2CD

De Canadese formatie Harem Scarem rond zanger Harry Hess en multi-instrumentalist Pete Lesperance, die vorig jaar het album Thirteen uitbracht, speelt een thuiswedstrijd in Toronto en viert haar geslaagde reünie met een overtuigend dubbel livealbum annex dvd, blu-ray. Vijf songs komen van Thirteen; de overige vijftien zijn een bloemlezing uit alle eerder uitgebrachte albums. De band maakt gepolijste hardrock en omdat Lesperance voornamelijk zijn gitaar hanteert, komen de toetsen amper aan bod.

Bij zanger Bruce Dickinson werd een tumor op zijn tong geconstateerd rond de opnamen voor The Book Of Souls. Mede daarom was ik erg benieuwd naar dit nieuwe dubbelalbum van Iron Maiden (IM). Dickinson klinkt weliswaar een fractie heser, maar raspt en zingt als vanouds. De operatie is tussentijds goed verlopen al is de tournee uitgesteld tot volgend jaar. De ijzeren maagd gaat op het nieuwe album zowaar enigszins op de progressieve toer met diverse lange tracks.

Rocklegende, dinosaurus, mammoet en mastodont zijn zo van die kreten die men bezigt als het om Deep Purple gaat. Het is altijd al een fantastische liveband geweest, maar in het huidige millennium ligt de nadruk wel erg op livealbums. Na het opvallend goede studioalbum Now What?! (2013) volgde, zoals gebruikelijk, het livealbum The Now What?! Live Tapes (2013).

Een toepasselijker titel van een album voor een band die jarenlang ‘slapende’ is geweest, had men niet kunnen bedenken. Hoewel je het opnieuw ingezongen en ingespeelde werk amper prog kunt noemen, komen de vier nieuwe nummers op de tweede, korte cd veel meer in die richting, mede dankzij een prominentere rol voor de toetsen en de orkestraties.

De lp maakt momenteel een spectaculaire rentree, terwijl op het gebied van de cd de ene ‘special edition’ nog mooier is dan de andere! Jethro Tull heeft al diverse zeer fraaie heruitgaven uitgebracht en dat geldt zeker voor Minstrel In The Gallery (1975). Het album is subliem opgepoetst door Steven Wilson met een aanvullende 5.1 surround-versie om van te likkebaarden en het liveoptreden van Parijs 1975, eveneens opgepoetst door Jakko M. Jakszyk (King Crimson) in een stereo en 5.1-versie.

Een van de wat nieuwere namen in de wereld van de progressieve rockmuziek is IOEarth. Het derde album New World is net als het titelloze debuut (2009) een dubbelalbum geworden en al staat het schrijversduo Dave Cureton en Adam Gough nog steeds aan het roer, de toevoeging van zangeres Linda Odinsen met haar heldere stem, en van fluitist-saxofonist Luke Shingler geeft de band zeker nieuwe impulsen.

Renaissance kwam recentelijk voor het eerst in tientallen jaren weer naar Europa. Van de bekendste bezetting was alleen zangeres Annie Haslam nog van de partij, maar desondanks was het een goed gekozen moment om wat obscure liveopnamen uit te brengen. Academy Of Music 1974 is een dubbel-cd van een concert in New York met nummers van met name Ashes Are Burning (1973) en Turn Of The Cards (1974).

Na negen jaar, diverse bezettingswisselingen en vier studioalbums, leek voor Eden’s Curse de tijd rijp om een livealbum uit te brengen. Met de nieuwe, prima zanger Nikola Mijic en de als enige overgebleven componist Paul Logue (bas), presenteert het internationale vijftal een bloemlezing uit zijn studiowerk voor een geëngageerd publiek in Glasgow, Schotland. Op deze dubbelaar staan negentien songs en een gitaarsolo, samen goed voor zo’n honderd minuten progmetal.

Chris Thompson is maar liefst veertig jaar actief als zanger. Hij is bij de lezers van iO Pages vooral bekend als frontman van Manfred Mann’s Earth Band (MMEB). Ik zou hem echter tekort doen als ik niet zou vermelden dat hij niet alleen succesvol is als soloartiest, maar dat zijn stem ook te horen is op War Of The Worlds (1978) van Jeff Wayne en op albums van The Alan Parsons Project en Steve Hackett.

Bijna veertig jaar na het bewuste concert dat het tot een zeskoppige formatie uitgedunde Gentle Giant (GG) gaf in het Calderone Theater in Hempstead, USA, zijn de opnamen voor een radio-uitzending teruggevonden. Ondanks de niet opzienbarende, maar acceptabele geluidskwaliteit en het feit dat niet de hele show kon worden opgenomen, werd het geheel toch goed genoeg bevonden om alsnog uit te brengen.