CD

Met een schilderij van Olaf Lange op de cover van Dream Awakening keert de Noorse eenmansband Oberon terug aan het muzikale front na een stilte van dertien jaar. De omschrijving avant-garde is eigenlijk al net zo vreemd en misplaatst als de door ons veel gebruikte term ‘progressief’, want vooruitstrevend klinkt de muziek van Bard Oberon allerminst.

Dat Arjen Lucassen een neus heeft voor goede muziek en vooral voor aanstormend talent mag als genoegzaam bekend worden verondersteld. Het zoveelste bewijs ligt in mijn cd-speler: Nightingale, de Zweedse band rond Dan Swanö, de man met de enigszins rauwe en diepe stem.

Het Duitse kwintet Lyriel vierde vorig jaar alweer het tienjarig jubileum. De van oorsprong folkmetalband zoekt het steeds meer in de popmuziek en de symfonische arrangementen. De sporadische grunts herinneren nog aan de beginperiode van dit gezelschap met als frontvrouw Jessica Thierjung. Haar stem heeft op Skin And Bones wel wat weg van die van Charlotte Wessels (Delain) en Anette Olzon (ex-Nightwish).

Binnen een vrij kort tijdsbestek na Songs From Seas And Oceans levert de Nederlandse multi-instrumentalist Sebas Honing met From Middle To East zijn tweede album af. Het betreft een muzikale reis van Turkije via India naar Indonesië. Honing heeft de traditionele muziek van die landen geïncorporeerd in zijn eigen stijl, die gekenmerkt wordt door melodieuze, stevige progressieve rockmuziek. Met als enige hulp de stem van zijn eega Petra, deed hij verder alles zelf.

In mijn speurtocht naar juweeltjes uit de jaren zeventig stuit ik soms op aangename verrassingen. Dit album van het uit Bochum, Duitsland afkomstige gezelschap Faithful Breath is er daar beslist één van. De band kende vele bezettingen en veranderde qua stijl van psychedelische rock, via prog naar hardrock. Fading Beauty uit 1974 is met twee lange tracks het ultieme progalbum van de groep.

Toen Tiles in 1993 begon als een Rush-coverband was niet iedereen ervan overtuigd dat deze band muzikaal een grote toekomst tegemoet zou gaan. Toch gaat het redelijk goed met de band en na ruim tien jaar heeft Tiles zeven albums afgeleverd en sloot men het afgelopen decennium waardig af met een terugblik. In de studio werden oude tracks opnieuw en live opgenomen. Op beide albums zijn die oude nummers wat bewerkt en hier en daar uitgebreid.

Het Australische gezelschap Mechanical Organic uit Melbourne bestaat al weer negen jaar en mede-oprichter en multi-instrumentalist Eddie Katz blijkt veruit de belangrijkste man van deze aparte band. Zijn maat van het eerste uur, sologitarist Conrad (Connie D), heeft onlangs meegedeeld dat hij de groep heeft verlaten; zijn vervanger heet Joe Kostof. Mechanical Organic bestaat nu uit vijf leden van wie zanger-toetsenist David Bellion uiteraard ook een belangrijke rol vervult.

‘Dit is geen prog’, stelde zangeres Joanna Hogg (Iona) zelf vast en ze heeft gelijk. De dertien eigen composities zijn persoonlijke boodschappen, ervaringen en weerspiegelingen van een gedreven en gelovige muzikante. Zij putte haar inspiratie uit de Almachtige, het prachtige kleine ijsvogeltje en gesprekken met vrienden, zoals in Some Things.

De dame en drie heren van Heylel komen uit Portugal en Narciso Monteiro (composities, gitaar, keyboards, bas) is de belangrijkste figuur in de band. Op het debuutalbum Nebulae prijken, naast negen eigen nummers, twee uitstekend gespeelde en gezongen covers uit de beginperiode van King Crimson en Emerson, Lake & Palmer, namelijk I Talk To The Wind en The Sage.

Dit Italiaans/Noorse trio bestaat uit bassist/zanger Roberto Tiranti, gitarist Ken Ingwersen (die tevens wat toetsen bespeelt) en drummer Tom Fossheim. Vooral Tiranti zal vele lezers bekend voorkomen: Mangala Vallis, Ken Hensley’s Live Fire en Labyrinth zijn enkele bands Tiranti actief was of is. Ken Ingwersen is tevens producer van dit tweede album en zou al bekend kunnen zijn van het in iO 96 besproken album Reincarnation van Kens Dojo.