CD

De Israëlische band Distorted Harmony is op Chain Reaction behoorlijk beïnvloed door Dream Theater en in mindere mate Pain Of Salvation. Israël is geen land waar dagelijks progmetal wordt uitgebracht, des te meer bewondering heb ik voor dit vijftal om toch een poging te wagen hun ambities overzee te realiseren. Het begin lijkt erg op Dream Theater, maar wordt gevolgd door een rustige passage. Het tweede nummer is overwegend druk en het geschreeuw spreekt mij minder aan.

De roerige jaren zestig worden nog steeds ervaren als de meest innovatieve periode in de rockmuziek en te midden van de tumultueuze transformatie van een ‘nette’ samenleving naar provo’s, hippies, lange haren, hysterische meiden en protestliederen ontwikkelden zich tal van muzikale stromingen. Er ontstonden veel bands, waarvan sommige zeer succesvol waren maar velen ook niet. Little Free Rock is zo’n band die het geluk niet mee had.

De 71-jarige Gary Brooker is nog altijd het gezicht van de Britse band Procol Harum die in de jaren zestig werd opgericht. In plaats van Keith Reed heeft de band nu Pete Brown als tekstschrijver en dat levert andersoortige teksten op die in mijn beleving wat minder vloeiend zijn. Behalve de bekende hits A Whiter Shade Of Pale, Homburg en A Salty Dog heeft deze band gelukkig ook meer dan tien zeer verdienstelijke studioalbums gemaakt.

Ruim een week nadat Voyager de single Ascension had uitgebracht via het medium PledgeMusic, had de band de fondsen al bijeen om het album Ghost Mile op te nemen. Het is inmiddels het zesde album van deze Australische band die bestaat uit een dame en vier heren. Komend najaar is Voyager wederom live te bewonderen op ProgPower Europe in Baarlo van 6 t/m 8 oktober en dat schijnt een waar feest te zijn.

Ik heb Legendary Years van Rhapsody Of Fire vaak beluisterd en in eerste instantie vond ik het gemis van zanger Fabio Lione en gitarist Luca Turilli verschrikkelijk. Later begreep ik waarom toetsenist en oudgediende Alex Staropoli op het idee kwam om het materiaal, opgenomen tussen 1997 en 2002, te gaan bewerken en opnieuw op te nemen met een andere gitarist, drummer en − het allerbelangrijkste − met een nieuwe zanger in de persoon van Giacomo Voli. Het resultaat is best indrukwekkend.

Het derde album van de Britse formatie Machines Dream ‘een band die nooit een band had moeten zijn’ klinkt heel vertrouwd in de oren. Black Science bevat typische symfo met een jarenzeventig ‘feel’ vooral neigend naar Pink Floyd periode Wish You Were Here (1975), Eloy en een vrij rustige Genesis, waarbij vooral de bezetting met Ray Wilson een referentie zou kunnen zijn.

De Rus Vitaly Kiselev presenteert als Sunrise Auranaut The Ocean Of Unspoken Words, zijn vierde studioalbum van grotendeels eigen makelij, inclusief coverontwerp en productie. De muzikant heeft er een kleine twee jaar aan besteed en hij speelt toetsen, gitaar, bas, programmeerde alle drumpartijen en hij produceerde het album zelf. Kiselev kreeg daarbij hulp van Alexander Malakhov die alle synthesizerpartijen inspeelde.

De Noor Frode Hovd (Memorized Dreams) is het brein achter dit symfonische metal-uurtje van Aldaria. Het project Land Of Light wordt boven de middelmaat getild door een keur van bekende gastmusici, zoals Fabio Lione (Angra), Michael Le Pond (Symphony X), Mistheria, Roland Grapow, Rick Altzi (beiden Masterplan) en nog vele anderen.

Beneath My Sins is een jonge Franse band die toch al een aantal bezettingswijzigingen achter de rug heeft. De band brengt in de huidige samenstelling met zangeres Emma Elvaston en met eigen composities van multi-instrumentalist Clement Boltz het album Valkyries Of Modern Times uit dat qua stijl in het straatje valt van Epica, vroege Nightwish, Xandria en Amberian Dawn.

First+Aid, een onbekende band uit Engeland, nam in 1977 het pretentieuze album Nostradamus op dat echter nooit het grote publiek bereikte. Decca Records had er kennelijk wel vertrouwen in, want men verschafte de band de gelegenheid het album op te nemen met een orkest. De acht composities op dit conceptalbum zijn vooral van gitarist-zanger Alan Wormald en in tweede instantie van toetsenist Keith Parkinson. Het album opent met een vertelling en orkestrale klanken uit de toetseninstrumenten van Parkinson.