CD

De Amerikaanse gitarist Jim Matheos is vooral bekend als de grote man achter Fates Warning, maar hij was en is nog steeds zeer actief in tal van andere projecten, zoals in 2022 nog in Kings Of Mercia. Matheos en zanger Ray Alder werken al decennia samen en mede doordat Matheos heeft laten weten (nog?) geen zin te hebben om nieuwe muziek te schrijven voor Fates Warning, is Really Good Terrible Things voor de fans van die band een welkome aanvulling.

Lang voordat Ola met het beroemde Magnum-ijsje kwam en ook lang voordat Tom Selleck als eerste acteur Magnum PI speelde, was daar de Britse band Magnum uit Birmingham. De samenwerking tussen songschrijver-gitarist Tony Clarkin en zanger Bob Catley gaat terug naar het jaar 1972. Met een pauze van ruim zeven jaar vanaf midden jaren negentig, nam Magnum consequent albums op en trad men ook live geregeld op. Aan het eind van het vorige decennium kwam er wel wat vers bloed in de band.

De Italiaanse progmetalband DGM viert binnenkort zijn 30-jarig jubileum en de band luistert dat heuglijke feit op met Life, het elfde album. Van de oorspronkelijke bezetting uit 1994 is niemand meer aanwezig, dus is het langst zittende lid drummer Costantino (1999). In Marc Basile heeft de band een prima zanger en multi-talent Simone Mularoni (gitaar, producer) is de grote steunpilaar die op dit nieuwe album heerlijke duels uitvecht met toetsenist Emanuele Casali.

De Zweedse band Soniq Circus bestaat al sinds 1999, maar men bracht tot nu slechts twee volwaardige albums uit in 2007 en 2011 plus twee ep’s die nog geen halfuur klokken. Ook Chapter 2 haalt het halve uur niet. De hardere randjes die de muziek hier en daar heeft, kunnen niet verbloemen dat de grote inspiratiebron de progrock uit de jaren zeventig is. De zang van Alexander Abrahamsson is wat monotoon, maar de muzikale ideeën zijn best aardig.

Slechts zeven jaar na de oprichting van This Winter Machine door zanger-componist Al Winter, brengt de band uit Yorkshire zijn vierde album uit. The Clockwork Man bestaat uit acht tracks, die samen goed zijn voor ruim vijftig minuten symfo in het straatje van de oude Marillion, IQ en dergelijke bands. Het geluid is echter wat moderner en de gitaar klinkt wat scherper, maar in essentie is dit een echt neoprogalbum.

Maar liefst vijftig jaar na het debuut van krautrocklegende Agitation Free, komt de band in de originele bezetting en zelfs met bijdragen van de in 2017 overleden gitarist Gustl Lütjens met Momentum, een fonkelnieuw studioalbum. Hierop worden instrumentale rock, jazzy elementen, klassieke avant-garde, elementen uit spacerock en world music, een term die destijds nog niet bestond, gecombineerd. Door Pro Tools te gebruiken, konden de leden op afstand toch langzaam maar zeker werken aan het eindresultaat.

Therion timmert al ruim 35 jaar aan de weg die moet leiden naar de ultieme synthese tussen symfonische metal en klassieke operamuziek. Met Leviathan III completeert bedenker Chris Johnsson de trilogie die met het kronkelende zeemonster Leviathan begon in 2020. De elf nieuwe tracks getuigen wederom van de verbluffende kwaliteiten van Johnsson als componist en arrangeur. Het samenstellen van de orkestraties en de koorpartijen, zoals op genoemde albums, is beslist geen kleine opgave.

Drie bekende namen uit de progwereld brengen hun liefde voor hun favoriete bands Crosby, Stills & Nash (CSN), Yes en The Beatles in een countryrockachtige stijl met doorgaans  akoestische muziek op Sophomore, de opvolger van Troika uit 2021. De driestemmige harmonieën die we vooral van CSN zo goed kennen worden door Nick D’Virgilio (Big Big Train), Neal Morse (Neal Morse Band) en Ross Jennings (Haken) feilloos vertolkt.

Roger Waters, de voormalige bassist, zanger en componist van Pink Floyd, besloot het vijftigjarig jubileum van het legendarische album Dark Side Of The Moon te gedenken met zijn kijk op deze lp anno 2023. Als er één groep is die elk minuutje van zijn opnamen tot de laatste penny heeft uitgemolken, dan is het Pink Floyd wel met alle boxsets en speciale gelimiteerde uitgaven. Dat money ‘the root of all evil today’ zou zijn, hebben de heren en de platenmaatschappij er niet direct van weerhouden om de fans te blijven verleiden.

The Long Goodbye, het twaalfde studio album van Galahad in ruim dertig jaar, werd ruwweg in dezelfde periode in de steigers gezet als het vorig jaar uitgebrachte album The Last Great Adventurer, dus grotendeels tijdens de covidcrisis. Het album klokt rond de 54 minuten verdeeld over zeven tracks, waarvan er volgens de beschrijving twee als bonustracks voor de cd zijn opgenomen. Net als bij voorgaande albums was Karl Groom degene die de finishing touch verzorgde.