NOSTRADAMUS (1977), heruitgave

First+Aid, een onbekende band uit Engeland, nam in 1977 het pretentieuze album Nostradamus op dat echter nooit het grote publiek bereikte. Decca Records had er kennelijk wel vertrouwen in, want men verschafte de band de gelegenheid het album op te nemen met een orkest. De acht composities op dit conceptalbum zijn vooral van gitarist-zanger Alan Wormald en in tweede instantie van toetsenist Keith Parkinson. Het album opent met een vertelling en orkestrale klanken uit de toetseninstrumenten van Parkinson. Vervolgens komt er een passage voorbij die veel overeenkomst vertoont met de muziek van Vangelis ten tijde van Heaven And Hell (1975). De tweede track is een mengeling van de vroege albums van Camel en The Alan Parsons project. The Awful Truth is een solostukje op toetsen dat ook van de vorig jaar overleden Keith Emerson afkomstig had kunnen zijn. Na een passage gespeeld door het orkest, volgt een prachtig nummer met overwegend popmuziek met heerlijk toetsenspel van Parkinson. Two Brothers gaat enigszins richting Camel al is het gitaargeluid van Wormald totaal anders dan dat van Andy Latimer. Na weer een orkestraal stukje met een vinnige saxofoonsolo volgt het bijna dertien minuten lange slot dat vooral beheerst wordt door gitaar- en toetsensolo’s. De stijl gaat richting experimenteel en neigt zowel naar jazzrock als naar de Canterbury scene, maar de toetsen- en gitaarloopjes doen echter sterk aan Camel denken. Tevens is te horen hoe lastig de Moog zuiver te houden was. Drummer Dave Freeman speelde met Allan Holdsworth in het begin van diens carrière. Samen met bassist Norrie Tennet weert hij zich uitstekend op Nostradamus, dat een krappe maar knappe veertig minuten echte prog bevat aan de vergetelheid onttrokken door het label Flawed Gems. De zoektocht naar veel moois uit de jaren zeventig is nog niet voorbij!