PARADOXES

Componist Miguel Kertsman is van Braziliaanse afkomst, maar hij woont al geruime tijd in New York. Kertsman is van vele markten thuis: zijn album Paradoxes gaat meer richting progrock, maar hij is ook bekend in jazzrockkringen en hij schrijft werken in het klassieke muziekgenre, evenals muziek voor games en film. Paradoxes, zo vermeldt de begeleidende informatie, zou vooral interessant zijn voor liefhebbers van Yes, Pink Floyd en Gentle Giant. Flarden Emerson, Lake & Palmer, passages die herinneren aan Patrick Moraz (ex-Yes, ex-The Moody Blues) of landgenoot ‘Poncho’ Vidales en enkele momenten waarin je inderdaad Pink Floyd terughoort, worden afgewisseld met bijvoorbeeld een meer op jazz georiënteerd pianostuk, terwijl de gitaar een onderschikte rol speelt. Wel is het prettig om authentieke toetseninstrumenten te horen, zoals in Jubilant Anxiety waarbij de invloed van Moraz herkenbaar is. Drew Sarich zingt met een prettige stem in het nummer Red Blue Sky en hij is daarnaast nog beperkt te horen in drie andere tracks. Een bijzonder goed nummer is naar mijn smaak Fanfare In Quietude, waarin nadrukkelijk invloeden van Emerson, Lake & Palmer te horen zijn. Het nummer Atemporal Ocean doet heel erg aan Genesis van eind jaren zeventig denken. Met dertien nummers is dit album goed voor bijna een uur muziek. Daarbij moet echter wel worden aangetekend dat er minuten lang passages met ambient-achtige dreutelmuziek tussen zitten, die eigenlijk minder goed passen bij prog. Zo bevat het nummer i-Clock fantastisch pianospel, maar het heeft een wat discoachtige uitstraling. De slottrack berust, zoals diverse andere tracks, geheel op toetsenspel. Paradox is geen consistente cd, maar bevat wel meer dan voortreffelijk toetsenwerk. Soms klinkt de muziek naar mijn smaak wat nietszeggend of lijkt ze verdacht veel op muziek van anderen.