BLACK SCIENCE

Het derde album van de Britse formatie Machines Dream ‘een band die nooit een band had moeten zijn’ klinkt heel vertrouwd in de oren. Black Science bevat typische symfo met een jarenzeventig ‘feel’ vooral neigend naar Pink Floyd periode Wish You Were Here (1975), Eloy en een vrij rustige Genesis, waarbij vooral de bezetting met Ray Wilson een referentie zou kunnen zijn. Nieuwkomer Jake Rendall (akoestische gitaar, multi-instrumentalist) vult uitstekend aan, maar zal live een belangrijkere rol hebben dan op de plaat. Oprichters Brian Holmes (toetsen) en Craig West (bas, zang) laten horen dat ze hun muziekhelden aardig weten te benaderen. Drummer Ken Coulter speelt al langer mee en de tweede nieuwkomer is gitarist Rob Coleman. Het alom bekende probleem bij symfo en prog is het over het algemeen ontbreken van een echt aansprekende zanger. Dat is ook bij Machines Dream het geval; de stem van West is allerminst storend, maar is nogal doorsnee en raakt je niet echt. De acht composities zijn op zich best aardig, maar lijken wat mij betreft te veel op hun voorbeelden: geen verrassende wendingen, geen indrukwekkende solo’s en dus geen verbluffende zang. Prettige symfo, dat zeker, maar geen album dat de progscene op zijn grondvesten zal doen schudden.