TOO LATE TO HATE

Het lag al in de lijn der verwachting: een reformatie voor enkele grote liveshows en wat nieuwe nummers, dus dat er meer zou volgen leek gerechtvaardigd. En jawel, de routiniers van Lucifer’s Friend onder aanvoering van zanger John Lawton (ex-Uriah Heep), komen nu met Too Late To Hate, een gloednieuw studioalbum! De band, opgericht in 1970, moest lijdzaam toezien hoe Lawton in 1976 na zes studioalbums de band vaarwel zei om bij Uriah Heep te gaan zingen. Na een laatste stuiptrekking in 1981 volgde er een lange radiostilte, maar nu is men helemaal terug voor ‘taking care of some unfinished business’. De elf gloednieuwe nummers − de korte liveopname niet meegerekend − zijn goed voor drie kwartier classic rock van de bovenste plank. De gelijkenissen met vooral Deep Purple en Uriah Heep zijn opvallend, maar stijltechnisch zou ik ook Gotthard kunnen noemen. De warme stem van Lawton met zijn wat langzame vibrato doet het nog steeds uitstekend, en de door de wol geverfde instrumentalisten hoef je niets bij te brengen over arrangementen, spel- en opnametechniek. Het enige minpuntje is wellicht het feit dat het allemaal ‘veilige’ songs betreft, zonder onverwachte muzikale uitstapjes of nieuwigheden, ook tekstueel niet. Daarnaast staat er ook geen echte kraker op en lijkt de riff op Sea Of Promises verdacht veel op Whole Lotta Love (Led Zeppelin). Natuurlijk bevat de cd weer een heerlijke ballad in de vorm van het bluesgetinte This Time. Als zestiger beleef ik toch veel meer plezier aan wat de oude rotten nog presteren dan aan de overvloed van jongere bands die in dezelfde vijver trachten te vissen, want dit album luistert lekker weg! Deze mannen horen terecht bij de pioniers, dus welkom terug!