SECOND THOUGHTS

Zo’n vier jaar na de release van het debuutalbum Burdens Of The Mind komen Jacob Broers en Gerben Klazinga (ex-Knight Area) met de opvolger getiteld Second Thoughts (And Then There Were Three). Die toevoeging herinnert aan het album van Genesis, maar in dit geval wordt het duo uitgebreid tot een trio, terwijl bij Genesis het kwartet destijds werd gereduceerd tot een trio. De uitbreiding van de twee toetsenisten met zanger Mark Smit (eveneens ex-Knight Area) laat de meer symfonische tijden van Knight Area herleven, terwijl de niet onaanzienlijke bijdragen van (alweer ex-Knight Area) gitarist Mark Bogert een wezenlijk onderdeel van dit album vormen. Ook een toegevoegde waarde is zangeres Nadine Pruim-Bogert, de eega van Mark, die op twee tracks meezingt. Elf nieuwe nummers waarvan Shame een voortreffelijke bewerking is van de prachtige compositie Cantate Domino, een muziekstuk uit de zestiende eeuw, van de hand van Claudio Monteverdi. Klazinga zorgt naast zijn toetsenpartijen niet alleen voor aanvullend gitaarwerk, maar hij speelt ook basgitaar en een elektrisch drumstel. Bas en drums komen in de mix echter niet prominent naar voren, maar juist daardoor wordt het orkestrale en symfonische element veel meer benadrukt en dat zal menig liefhebber van de traditionele symfo zeker aanspreken. Het album opent met een instrumentale, vrij stevige maar rechttoe rechtaan ouverture die tegen de progmetal aanschurkt. Dit nummer wordt gevolgd door het uptempo en zwaar door keyboards gedomineerde Wait For Sleep, een heerlijk symfonisch en allerminst slaapverwekkend stukje muziek met flitsend gitaarspel van Bogert. In het rustige tussenstuk horen we Mark Smit die dit deels gevoelige stuk feilloos zingt. Solo’s van synthesizer, orgel en gitaar wisselen elkaar af, waarna het nummer met zang en vervolgens nog met een gitaarsolo op bombastische en  orkestrale wijze wordt afgesloten. Counties Grief doet mij qua sfeer erg aan Entangled van Genesis denken. In The Mirror horen we Nadine voor het eerst. Zij zingt deze deels  melancholieke ballad met veel gevoel, terwijl ook Bogert zeer smaakvolle bijdragen levert op gitaar. Het wat steviger tweede stuk dat orkestraler klinkt, wordt gedomineerd door de talenten van Bogert. In het erg Arena-achtige Forgotten zingt Nadine een duet met Mark Smit. Voor mij is dat een van de hoogtepunten op dit album. Piano en gitaar openen No One Left To Blame, een wat langzamere track die mooi wordt opgebouwd. In de langste track Delusional, die ruim tien minuten duurt, hoor je eerst de piano waarna Smit zingt in een stuk met veel mineurakkoorden. Op eenderde van de song gaat het tempo even omhoog en wordt het arrangement wat steviger door Bogerts gitaar. Nadat een vergelijkbare passage als in het begin te horen is, volgt een lang, grotendeels instrumentaal en zwaar aangezet stuk met heerlijke solo’s van Bogert, die aan het slot helemaal losgaat. The Test Of Time begint vrijwel akoestisch en rustig en dat blijft het ook grotendeels, alleen in de refreinen is de muziek wat steviger met passages, waarin vooral toetsen te horen zijn en uiteraard ontbreekt Bogert niet met een krachtige slotpassage. Na Shame volgt Read Me dat opent met synths. Ook hierin is melancholie troef en de bijpassende zang van Smit, zeker in het slechts door piano begeleide stukje, wordt gevolgd door een meer orkestraal einde. Het laatste nummer, dat de circa 66 minuten muziek afsluit, heet Iconoclast, waarin de confrontatie van culturen en het gebrek aan wederzijds respect centraal staat met mogelijke vernielingen als gevolg. Vooral de toevoegingen van met name Bogert en de zang van Smit, maken dat Broers + Klazinga op een heuse band begint te lijken en Second Thoughts is mede daardoor een meer dan uitstekend tweede album!