THE SHADOW SELF

The Shadow Self is na het voorproefje The Brightest Void het vierde volwaardige studioalbum van zangeres Tarja Turunen (ex-Nightwish). Zij speelt nu ook toetsen en is betrokken bij de productie. Verder staat ze bij vrijwel alle songs genoteerd als mede-componist. Zelf zegt ze dat dit haar meest heavy album is, maar dat valt in mijn beleving best mee. Veel rustpuntjes, akoestische stukjes met piano, fijnbesnaarde orkestraties en passages die neigen naar soundtrackmuziek komen voorbij in de elf composities die dit album telt. Ook de Muse-cover Supremacy komt goed uit de verf door haar uitstekende zang. De composities zijn gevarieerd, geven Tarja de ruimte om alle facetten van haar stem over het voetlicht te brengen, dus veel meer dan alleen haar sopraanstem. Nog belangrijker is dat de songs goed in het gehoor liggen, want dat vond ik bij het vorige album een stuk minder. Van de klassieke piano-opening in Innocence tot het slotnummer Too Many zijn de enige minder sterke momenten de nodeloos lange stilte in de laatste track en de wat doorsnee heavy rocker Calling From The Wild. De overige liedjes staan bol van de subtiele wisselingen in toonsoort en sfeer waardoor de spanningsboog continu gespannen blijft. Hoewel Tarja over een uitstekende liveband beschikt met Kevin Chown (bas), Alex Scholpp (gitaar), Max Lilja (cello) en Mike Terrana (drums), spelen er daarnaast nog tal van gasttoetsenisten, -gitaristen, -drummers en -bassisten mee, terwijl Jim Dooley de man is die de orkestraties verzorgt. Naast klassieke invloeden neigen Love To Hate en Eagle Eye meer naar popmuziek. De ballad The Living End is uiteraard een snoepje en in Diva zijn invloeden van Kate Bush te herkennen; het doet soms wat musicalachtig aan. Undertaker heeft een lang en orkestraal intro gevolgd door een lekker uptempo deuntje dat synthipop had kunnen zijn, ware het niet dat daarvoor de gitaar iets te heavy klinkt. Too Many herinnert aan de mooie momenten op Imaginaerum (2012) van Nightwish. Het Hey Jude-achtige thema wordt net iets te lang doorgezet en na de pauze volgt een nogal heftig einde, maar desondanks brengt Tarja met The Shadow Self een ijzersterk album uit op een toepasselijke zwarte schijf!