CD

De Amerikaanse band Cea Serin bestaat al sinds 1997 en brengt nu pas zijn tweede album uit. Jay Lamm (zang, bas, toetsen) en gitarist-producer Keith Warman vormen samen de kern die deels opnieuw opgenomen oud materiaal, een cover en twee nieuwe songs samenvoegde op dit album. Het eerste deel bestaat uit forse gitaarmuren, zogeheten extreme zang − een soort van schreeuw-grunt-zang − en de, voor mij althans, irritant roffelende dubbele basdrums.

We schrijven 1978. Terwijl de progressieve rockmuziek hoogtij viert in Europa met vaandeldragers Yes, Genesis, Pink Floyd, Camel, Renaissance, Gentle Giant en anderen, blijft het antwoord in de Verenigde Staten beperkt tot Kansas, Yezda Urfa en Happy The Man, maar verder is het vooral rock wat de klok slaat. Cathedral werd geformeerd in 1975 nadat de psychedelische band Odyssey uiteengevallen was.

Na een stilte van tien jaar voor wat betreft origineel materiaal, is er nu weer leven in de brouwerij van het Canadese trio The Tea Party dat bestaat uit Jeff Martin (zang, gitaar), Stuart Chatwood (bas, toetsen) en Jeff Burrows (drums, percussie). Door een aantal sessies in Windsor, Canada en geïnspireerd door het toeren in Australië werd in dat land de basis gelegd voor de twaalf composities op The Ocean At The End.

Zijn er echt geen alternatieven voor Kansas zonder Kerry Livgren en Steve Walsh? Moeten we het echt zonder de ongebreidelde originaliteit van Gentle Giant stellen? Is Neal Morse de enige die spirituele teksten schrijft? Het antwoord luidt drie keer nee! De vijf heren van Supernal Endgame − geen jonkies meer trouwens − zorgen voor muzikaal leven na grote bands als Yes, Kansas, Genesis en Pink Floyd.

De derde schijf van het duo Scott Oliva en Scott Mosher onder de naam Oceans Of Night is een feit. Mosher was verantwoordelijk voor het schrijven van de tien tracks op Midnight Rising, inclusief een bonustrack waarop Stephanie Warrens stem te horen is. Mosher bespeelt gitaren, toetsen en bas; geen computerdrums dit keer, dus reden voor enig optimisme. Helaas klinken de drums van Alan Smithee eigenlijk net zo rampzalig: vreselijk hol, eenzelfde brij van geluid en weinig sprankelend.

Met een schilderij van Olaf Lange op de cover van Dream Awakening keert de Noorse eenmansband Oberon terug aan het muzikale front na een stilte van dertien jaar. De omschrijving avant-garde is eigenlijk al net zo vreemd en misplaatst als de door ons veel gebruikte term ‘progressief’, want vooruitstrevend klinkt de muziek van Bard Oberon allerminst.

Dat Arjen Lucassen een neus heeft voor goede muziek en vooral voor aanstormend talent mag als genoegzaam bekend worden verondersteld. Het zoveelste bewijs ligt in mijn cd-speler: Nightingale, de Zweedse band rond Dan Swanö, de man met de enigszins rauwe en diepe stem.

Het Duitse kwintet Lyriel vierde vorig jaar alweer het tienjarig jubileum. De van oorsprong folkmetalband zoekt het steeds meer in de popmuziek en de symfonische arrangementen. De sporadische grunts herinneren nog aan de beginperiode van dit gezelschap met als frontvrouw Jessica Thierjung. Haar stem heeft op Skin And Bones wel wat weg van die van Charlotte Wessels (Delain) en Anette Olzon (ex-Nightwish).

Binnen een vrij kort tijdsbestek na Songs From Seas And Oceans levert de Nederlandse multi-instrumentalist Sebas Honing met From Middle To East zijn tweede album af. Het betreft een muzikale reis van Turkije via India naar Indonesië. Honing heeft de traditionele muziek van die landen geïncorporeerd in zijn eigen stijl, die gekenmerkt wordt door melodieuze, stevige progressieve rockmuziek. Met als enige hulp de stem van zijn eega Petra, deed hij verder alles zelf.

In mijn speurtocht naar juweeltjes uit de jaren zeventig stuit ik soms op aangename verrassingen. Dit album van het uit Bochum, Duitsland afkomstige gezelschap Faithful Breath is er daar beslist één van. De band kende vele bezettingen en veranderde qua stijl van psychedelische rock, via prog naar hardrock. Fading Beauty uit 1974 is met twee lange tracks het ultieme progalbum van de groep.