DÉJÀ VU

De opvolger van Apocaplypse Of The Mercy (2015), het debuutalbum van de Argentijnse band Bad Dreams dat veel later werd besproken dan de releasedatum, is in alle opzichten geslaagd te noemen. De titel had niet toepasselijker kunnen zijn, want referenties aan bands als Genesis, Marillion en Pink Floyd zijn overduidelijk herkenbaar. Bepaalde fragmenten roepen inderdaad geregeld de gedachte op ‘waar heb ik dit eerder gehoord’. Betekent die vaststelling dat Déjà Vu geen goed album zou zijn? Beslist niet, want een wijs persoon stelde ooit dat de muziek beter ergens dan nergens op kan lijken. En om met grote bands als Pink Floyd en Genesis periode Ray Wilson vergeleken te worden, is zeker geen schande. Deze van origine Genesis-tributeband bereikt op de zeven tracks die dit album telt, kwalitatief een zo hoog niveau dat die vergelijking absoluut terecht is. Of het nu de wat dreigende symfo in de openingstrack is, het gebruik van baspedalen of het klassiek getinte, akoestische gitaarstukje Moonlight, de muziek blijft spannend, zit vol onverwachte wendingen en overgangen, blijft supermelodieus en herinnert geregeld aan de beginperiode van Marillion. Tal van instrumentale passages verhogen het luistergenot, terwijl de band in de persoon van Gabriel Agudo een zeer goede zanger in huis heeft. Gezien de grote hoeveelheid mineurakkoorden is het geen muziek waarvan je erg vrolijk wordt, eerder een sensatie van melancholiek wegdromen. De enige uitzondering met een heel duidelijke knipoog naar Genesis is het wat lichtvoetiger A Trick Of The Wind. Met Déjà Vu kun je een kleine drie kwartier genieten van heerlijke symfo, zoals die tegenwoordig vrijwel niet meer wordt gemaakt. Vermeldenswaard is de puike solo van Steve Rothery (Marillion) in het titelstuk.