, een ouderwets ronkende rocker. Ingetogen en met akoestische gitaar en strijkers is The Garden een mooi, rustig einde van een vrij pittig album.

Clockwork Angels mag dan niet echt vernieuwend zijn - de muziek neigt duidelijk meer naar hardrock dan naar prog - maar een dijk van een plaat is het wel. Bovendien bedenkt de band toch steeds weer pakkende riffs en teksten met inhoud. Niet voor niets trekt Rush nog altijd volle zalen en stadions!