RED ROOM BLUE

My Name Is Janet is een nieuwe band bestaande uit de Rus Jim AvivA (zang, toetsen) en de Zweden Eric Rauti (Dreamland, Torch, gitaar/bas) en Alexx (Dreamland, drums). De band debuteert met het aardige schijfje Red Room Blue. Samen met Andy LaRocque (King Diamond, gitaar/producer) en nog een enkele gastmuzikant, komt het trio met verrassend veelzijdige muziek. Aviva tekende voor de composities. Het uitstekend geproduceerde album opent met gepolijste prog(metal) - met de nadruk op prog - voorzien van een melodieus tussenstukje met gesproken tekst en interessante, instrumentale passages. Het tweede stuk is een soort jazzfunk met niet al te gemakkelijk drumspel van Alexx, terwijl het refrein wat metalinvloeden bevat. Aviva maakt vaak gebruik van meerstemmige zang. Dat klinkt prima, want zijn eigen solozang lijkt meer op melodieus praten tenzij hij forceert, maar dat doet hij gelukkig niet vaak. De muziek zit bomvol effecten en contrasten die pas bij meerdere luisterbeurten tot hun recht komen. Het tempo in track drie lijkt op rapmuziek, terwijl de gesproken (Bijbel)teksten poëtisch en op een bijna zwart-Amerikaanse wijze tot de luisteraar komen. De melodieën daarentegen lijken ontleend te zijn aan de klassieke meesters. Cold Heaven is een mengeling van pop met wat zwaardere stukjes en degelijk basspel van Rauti; de muziek heeft wel wat weg van Steely Dan. Wat heftiger en meer passend bij Afro-Amerikaanse muziek is World's Still Tragic  met daarin ook weer een aansprekend melodieus refrein, veel toetsen en heerlijke instrumentale passages. Dan volgt een oubollig stukje popmuziek uit beginjaren zestig dat overgaat in gepolijste, bombastische symfo die je eerder bij The Enid zou verwachten. Veel variatie, wat jazzinvloeden en verschillende ritmes hoor je in de titeltrack, waarop LaRocque ook meespeelt. Het slotnummer Babel sluit hierop naadloos aan met elementen uit de vorige songs, waardoor het geheel nogal verwarrend klinkt. Toch is er opnieuw ruimte voor aardige instrumentale passages met veel toetsen. De ruim drie kwarties durende stevige funkprog op Red Room Blue ligt niet gemakkelijk in het gehoor, maar is zeer doordacht en verrassend en dus beslist een luisterbeurt waard.