CD

Ruim twee jaar na voorganger Glory For Salvation komt Rhapsody Of Fire, de Italiaanse uitvinders van ‘filmscoremetal’, met Challenge The Wind, een album in het kader van de Nephilim’s Empire Saga.

Het Franse progmetalkwartet Symakaya bestaat al sinds 2008, maar bracht eerder slechts één album uit in 2011. Symakaya presenteert op Project 11: The Landing bombastisch georkestreerde progmetal, waarbij de term ‘drukke muziek’ een eufemisme is. Met ratelende basdrums, diverse gitaarpartijen en veel koortjes lijkt het erop alsof de band bestaat uit zeven of acht personen in plaats van vier. De zang, de zanglijnen en de teksten zijn van Kevin Kazek; de grote man van de composities en de orkestraties is Matthieu Morand.

Vanden Plas, Duitslands meest bekende en gerenommeerde progmetalband, bracht in april 2024 The Empyrean Equation Of The Long Lost Things, het twaalfde studioalbum uit en de band nadert daarmee het veertigjarig bestaan.  Günther Werno was ruim dertig jaar de toetsenman bij Vanden Plas, maar hij heeft de band verlaten om zich onder meer te richten op theaterwerk. In de toekomst zal hij echter wel met de band blijven samenwerken.

De Amerikanen Steve Moore (toetsen, bas) en A.E. Paterra (drums, elektronica) vormen al zo’n twintig jaar het duo Zombi. Hun muziek is instrumentaal en bevat referenties aan filmmuziek, Tangerine Dream (TD), Rush en Goblin maar zou ook vergeleken kunnen worden met de muziek van bijvoorbeeld Helmut Teubner. Zo is het titelnummer een verbluffend staaltje elektronische muziek (EM) dat zo van TD had kunnen zijn, maar de echte drums geven de track nog een extra dimensie mee.

Tellus Timeline is alweer het vijfde album van de Zweedse melodieuze rockers van Autumn’s Child. Zanger Mikael Erlandsson is een doorgewinterde vakman en na vijftien jaar Last Autumn’s Dream is Autumn’s Child sinds 2019 de voortzetting van zijn muzikale ideeën. Op gitaar vinden we Pontus Åkesson (Moon Safari) en op bas Magnus Rosén, de voormalige bassist van Hammerfall.

De veteranen uit Noorwegen van Lucifer Was brachten in hun vroege bestaan begin jaren zeventig geen enkele plaat uit. Die schade heeft de band inmiddels wel ingehaald, want sinds midden jaren negentig is de band weer actief. Ein Fix Ferdig Man heet het nieuwe album, het achtste, en het eerste dat in de eigen taal wordt gezongen. Zanger Jon Ruder kan het nog steeds uitstekend en ook Thore Engen, de voornaamste componist, gitarist en lid van het eerste uur is het nog niet verleerd.

Zo’n veertig jaar na dato besloot Tom Galley, broer van de overleden gitarist, zanger en componist Mel Galley, om de banden met demo’s die hij van zijn broer in bewaring had gekregen, toch maar eens te digitaliseren. Mel Galley was van 1968 tot 1983 de centrale figuur in de band, die zo’n zes verschillende bezettingen kende. Op Lost Tapes Vol. 1 staan veertien opgepoetste tracks, waarbij Vol. 1 suggereert dat er nog meer muziek in het vat zit.

Polis, een Duits vijftal uit Saxen, bestaat al sinds 2010 en bracht sindsdien drie langspelers uit. Unterwegs is een liveregistratie die op twee locaties in Duitsland is opgenomen. Het album bevat ruim acht nummers die samen ruim 66 minuten klokken. Je kunt genieten van muziek, waarin bands als Pink Floyd, Porcupine Tree van de jaren negentig, Anyone’s Daughter en Camel – met name in de laatste track – doorklinken.

De Amerikaanse gitarist Jim Matheos is vooral bekend als de grote man achter Fates Warning, maar hij was en is nog steeds zeer actief in tal van andere projecten, zoals in 2022 nog in Kings Of Mercia. Matheos en zanger Ray Alder werken al decennia samen en mede doordat Matheos heeft laten weten (nog?) geen zin te hebben om nieuwe muziek te schrijven voor Fates Warning, is Really Good Terrible Things voor de fans van die band een welkome aanvulling.

Lang voordat Ola met het beroemde Magnum-ijsje kwam en ook lang voordat Tom Selleck als eerste acteur Magnum PI speelde, was daar de Britse band Magnum uit Birmingham. De samenwerking tussen songschrijver-gitarist Tony Clarkin en zanger Bob Catley gaat terug naar het jaar 1972. Met een pauze van ruim zeven jaar vanaf midden jaren negentig, nam Magnum consequent albums op en trad men ook live geregeld op. Aan het eind van het vorige decennium kwam er wel wat vers bloed in de band.