THE SHADOW THEORY

The Shadow Theory is alweer het twaalfde album van Kamelot, een internationaal gezelschap onder aanvoering van kapitein Thomas Youngblood (gitaar) en eerste stuurman Oliver Palotai (toetsen). Samen met de geweldige zanger Tommy Karevik (Seventh Wonder), de oerdegelijke bassist Sean Tibbets en de nieuwe drummer Jo Nunez, brengt Kamelot dertien nieuwe songs waarin men oude en nieuwe paden betreedt. De ‘growls’ van gastzanger Lauren Hart (Once Human) geven enkele nummers een donkerder en heftiger tintje, terwijl de ballad met gastzangeres Jennifer Habens (Beyond The Black) erg lieflijk en meeslepend klinkt. De symfonische ouverture en het dito slot zijn juweeltjes en er zijn wat subtiele wijzigingen ten opzichte van vorige albums. Af en toe denk ik bij de instrumentale passages dat ik Nightwish hoor, vooral in het door folk geïnspireerde Burns To Embrace compleet met kinderkoor. De songs klinken wat radiovriendelijker; de langste track duurt ruim zes minuten. Toch is er bij herhaling ruimte voor erg mooie, smaakvolle rustpuntjes in het symfonische metalfundament. De akoestische gitaar in Stories Unheard, de prachtige stukjes op piano en de stem van Karevik die ook erg ingehouden en melancholiek kan klinken. Al deze elementen maken van dit album een erg sterk en gevarieerd geheel, terwijl men het herkenbare eigen geluid niet verloochent. Dat Nunez kan drummen staat buiten kijf, maar het aardige is dat hij niet constant zijn dubbele basdrums laat ratelen. Dat maakt dat het vermoeide gevoel dat je krijgt bij beluistering van veel powermetalalbums bij Kamelot niet optreedt. Knap om op hoog niveau te componeren en de valkuil van herhaling van zetten te vermijden.