PSYCHOTIC SYMPHONY

Supergroep Sons Of Apollo heeft zich genoemd naar de nazaten van Apollo, de Griekse god van muziek en poëzie. De kern van de band bestaat uit niemand minder dan drummer Mike Portnoy en toetsenist Derek Sherinian, beiden ex-Dream Theater. Zij gingen samenwerken met bassist Billy Sheehan (Mr. Big, Steve Vai, David Lee Roth, Winery Dogs), gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal (ex-Guns N’ Roses) en tot slot de formidabele frontman Jeff Scott Soto (Yngwie Malmsteen, Journey, Talisman). De zang van de laatste is door de jaren heen een beetje heser en een fractie minder ‘breed’ geworden, maar zijn karakteristieke stemgeluid heerst van begin tot eind en Scott Soto mag nog steeds tot de categorie ‘allerbeste zangers’ worden gerekend. De fabuleuze techniek van Dream Theater wordt op het debuutalbum Psychotic Symphony gecombineerd met invloeden van classic hardrockbands als Van Halen, Deep Purple (Divine Addiction) en Led Zeppelin, maar er zijn ook invloeden van The Beatles en Pink Floyd (Alive) verweven in de doorgaans complexe muziek. Uiteraard klinken bands als Dream Theater en het solowerk van Sherinian door op dit overwegend heavy album, dat de gemiddelde symfoliefhebber niet zal aanspreken. Het vooral watervlugge gitaarspel van Thal doet soms aan dat van wijlen Allan Holdsworth denken, waardoor je ook weer invloeden van UK kunt bespeuren, terwijl het kaliber van de muzikanten van dusdanige kwaliteit is dat je gemakkelijk kunt horen, dat een gedegen klassieke scholing aan de basis heeft gestaan van hun ontwikkeling. Het geluid van de snaredrum klinkt voor mij te blikkerig, maar dat is ook wel weer karakteristiek voor Portnoy. In de slottrack Opus Maximus worden Dream Theater-achtige hoogstandjes gecombineerd met de donkere riffs van Black Sabbath die op hun beurt afgewisseld worden door mooie, gedragen fragmenten met invloeden uit de klassieke muziek. Het middelste stuk komt weer dicht in de buurt van de muziek van het eerste gelijknamige album van UK. De finale laat enigszins horen waarom het album Psychotic Symphony heet, want symfonische stukken worden afgewisseld met wat psychotisch en ongeorganiseerd lijkende delen, maar net als bij Freek de Jonge − die in zijn conferences soms helemaal de weg kwijt lijkt te zijn − blijkt op het einde dat alles weldoordacht en weloverwogen in elkaar is gezet. Dream Theater heeft er met Sons Of Apollo een geduchte concurrent bij met een naar mijn smaak betere zanger!