MENNO VON BRUCKEN FOCK

CD

SUNRISE IN EDEN

Sunrise In Eden is het debuutalbum van de Oostenrijkse formatie Edenbridge, geformeerd rond gitarist-toetsenist Arne Stockhammer, die beter bekend is als Lanvall en als voormalig gitarist van landgenoot Gandalf. Het album verscheen in het najaar van 2000. Evenals bij de opvolger Arcana (2001) is het fraaie artwork van Markus Meyer. Sunrise In Eden behoort tot het bombastische gothicmetalgenre met veel klassieke invloeden.

SILENT SCREAM

De uit Osaka afkomstige Japanse multi-instrumentalist, componist, zanger en producer Kelly Simonz, gaat het in het najaar van 2002 op tournee als support voor Glenn Hughes (ex-Deep Purple, ex-Trapeze) en Joe Lynn Turner (ex-Rainbow). Voor deze gelegenheid is het uit 1999 daterende album Silent Scream van de 32-jarige Japanner opnieuw van stal gehaald en opgepoets uitgebracht, inclusief twee bonustracks. De muziek van Simonz is zwaar beïnvloed door Yngwie Malmsteen, maar is gevarieerder en melodieuzer.

WORLD OF SILENCE MMXVII

Borealis, de Canadese volgeling van bands als Dream Theater, Enchant en Symphony X, bracht in 2008 zijn debuutalbum in eigen beheer uit. Sindsdien is de band veel professioneler geworden en ontstond het idee om na het uitstekende derde album Purgatory (2015) het debuut opnieuw op te nemen en via het officiële platenlabel AFM Records uit te brengen.

RITUAL

Shaman is een Braziliaanse band uit Sao Paulo. De band werd opgericht in 2000 en bestaat uit de ex-Angra-leden André Matos (zang, toetsen), Luis Mariutti (bas), Ricardo Confessori (drums) aangevuld met Hugo Mariutti (gitaar), de broer van Luis. Ritual is het debuutalbum van dit kwartet, dat gezien de herkomst en de achtergrond van de bandleden niet anders kan betekenen dan een klein uur stevige muziek met Zuid-Amerikaanse invloeden.

THE ODYSSEY

The Odyssey van Symphony X bevat Amerikaanse progmetal van topklasse! Daar heeft deze band - opgericht in 1994 - al jaren patent op. The Odyssey is het zesde studioalbum. Het moet voorganger V - The New Mythology Suite (2000) zien te evenaren of liever nog overtreffen. De bijna zeventig minuten durende cd valt meteen op door de wat rauwere zang van Russell Allen en de nog wat zwaardere riffs van stergitarist Michael Romero.

THANK YOU 3

De Duitse meestergitarist Michael Schenker (ex-UFO, ex-Scorpions, ex-MIchael Schenker Group) kan er geen genoeg van krijgen, want Thank You 3 is alweer zijn derde akoestische gitaar-cd in enkele jaren tijd. Ook dit album componeerde, speelde en produceerde hij zelf in zijn privé-studio. Het betreft dus een echt soloalbum. De lezers vragen zich wellicht af of een artiest op herhaling hoog kan scoren.

ETERNITY (1988), heruitgave

Eternity uit het najaar van 2001 is een opnieuw opgenomen heruitgave van het debuutalbum uit 1988 van de Finse gitaarvirtuoos Lars Eric Mattsson. De bezeting op deze heruitgave verschilt van die van het debuut. De zang wordt nu verzorgd door Björn Lodin, een Rod Stewart-uitgave van Jorn Lande. De drummer is Eddie Sledgehammer en Mattsson zelf speelt bas, toetsen en gitaar.

ASYLUM (2002), heruitgave

Asylum, de tweede cd van de Franse (?) progrockband Longshot, is onderdeel van een trilogie. Het album kwam uit op het nieuwe Frans platenlabel Wake The Dead en bevat lange nummers met een totale speelduur van ruim 75 minuten. De cd is verpakt in prachtig artwork. De teksten zijn gebaseerd op een verhaal van hoesontwerper Thierry Guilleminot. Het speelt zich af in de buurt van het sterrenstelsel Alfa Centauri. Dat moet dus wel een prachtige cd zijn; dat was althans mijn verwachting.

ATTACK!!

Aanvallen!!, moet de in Amerika woonachtige Zweed Yngwie Malmsteen gedacht hebben na zijn voorlaatste album met symfonieorkest, toen hij een titel zocht voor zijn nieuwe album. En inderdaad.

DÉJÀ VU

De opvolger van Apocaplypse Of The Mercy (2015), het debuutalbum van de Argentijnse band Bad Dreams dat veel later werd besproken dan de releasedatum, is in alle opzichten geslaagd te noemen. De titel had niet toepasselijker kunnen zijn, want referenties aan bands als Genesis, Marillion en Pink Floyd zijn overduidelijk herkenbaar. Bepaalde fragmenten roepen inderdaad geregeld de gedachte op ‘waar heb ik dit eerder gehoord’. Betekent die vaststelling dat Déjà Vu geen goed album zou zijn?

Pagina's