CD

Bijna 25 jaar geleden werd Sacrament, het derde album van het Noorse ensemble White Willow, uitgebracht. Het album kreeg in iO Pages 28 geen speciale vermelding. Toch was White Willow een exponent van de prog in het nieuwe millennium. De akoestische percussie en de fluit in de openingstrack herinneren aan folk en bands als Jethro Tull. De zang van Sylvia Erichsen is meestentijds heel lieflijk, maar haar uithalen in sommige tracks herinneren aan Kate Bush.

Maailman Äänet is een uit Finland afkomstig duo dat is ontstaan in het Pop Jazz Conservatorium in Tornio, waar  Eveliina Pyhtilä en Miikka Keskitalo besloten samen te gaan werken. Zij werden geïnspireerd door een oud-Indiaans verhaal over twee wolven (kaksi sutta). Eveliina Pyhtilä (zang, piano en composities) en Miikka Keskitalo (gitaar, bas, keyboards, drum programming en composities) zetten samen een klein uurtje muziek op de harde schijf verdeeld over twaalf stukken.

Er waren al enige tijd geruchten dat Jon Anderson, de voormalige frontman van Yes, bezig was met een nieuw album in de oorspronkelijke Yes-stijl. Het is echter minder voor de hand liggend om dat bij een voornamelijk op hardrock en metal georiënteerd label als Frontiers Music te doen, maar dat terzijde. De fans van de Yes-muziek uit de jaren zeventig kunnen hun hart ophalen en in volle teugen genieten, want True heeft alles wat de oudere Yes-fans zich kunnen wensen.

De uit New York afkomstige band IZZ bracht zijn eerste album Sliver Of The Sun uit in 1999. Collapse The Waves is nummer tien in het rijtje. De bezetting is door de jaren heen vrijwel ongewijzigd gebleven en toetsenist Tom Galgano is tevens de producer van dit dubbelalbum. Tot de inspiratiebronnen behoren, naast The Beatles, de grote progbands, zoals Yes, King Crimson, Genesis en Emerson, Lake & Palmer.

Natuurlijk zullen de meeste lezers Hasse Fröberg kennen als bandlid van The Flower Kings, waarin hij ruim 25 jaar geleden zijn entree maakte. Liefst veertig jaar geleden vertrouwde Fröberg voor het eerst zijn eigen muziek toe aan een geluidsdrager en nu brengt hij met Musical Companion, zijn muzikale metgezellen, het zesde album Eternal Snapshots uit.

De Canadees Rick Miller is al actief in de muziek sinds midden jaren tachtig, eerst in het elektronische muziekgenre, maar de laatste twee decennia met name in het genre progressieve rock. One Of The Many is welgeteld zijn achttiende album dat hij als multi-instrumentalist uitbrengt.

Ton Scherpenzeel is niet alleen de verpersoonlijking van Kayak. Naast zijn soloalbums, zijn bijdragen aan Camel en zijn recentelijk heruitgebrachte album Virgin Grounds – dat eerder onder de naam Orion werd uitgebracht – was hij verantwoordelijk voor veel muziek van het kindertheater Opus One. Daarnaast schreef hij tussen 1984 en 2023 de muziek voor de liedjes die cabaretier Youp van ’t Hek zong tijdens diens onemanshows, waarbij Ton ook als toetsenist actief was.

De vanuit Polen opererende Oekraïner Antony Kalugin lijkt qua albumproductie veel op Steven Wilson. De man brengt met enige regelmaat albums uit onder zijn eigen naam, als Sunchild en als Karfagen, wellicht zijn bekendste band. In nog geen twintig jaar bracht Kalugin meer dan 25 albums uit en ook dit jaar wordt de liefhebber overladen met nieuwe albums. Als gevolg daarvan is zijn muziek niet altijd even origineel en hoogstaand en ben ik soms geneigd te denken ‘less is more’. Dat zou het niveau mogelijk ten goede komen.

Zo’n tien jaar geleden debuteerde het Italiaanse Temperance met het gelijknamige album en eind 2023 werd Hermitage, Daruma’s Eyes Pt.2, de zevende cd uitgebracht. Samen met bassist Luca Negro stond gitarist en zanger Marco Pastorino (ex-Secret Sphere, Serenity) aan de basis van deze band die sinds de oprichting diverse bezettingswisselingen kende en ondanks dat, toch gemiddeld om de achttien maanden een album uitbracht.

Mark Bogert, de voormalige gitarist van Knight Area, heeft bepaald niet stil gezeten. Naast zijn belangrijke bijdragen aan The Liberty Project van Edward Reekers en het afronden van de reeks voorstellingen van zijn vorige rockopera Jack The Ripper 1888, is hij terug met een geheel nieuwe show. Voor het toch wel wat lugubere verhaal in Hollingsworth Mansion over haat, liefde, dood en zelfs de schemerwereld verwijs ik graag naar het interview met Bogert in iO Pages nr. 191.