KATHARSI

Deep Limbic System is een kwintet afkomstig uit Mexico en Texas (VS). De band bracht zijn eerste single uit in 2014, maar na een ‘verlengde’ ep uit 2016, die je eigenlijk qua tijdsduur een lp zou kunnen noemen, kwam het tot op heden niet tot een volwaardig album. In feite is Katharsi dus het debuut, dat uit acht songs bestaat met een totale tijdsduur van 55 minuten. De productie klinkt uitstekend waar het gaat om de helderheid en de balans. De muziekstijl zweeft tussen prog en progmetal. Er zijn wel wat steviger passages, maar de meestal rustige zang en het ontbreken van heftig ratelende drums en gitaarmuren, zorgen vaak voor een atmosferisch geluid met veel mooie momenten. Gedoseerde solo’s, een brede klankleur aan toetsen waaronder piano, orgel, synthesizer en orkestrale arrangementen, worden gepresenteerd in een opeenvolging van tempowisselingen, waardoor je continu geboeid blijft luisteren in afwachting van de volgende muzikale verrassing. De wat vlakke zang met een duidelijk Spaans accent en de standaard instrumentatie zorgen echter voor geregeld opduikende déjà vu’s, of liever gezegd fragmenten die soms wel erg herkenbaar zijn. Zo hebben de opening Days en de track Oblation heel veel weg van de muziek van Porcupine Tree ten tijde van albums als Signify en is bijvoorbeeld Herd een nummer dat te vergelijken is met goede neoprog van bands als Arena en IQ. In Regression en The Chaotic Frenzy Of The Mind zijn parallellen te vinden met nummers van Lunatic Soul of de rustige kant van Riverside. In Descendants zijn zowel invloeden uit Spaanse volksmuziek te horen als melodielijnen van bands als Eloy midden jaren zeventig, terwijl de toegevoegde saxofoonsolo’s de muziek meer in de richting van Pink Floyd sturen. De laatste twee tracks zijn samen goed voor zo’n twintig minuten. Het eerste deel van Umbral doet mij opnieuw aan Eloy en Pink Floyd denken. Het eerste deel van Omega is erg rustig met slechts piano en gitaar, daarna komt de zang erbij en zijn er fluweelzachte arrangementen te horen. Als de band invalt blijft de sfeer relaxed en zou de tweede incarnatie van Pink Floyd als inspiratiebron gediend kunnen hebben. Halverwege is er een uitgebreid akoestisch intermezzo, waarna de wat steviger en laatste passage volgt met daarin aardige synthsolo’s. De toevoeging van de saxofoon in het laatste deel had voor mij overigens achterwege mogen blijven. Het allerlaatste stukje is voor de akoestische gitaar en daarmee wordt Katharsi melancholiek afgesloten, waar je misschien een bombastische climax zou verwachten. Katharsi is zeker een album met groeipotentie voor de luisteraar die er meer tijd aan wil besteden, maar op mij liet het album geen onvergetelijke indruk achter.