CD

Doorgaans hebben we niet te klagen over het aantal albums dat Marillion uitbrengt. Dat Steve Rothery al een tijd van plan was om solo iets te doen was bekend, maar dat hij schijnbaar uit het niets twee livealbums zou uitbrengen − Live In Plovdiv (2013) en Live In Rome (2014) − zal menigeen verrast hebben. Op die albums waren al enkele tracks te horen, waarvan we op The Ghosts Of Pripyat in de beoogde geluidskwaliteit kunnen genieten.

Nog voordat Pampered Menial (1975) en At The Sound Of The Bell (1976) − de twee bekendste albums van de Amerikaanse band Pavlov’s Dog − het levenslicht zagen, bestonden er al opnamen van dit illustere gezelschap. In 1973 al was de Golden Voice Studio in Pekin, Illinois het decor voor de toen nog jonge band. David Surkamp en de zijnen kregen drie dagen om tien songs op te nemen. Later ging de studio in vlammen op en dus ook de mastertapes, maar uit een privé-collectie kwam een redelijk goede kopie van deze opnamen boven water.

Het vijfde studioalbum van de Nederlandse formatie Knight Area combineert de onmiskenbare Genesis-invloeden uit de periode Genesis (1983) − zoals te horen in bijvoorbeeld Living In Confusion − met vooral bands als Enchant en de melodieuze kant van Dream Theater. De bas van Gijs Koopman bracht een vleugje Yes in de muziek, maar door het fenomeen Peter Vink krijgt ze een zwaarder geluid.

Drummer Ivar de Graaf (ex-Within Temptation) en zijn partner zangeres Judith Rijnveld vormen samen de basis van de inmiddels zevenkoppige band Kingfisher Sky. Zeven jaar na het debuut Hallway Of Dreams en een aantal bezettingswisselingen is thans Arms Of Morpheus, het derde album met elf composities, een feit. De cd is gewijd aan Morpheus, god van dromen en slaap.

Eindelijk… wat heb ik hier lang op gewacht! Cactus Choir is bij mijn weten het enige album van Dave Greenslade dat nog niet eerder op cd is uitgebracht. Het originele artwork van Roger Dean ging ooit in vlammen op en deze reproductie heeft daarom duidelijk een andere kleurstelling dan de hoes van de originele lp uit 1976.

De Amerikaanse band Cea Serin bestaat al sinds 1997 en brengt nu pas zijn tweede album uit. Jay Lamm (zang, bas, toetsen) en gitarist-producer Keith Warman vormen samen de kern die deels opnieuw opgenomen oud materiaal, een cover en twee nieuwe songs samenvoegde op dit album. Het eerste deel bestaat uit forse gitaarmuren, zogeheten extreme zang − een soort van schreeuw-grunt-zang − en de, voor mij althans, irritant roffelende dubbele basdrums.

We schrijven 1978. Terwijl de progressieve rockmuziek hoogtij viert in Europa met vaandeldragers Yes, Genesis, Pink Floyd, Camel, Renaissance, Gentle Giant en anderen, blijft het antwoord in de Verenigde Staten beperkt tot Kansas, Yezda Urfa en Happy The Man, maar verder is het vooral rock wat de klok slaat. Cathedral werd geformeerd in 1975 nadat de psychedelische band Odyssey uiteengevallen was.

Na een stilte van tien jaar voor wat betreft origineel materiaal, is er nu weer leven in de brouwerij van het Canadese trio The Tea Party dat bestaat uit Jeff Martin (zang, gitaar), Stuart Chatwood (bas, toetsen) en Jeff Burrows (drums, percussie). Door een aantal sessies in Windsor, Canada en geïnspireerd door het toeren in Australië werd in dat land de basis gelegd voor de twaalf composities op The Ocean At The End.

Zijn er echt geen alternatieven voor Kansas zonder Kerry Livgren en Steve Walsh? Moeten we het echt zonder de ongebreidelde originaliteit van Gentle Giant stellen? Is Neal Morse de enige die spirituele teksten schrijft? Het antwoord luidt drie keer nee! De vijf heren van Supernal Endgame − geen jonkies meer trouwens − zorgen voor muzikaal leven na grote bands als Yes, Kansas, Genesis en Pink Floyd.

De derde schijf van het duo Scott Oliva en Scott Mosher onder de naam Oceans Of Night is een feit. Mosher was verantwoordelijk voor het schrijven van de tien tracks op Midnight Rising, inclusief een bonustrack waarop Stephanie Warrens stem te horen is. Mosher bespeelt gitaren, toetsen en bas; geen computerdrums dit keer, dus reden voor enig optimisme. Helaas klinken de drums van Alan Smithee eigenlijk net zo rampzalig: vreselijk hol, eenzelfde brij van geluid en weinig sprankelend.