THE BOOK OF SOULS

Bij zanger Bruce Dickinson werd een tumor op zijn tong geconstateerd rond de opnamen voor The Book Of Souls. Mede daarom was ik erg benieuwd naar dit nieuwe dubbelalbum van Iron Maiden (IM). Dickinson klinkt weliswaar een fractie heser, maar raspt en zingt als vanouds. De operatie is tussentijds goed verlopen al is de tournee uitgesteld tot volgend jaar. De ijzeren maagd gaat op het nieuwe album zowaar enigszins op de progressieve toer met diverse lange tracks. Het sluitstuk Empire Of The Clouds klokt zelfs ruim achttien minuten, het langste nummer dat men ooit opnam. Die lange tracks en de sterke melodieën doen mij denken aan albums als Somewhere In Time (1986) en Seventh Son Of A Seventh Son (1988). Na een symfonische ouverture in rocknummer If Eternity Should Fail, volgt het meeslepende Speed Of Light, dat op single is uitgebracht en dat ook van Deep Purple had kunnen zijn. The Red And The Black is om in te lijsten: ruim dertien minuten, waarin het beste van IM tot uitdrukking komt. Bassist Steve Harris is uitstekend op dreef met een subtiel intro en outro. Hij regeert vervolgens de muziek met ijzeren hand, terwijl er ook heuse meebrulmomenten zijn. Het tempo wordt gaandeweg iets opgevoerd met de nodige tempowisselingen, heerlijke solo’s en Dickinson die vanuit zijn tenen lijkt te zingen. Na een onvervalste, klassieke IM-rocker volgt het ruim tien minuten durende titelstuk van Harris en gitarist Janick Gers. Een oerdegelijke, midtempo track ondersteund door een orkest, terwijl het tussenstuk wat steviger is met fabuleus basspel en dito gitaarsolo’s. De tweede cd begint met enkele hoogwaardige rocksongs in de stijl die IM beroemd heeft gemaakt, maar het orkest giet een mild sausje over de heavy metal. De enige compositorische bijdrage van Dave Murray is het samen met Harris gepende, vrij symfonische stuk The Man Of Sorrows. In het door Dickinson geschreven Empire Of The Clouds begint hij op een piano met subtiele ondersteuning van gitaren en een strijkje. Hij zingt ingehouden totdat de muziek en drummer Nicko McBrain wat meer aanzetten. Via een stukje dat ook van Wishbone Ash had kunnen zijn, krijgen de gitaristen meer ruimte en gaat in dit instrumentale intermezzo het tempo wat omhoog. De orkestrale begeleiding in deze grote finale zorgt mede voor een hoogtepunt in de carrière van IM, zeker gezien door een iO Pages-bril.