A CENTURY IN THE CURSE OF TIME

Na dertien jaar is Flo Schwarz terug met het zesde album van de Duitse band Pyogenesis. A Century In The Curse Of Time behoort volgens de informatie tot het meest gewaagde en epische wat Pyogenesis tot op heden heeft uitgebracht. Bij de eerste tonen meende ik een verkeerd album toebedeeld te hebben gekregen: shouts, grunts, dubbele basdrums en je reinste ‘herrie’, gezien vanuit een symfonisch standpunt. Maar wel een mooi refreintje à la Cannata met een aardig tussenstukje, dus toch maar even doorbijten. Het duurt echter nog twee nummers voordat de sfeer omslaat naar een veel progressiever en melodieuzer geluid. De overheersende vervormde gitaar maakt plaats voor een prettiger geluid en als overgang naar het betere gedeelte is track drie een melodieuze rocksong. The Best Is Yet To Come klinkt een beetje psychedelisch en veel symfonischer met galmende samenzang; waarachtig: het is waar! Het daaropvolgende Lifeless is namelijk een modern gearrangeerde poprocksong en de vergelijking met Cannata doemt opnieuw op bij beluistering van The Swan King. Flesh And Hair is een langzamere track met een meezingrefrein. De dreunende bas is te vergelijken met U2, maar de vaak tweestemmige zang plus een passage die wat lijkt op de muziek van Syd Barrett bepalen echter de verschillen. Ook in de titeltrack, een epic van ruim veertien minuten, valt die zware dreunende bas op als stuwende kracht en staat de prachtige, meerstemmige samenzang in schril contrast met het geschreeuw in de eerste nummers. De gitaarsolo in het eerste deel is niet te versmaden. Het laatste deel bevat veel progressieve invloeden en symfonische stukjes, waardoor het album toch nog aan een terechte bespreking in ons blad toe komt. Geen alledaagse kost, wel een uitdagend stuk muziek!